Η απόφαση της Κίνας να περιορίσει τον χρόνο που τα παιδιά θα μπορούν να περνούν παίζοντας βιντεοπαιχνίδια online, είναι η τελευταία της κίνηση στην προσπάθεια να χαλιναγωγήσει τη βιομηχανία της τεχνολογίας και να καλλιεργήσει την ηθική της νεολαίας, όσο παρεμβατική και αν είναι.
Ωστόσο, στο άκουσμα της συγκεκριμένης απόφασης, πολλοί αγανακτισμένοι γονείς στις Ηνωμένες Πολιτείες σίγουρα σκέφτηκαν – έστω και για λίγο – θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο και εμείς;
Ο σχετικός νόμος της Κίνας, ο οποίος τέθηκε ισχύ από την περασμένη Τετάρτη, απαγορεύει στα άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών να παίζουν βιντεοπαιχνίδια κατά τη διάρκεια της σχολικής εβδομάδας, ενώ επιτρέπει την ενασχόληση με τα βιντεοπαιχνίδια μόνο για μία ώρα ημερησίως τις Παρασκευές, τα Σαββατοκύριακα και κατά τη διάρκεια των διακοπών.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες – ούτε θα ήθελα η κυβέρνηση να ασκήσει αυτό το επίπεδο ελέγχου. Αλλά για τους γονείς, οι προσπάθειες να περιορίσουν το gaming μπορεί να γίνουν τόσο κουραστικές, που θα ήταν ωραίο μια φορά να υποδυθεί κάποιος άλλος τον ρόλο του «κακού αστυνομικού».
Η διαμάχη σχετικά με το gaming εντείνεται καθώς τα παιδιά επιστρέφουν στο σχολείο και οι γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι κάθε βράδυ με μάχες ώστε τα παιδιά να κάνουν τις εργασίες τους. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, οι μαθητές είχαν συνηθίσει να έχουν απεριόριστο χρόνο μπροστά σε μία οθόνη, ενώ αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, σύμφωνα με νέα αναφορά του Digital Wellness Lab του Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Βοστώνης.
Τα δραστικά μέτρα της Κίνας, που έχουν ληφθεί σε μία προφανή προσπάθεια να προστατευθεί η υγεία των νέων ανθρώπων, σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο – και για να εξασφαλιστεί ότι δεν αποπροσανατολίζονται από τις σχολικές και οικογενειακές υποχρεώσεις – εγείρουν ένα σημαντικό ερώτημα για τους γονείς σε όλο τον κόσμο: Πόσος χρόνος gaming πρέπει να θεωρείται υπερβολικός; Μπορούμε να περιορίσουμε την ενασχόληση των παιδιών με το gaming χωρίς να τα κάνουμε να αισθάνονται ότι τα τιμωρούμε;
Τι δείχνουν οι μελέτες
Η αλλαγή των κανόνων στην Κίνα με κάνει να ξανασκέφτομαι πώς διαχειρίζομαι τον χρόνο ενασχόλησης των παιδιών μου με τα παιχνίδια όταν βρίσκονται στο σπίτι. Με τη βοήθεια ορισμένων ειδικών, κατέληξα σε ένα νέο σχέδιο που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο και στα δικά σας σπίτια.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η ενασχόληση με βιντεοπαιχνίδια για χρονικό διάστημα από μία έως τρεις ώρες κάθε ημέρα επιτρέπει στα παιδιά να διατηρούν καλούς βαθμούς, έχοντας αρκετό χρόνο για άλλες δραστηριότητες και διατηρώντας την ψυχολογική τους ευημερία.
Επιπλέον, πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου Rutgers αποκάλυψε ότι μαθητές Γυμνασίου στην Κίνα που χρησιμοποιούν την τεχνολογία για ψυχαγωγικούς λόγους για περισσότερο από μία ώρα κάθε ημέρα και για περισσότερο από τέσσερις ώρες τα Σαββατοκύριακα, είχαν ένα χρόνο μετά χειρότερες ακαδημαϊκές επιδόσεις, αναφέρονταν ως περισσότερο βαριεστημένοι ενώ εμφάνιζαν και έλλειψη συγκέντρωσης στην τάξη.
