Επαναστατικές ανακαλύψεις για τα ανοσοκύτταρα και τους πνευμονικούς όγκους
Οι όγκοι των πνευμόνων δεν περιορίζονται απλώς στο να αποφεύγουν το ανοσοποιητικό σύστημα, αλλά το αναδιαμορφώνουν ήδη από την πηγή τους. Μια ομάδα ερευνητών από την Ιατρική Σχολή Icahn στο Mount Sinai, σε συνεργασία με άλλους, δημοσίευσε τα ευρήματά της στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Nature στις 10 Σεπτεμβρίου, αποκαλύπτοντας ότι οι όγκοι επηρεάζουν τα ανοσοκύτταρα στον μυελό των οστών πριν καν φτάσουν στους καρκινικούς ιστούς. Αυτή η ανακάλυψη ανοίγει νέες δυνατότητες για την ενίσχυση της διάρκειας των σύγχρονων ανοσοθεραπειών.
Η επίδραση των μακροφάγων στους όγκους
Οι ανοσοθεραπείες, οι οποίες κινητοποιούν τις άμυνες του οργανισμού ενάντια στον καρκίνο, έχουν φέρει επανάσταση στη θεραπεία πολλών ασθενών. Ωστόσο, στην περίπτωση των στερεών όγκων, όπως ο καρκίνος του πνεύμονα μη μικρού κυττάρου (NSCLC), η αποτελεσματικότητά τους συχνά μειώνεται από την παρουσία προ-ογκογονικών μακροφάγων, οι οποίοι καταστέλλουν την αντι-καρκινική αντίδραση του οργανισμού. Μέχρι τώρα, οι επιστήμονες πίστευαν ότι αυτοί οι μακροφάγοι γίνονταν επιβλαβείς μόνο αφού φτάσουν στον όγκο.
Η νέα μελέτη ανατρέπει αυτή την αντίληψη. Χρησιμοποιώντας προηγμένα εργαλεία μοριακής ανάλυσης, οι ερευνητές χαρτογράφησαν τα μεμονωμένα κύτταρα και διαπίστωσαν ότι οι μυελοειδείς πρόγονοι των μακροφάγων στον μυελό των οστών δέχονται μια «πρώτη επίθεση» από τα σήματα του όγκου. Αυτή η επίθεση προκαλεί μια προδιάθεση των κυττάρων αυτών προς μια προ-καρκινική λειτουργία, ενώ μια «δεύτερη επίθεση» μέσα στον όγκο επιβεβαιώνει αυτή τη λειτουργία.
Στρατηγικές παρέμβασης και προοπτικές
Ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Δρ. Σαμάρθ Χέγκε, επισημαίνει ότι αυτά τα ευρήματα αλλάζουν την αντίληψή μας για το πότε συμβαίνει η ανοσολογική καταστολή στον καρκίνο. «Αν περιμένουμε να παρέμβουμε και να αναδιαμορφώσουμε αυτά τα κύτταρα μέχρι να φτάσουν στον όγκο, μπορεί να είναι ήδη πολύ αργά για να αντιστρέψουμε αυτή τη διαδικασία», αναφέρει. Είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε στρατηγικές παρέμβασης νωρίτερα, ενώ τα κύτταρα αυτά είναι ακόμη σε ανάπτυξη, ώστε να αποτρέψουμε την υποστήριξή τους στον καρκίνο.
Ένας πιθανός στόχος για παρέμβαση είναι μια πρωτεΐνη που ονομάζεται NRF2, η οποία βοηθά τα κύτταρα να αντεπεξέλθουν στο άγχος. Η ομάδα διαπίστωσε ότι οι πρόγονοι των κυττάρων στον μυελό των οστών, που επηρεάζονται από τη φλεγμονή του όγκου, αναδιαμορφώνουν το NRF2, μια αλλαγή που ενεργοποιείται πλήρως μόλις τα κύτταρα γίνουν μακροφάγοι που διεισδύουν στον όγκο. Όταν οι επιστήμονες μπλόκαραν το NRF2, είτε μέσω γενετικών τροποποιήσεων είτε με πειραματικά φάρμακα, παρατηρήθηκε ότι σχηματίζονται λιγότεροι ανοσοκατασταλτικοί μακροφάγοι, και το ανοσοποιητικό σύστημα αντεπίθεσε πιο δυναμικά κατά του καρκίνου.
Η ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι η δουλειά τους μπορεί επίσης να οδηγήσει σε εξετάσεις αίματος που θα ανιχνεύουν «προγραμματισμένα» ανοσοκύτταρα, επιτρέποντας νωρίτερες παρεμβάσεις σε ασθενείς με NSCLC και παρακολούθηση της ύφεσης. Στο μέλλον, σκοπεύουν να εξετάσουν εάν οι ίδιοι γενετικοί μηχανισμοί που οδηγούν στην υπερπαραγωγή ορισμένων ανοσοκυττάρων στον καρκίνο του πνεύμονα μπορεί να ισχύουν και σε άλλους καρκίνους και φλεγμονώδεις καταστάσεις, όπως η γήρανση, η παχυσαρκία και η αθηροσκλήρωση.
