Η Ζωή Χατζηαντωνίου
Η σκηνοθέτις Ζωή Χατζηαντωνίου μοιράζεται τις σκέψεις της σχετικά με τη δεύτερη χρονιά της παράστασης «Η Μέρα της Φούστας» στο CNN Greece. Στην κουβέντα αυτή, αναλύει τη σύνδεση του θεάτρου με την κοινωνική πραγματικότητα και πώς η σκηνοθεσία μπορεί να γεφυρώσει τη φαντασία με την καθημερινότητα των θεατών. Η Χατζηαντωνίου επισημαίνει ότι η ηρωίδα της, Σόνια, δεν επιλέγει τη βία, αλλά βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου αυτή είναι το αποτέλεσμα των περιστάσεων, αναδεικνύοντας έτσι την αγωνία και τη βία που επικρατούν στον τομέα της εκπαίδευσης.
Η Σκηνική Προσέγγιση
Στην παράσταση, η Χατζηαντωνίου ενσωματώνει κινηματογραφικές τεχνικές στη σκηνοθεσία και στη διδασκαλία των ηθοποιών. Όπως η ίδια δηλώνει, «στόχος μου είναι να δημιουργήσω έναν χώρο και χρόνο που να λειτουργεί διασταλτικά και διαφωτιστικά, ώστε οι θεατές να αποχωρούν από την αίθουσα με ένα πολύτιμο κλειδί που θα τους βοηθήσει να απαντήσουν σε αναπάντητα ερωτήματα». Σχολιάζει επίσης τον συμβολισμό της φούστας στο έργο, τονίζοντας ότι η καθηγήτρια που φορά φούστα στο σχολείο, παρά τις προκλήσεις που αυτό προκαλεί, εκφράζει μια καθημερινή πράξη ανυπακοής και μη συμμόρφωσης στον σεξισμό και τις διακρίσεις μεταξύ των φύλων.
Η Σημασία της Φούστας
Στο έργο, η φούστα συμβολίζει όχι μόνο την καταπίεση αλλά και την αντίσταση. Η Χατζηαντωνίου εξηγεί ότι η καθηγήτρια που επιλέγει να φορέσει φούστα, παρά τις αντιδράσεις, αναδεικνύει την καθημερινή πράξη ανυπακοής στον σεξισμό. Κάποιες θεατρίνες μπορεί να βρουν την παράσταση διδακτική, κυρίως όσες δεν κατανοούν τη διαδικασία αναγωγής που προϋποθέτει ένα καλλιτεχνικό έργο. Αντίθετα, οι άνδρες θεατές φαίνεται να αντιλαμβάνονται τη φούστα της καθηγήτριας ως σύμβολο, κάτι που αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της αντίληψης γύρω από το φύλο και την κοινωνία.
Το έργο διαδραματίζεται σε 24 ώρες μέσα σε ένα σχολικό περιβάλλον, το οποίο η Χατζηαντωνίου θεωρεί ως μικρογραφία της κοινωνίας. Η τάξη περιγράφεται ως «σε απόλυτη αταξία», με τον ιστορικό χρόνο να χάνεται σταδιακά. Αυτός ο συμβολισμός επιτρέπει στους θεατές να αναλογιστούν τις κοινωνικές συγκρούσεις που διαδραματίζονται καθημερινά, καθώς η Σόνια, η πρωταγωνίστρια, επιλέγει τη βία ως μέσο αντίστασης. Η Χατζηαντωνίου αναγνωρίζει ότι το κοινό μπορεί να ταυτιστεί με τις αντιδράσεις της Σόνια ή να σοκαριστεί από αυτές, υπογραμμίζοντας ότι η ηρωίδα δεν επιλέγει τη βία, αλλά βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου αυτή είναι αναπόφευκτη.