Η συγκεκριμένη μελέτη ωστόσο δεν ξεχωρίζει τον χρόνο παιξίματος βιντεοπαιχνιδιών από τον χρόνο περιήγησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ δεν έχει θέσει και το ερώτημα εάν τα παιδιά ήταν online πριν ή αφού είχαν τελειώσει την μελέτη και τις εργασίες τους. «Είναι σημαντικό κομμάτι της πληροφορίας που δεν κατέχουμε», παραδέχεται ο επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας Γουέν Λι Άντονι, βοηθός καθηγητής στη Σχολή Κοινωνικής Εργασίας του Rutgers και του Κέντρου Μελετών Τυχερών Παιχνιδιών.
Τα βιντεοπαιχνίδια σαν κίνητρο
Πολλοί γονείς – συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου – έχουν χρησιμοποιήσει βιντεοπαιχνίδια σαν ένα κίνητρο να προτρέψουν τα παιδιά να ολοκληρώσουν τις σχολικές τους εργασίες. Το πρόβλημα με αυτή την πρακτική, όπως έμαθα, είναι ότι τα παιδιά συχνά βιάζονται να ξεμπερδεύουν με τις εργασίες τους ώστε να ασχοληθούν με τα παιχνίδια τους πιο γρήγορα. Μόλις την επόμενη ημέρα ζήτησα από τον γιο μου της έκτης δημοτικού να ρίξω μια γρήγορη ματιά στην εργασία του των μαθηματικών, για να διαπιστώσω ότι δεν είχε απαντήσει αρκετά ερωτήματα. Μου απάντησε ότι δεν ήξερε πώς να λύσει τις συγκεκριμένες ασκήσεις. Όμως αντί να ζητήσει βοήθεια από εμένα ή τον σύζυγό μου, απλά άφησε κενές τις απαντήσεις και πήγες να παίξει βιντεοπαιχνίδια.
Προφανώς η στρατηγική μου δεν λειτουργούσε. Καταλήξαμε σε ένα πλάνο που έμοιαζε παράλογο: τον αφήναμε πρώτα να παίζει βιντεοπαιχνίδια και χτίζαμε το υπόλοιπο απογευματινό του πρόγραμμα γύρω από αυτό. Επίσης αποφασίσαμε ότι θα μπορούσε να κερδίσει περισσότερο χρόνο ενασχόλησης με τα παιχνίδια του με το να κάνει τις εργασίες του διεξοδικά και χωρίς λάθη.
Η γνώμη των ειδικών
Έθεσα το νέο πλάνο σε ορισμένους ειδικούς στη χρήση ψηφιακών μέσων. Τους άρεσε το πρώτο μέρος.
«Μπορούμε να ανατρέψουμε το παράδειγμα του περιορισμού του χρόνου μπροστά σε μία οθόνη και να συζητήσουμε με τα παιδιά πώς να γεμίσουν το 24ωρο, σαν ένα άδειο ποτήρι», είπε ο Μάικλ Ριτς, διευθυντής του Digital Wellness Lab του Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Βοστώνης.
«Αυτό που εγώ συχνά προτείνω είναι όταν τα παιδιά επιστρέφουν σπίτι, τους προσφέρουμε φαγητό και αν μπορούμε τα βάζουμε να έχουν κάποια σωματική δραστηριότητα γιατί κάθονται όλη μέρα. Στη συνέχεια καθορίζουμε χρόνο για παιχνίδι και μελέτη. Εάν αυτά γίνονται με συνέπεια, η διαδικασία γίνεται ρουτίνα, όπως η τοποθέτηση ζώνης ασφαλείας», συμπληρώνει ο Μάικλ Ριτς.
Αλλά ο καθηγητής Ριτς δεν σκέφτηκε ότι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα βιντεοπαιχνίδια σαν το καρότο για την ολοκλήρωση των σχολικών εργασιών. «Μπαίνει στην κατηγορία του απαγορευμένου φρούτου εάν χρησιμοποιείτε βιντεοπαιχνίδια ως ανταμοιβή ή τιμωρία και μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά να χακάρουν το σύστημα», είπε.
Ο Δρ. Ριτς προτείνει τη δημιουργία ενός προγράμματος μαζί με τα παιδιά, ώστε να αισθάνονται ότι είναι κάτι που τους ανήκει. «Γράψτε και αναρτήστε στο ψυγείο το πρόγραμμα ώστε να μην υπάρχουν διαφωνίες αργότερα», συμπληρώνει. «Σε αυτό το πρόγραμμα, προσθέστε κάτι που τα παιδιά σας πραγματικά τους αρέσει να κάνουν μετά το παιχνίδι, έτσι δεν θα πρόκειται για μία κατάσταση που πρέπει να σταματά κάτι που του αρέσει, αλλά να αρχίζει κάτι άλλο που επίσης του αρέσει», καταλήγει.
Οι ειδικοί σε μεγάλο βαθμό συμφωνούν ότι δεν υπάρχει ένας μαγικός αριθμός για τις ώρες παιχνιδιού ανά ημέρα, αλλά υπάρχουν ορισμένοι κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται.
Η Ζαν Τουένγκε είναι συγγραφέας του «iGen: Why Today’s Super-Connected Kids Are Growing Up Less Rebellious, More Tolerant, Less Happy—and Completely Unprepared for Adulthood». Σε μία μελέτη μαθητών (των αντίστοιχων) τάξεων 2ας Γυμνασίου, 1ης Λυκείου και 3ης Λυκείου, η Δρ. Τουένγκε εντόπισε ότι τα παιδιά που περνούσαν έξι ώρες την ημέρα παίζοντας ανέφεραν ότι ήταν τα λιγότερο ευτυχισμένα. Αυτά που ανέφεραν ότι ήταν πιο ευτυχισμένα, είχαν περισσότερη διαπροσωπική επαφή και ξόδευαν λιγότερο από τρεις ώρες ανά ημέρα στο gaming.
«Η πιο σημαντική σκέψη είναι, τι αντικαθιστά το gaming στη ζωή ενός παιδιού;», είπε η Δρ. Τουένγκε. «Κοιμούνται αρκετά, κάνουν τις εργασίες τους, έχουν άμεσες επαφές με φίλους και οικογένεια, βγαίνουν έξω, διαβάζουν βιβλία;».
Το νέο σχέδιο
Έτσι, εγώ και τα τρία παιδιά μου καταλήξαμε στο εξής: μετά από μία ώρα παιχνιδιού ή άλλη δραστηριότητα με ηλεκτρονικά μέσα, πρέπει να ολοκληρώνουν τις σχολικές εργασίες. Από τη στιγμή που οι εργασίες ολοκληρωθούν ικανοποιητικά, θα μπορούν να βοηθούν στην ετοιμασία του δείπνου (μία δραστηριότητα που ο μεγαλύτερος γιος μου αγαπά), να στρώνουν το τραπέζι ή να παίζουν με τις γάτες μας. Μετά το δείπνο, μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε έναν περίπατο, στο βουνό ή στο πάρκο. Γύρω στις 8 το απόγευμα τους δίνω μία ώρα για να κάνουν οτιδήποτε θέλουν. Ο μεγαλύτερος πιθανότατα τις περισσότερες φορές θα επιλέξει να περάσει το χρόνο του στο PlayStation 5 με τους φίλους του.
Στις 9 το βράδυ, είναι ώρα να βουρτσίσουν τα δόντια τους και να διαβάσουν κάτι στο κρεβάτι για μισή ώρα πριν τα φώτα κλείσουν. (Ορισμένοι ειδικοί λένε ότι τα παιδιά θα πρέπει να αποφεύγουν να βρίσκονται μπροστά σε οθόνες μία ώρα πριν πέσουν για ύπνο, αλλά τα δικά μου συνήθως χρειάζονται κάτι περισσότερο από μισή ώρα πριν πέσουν ξερά).
Θα δούμε εάν οι εξωσχολικές δραστηριότητες αποτελέσουν εμπόδιο καθώς η σχολική χρονιά προχωρά, αλλά προσπαθώ να τους διευκολύνω και να μην τους αναπρογραμματίσω μετά από ενάμιση χρόνο. Δεν έχω αποφασίσει νέους περιορισμούς για το σαββατοκύριακο, αλλά θα συνεχίσουμε στη λογική «όχι οθόνες» την Κυριακή.
Ένας κανόνας που δεν ενθουσιάζει τα παιδιά μου: όχι οθόνες το πρωί. Ο 11χρονος γιος μου σηκωνόταν νωρίς για να παίξει βιντεοπαιχνίδια. Ο Δρ. Ριτς εξηγεί ότι όταν τα βιντεοπαιχνίδια λειτουργούν σαν κίνητρο για πρωινό ξύπνημα, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μην κοιμούνται αρκετά.
Όταν εξήγησα το νέο κανόνα στο γιο μου, το πρόσωπό του πήρε μια περίεργη έκφραση. Του είπα «κοίταξε, εξακολουθείς να απολαμβάνεις περισσότερο χρόνο με τα βιντεοπαιχνίδια σου σε σχέση με τα παιδιά στην Κίνα».
ot.gr
