Την Τρίτη 5 Νοεμβρίου στις 8:30΄μμ, θα γίνει η 5η συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Μουσική» που οργανώνει το Cine Δράση. Το σεμινάριο πραγματοποιείται ζωντανά στο στέκι της ΔΡΑΣΗΣ (Πάρνηθος 21) και διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom. Στη διάρκεια της βλέπουμε αποσπάσματα και σχολιάζουμε τις ταινίες «Dancer in the dark», «Moulin Rouge», «Chicago» και «La la Land. 5η Συνάντηση Σεμιναρίου «Σινεμά και Μουσική»Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024, 8:30μμ, ζωντανά και διαδικτυακάΘέμα: «Μιούζικαλ: η επιστροφή»Comeback ή τελευταία ανάσα;Τα μιούζικαλ ήταν ένα είδος που αποτελούσε την καρδιά του Χολιγουντιανού σινεμά και για κάποιες δεκαετίες την κορωνίδα του. Σε αντίθεση με την επικρατούσα αντίληψη που το θέλει επαναλαμβανόμενο και ακατανόητο είναι στην πραγματικότητα ένα από τα λίγα είδη που ριζοσπαστικοποίησε με όλους τους διαφορετικούς τρόπους την εμπειρία του κινηματογράφου. Επέτρεψε την απόλυτη δημιουργική ελευθερία και αξιοποίησε όλα τα εκφραστικά μέσα για την κινητοποίηση των συναισθημάτων του θεατή. Στα 90’s τα μιούζικαλ έχουν ξεχαστεί, με εξαίρεση την «Εβίτα» του Άλαν Πάρκερ (1996) που κατάφερε να προσελκύσει ενήλικο κοινό με το συνδυασμό του αυξανόμενου ενδιαφέροντος του κοινού για βιογραφίες, αφηγούμενο τη ζωή της Εβίτα Περόν με την επιτυχημένη μουσική των Τιμ Ράις και Άντριου Λόιντ Βέμπερ και την δημοφιλία της Μαντόναστον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν την ίδια εποχή που η Disney κάνει μια σειρά μιούζικαλ που απευθύνονται στους νεαρούς θεατές της τελευταίας γενιάς πριν την νέα χιλιετία: «Η Μικρή Γοργόνα» (1989), «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1991), «Αλαντίν» (1992), «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (1994) είναι κάποιες από αυτές που έδωσαν νέα πνοή στο animation και στην ταλαιπωρημένη μουσικοχορευτική τέχνη.Με την έλευση της νέας χιλιετίας αρχίζουν να δημιουργούνται που αξίζουν καταξίωση. Τα «Moulin Rouge!» (2001) και «Σικάγο» (2002) των Μπαζ Λούρμαν και Ρομπ Μάρσαλαντίστοιχα, αξιοποίησαν τη γοητεία των κουστουμιών, της σκηνογραφίας εποχής και ένα λαμπερό καστ. Οι Νικόλ Κίντμανκαι ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στην πρώτη και οι Ρενέ Ζελβέγκερ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και Ρίτσαρντ Γκιρ στη δεύτερη έφεραν κριτική και εμπορική επιτυχία. Ειδικά το «Σικάγο», έκανε την αρχή για την αναβίωση παλιότερων έργων του Μπροντγουέι («Hairspray», «Rent», «Les Misérables»), με το «Mama Mia!» (2008) να γίνεται δημοφιλές, κυρίως χάρη στα τραγούδια των ABBA αλλά και το ειδυλλιακό σκηνικό της Σκόπελου. Τρεις καταξιωμένοι σκηνοθέτες αναμιγνύουν το δικό τους προσωπικό ύφος με τις σταθερές των μιούζικαλ. Ο Λαρς Φον Τρίερ κάνει την αρχή με το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» (2000) στην οποία αφηγείται την ιστορία μιας σχεδόν τυφλής μετανάστριας στις ΗΠΑ που προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα για να εγχειρήσει το παιδί της: Η Μπιόρκκάνει το ανατριχιαστικό θαύμα της, ο σκηνοθέτης αντί για ένα λαμπερό επιλέγει ένα προλεταριακό σκηνικό, κριτικάροντας τους μηχανισμούς τους χολιγουντιανού θεάματος, μέσω του πλέον φαντασμαγορικού παιδού του. Ο μακάβριος, ολοσκότεινος κόσμος του Τιμ Μπάρτον πνίγεται στο αίμα, από τις εκδικητικές μεθόδους του «Sweeney Todd, Φονικού Κουρέα της Οδού Φλιτ» (2007).Τι αγαπάει το κοινό των μιούζικαλ, περισσότερο από το παραμύθι; Ένα παραμύθι που μιλάει για τον ίδιο τον κόσμο του θεάματος, μέσα σε μια πολύχρωμη πόλη των Αγγέλων, με ένα πρωταγωνιστικό ζεύγος που η φλόγα του ξεπερνάει την οθόνη – και φυσικά μπόλικη νοσταλγία και αναφορά στο παρελθόν για να το πασπαλίσει με χολιγουντιανή αστερόσκονη. Όλα αυτά κατόρθωσε να συνταιριάξει ο Ντάμιεν Σαζέλ στο «La La Land» αντλώντας λίγο από τα φιλμ του Ζακ Ντεμί (η χαρακτηριστική έναρξη με το χορό στην μποτιλιαρισμένη λεωφόρο τραβάει από τις φιγούρες μέχρι τα χρώματα από το νούμερο στην κινούμενη γέφυρα στον πρόλογο των «Δεσποινίδων του Ροσφόρ») και λίγο από τη χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Οι Έμα Στόουν και Ράιαν Γκόσλινγκ σαγηνεύουν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και το σάουντρακ του Τζάστιν Χορόουιτς είναι εθιστικό, αφήνοντας έτσι ένα λαμπάκι αναμμένο για ένα πιο υποσχόμενο μέλλον για το είδος.Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και πρωτότυπα εγχειρήματα των πρόσφατων χρόνων ήρθε από την τηλεόραση. Η αρχή έχει γίνει ήδη με το «Glee» (2009-2015), το οποίο μετατρέπεται σε τηλεοπτικό και κοινωνικό φαινόμενο, διατηρώντας όμως την λογική των εφηβικών μιούζικαλ, που τοποθετούνται σε ένα λύκειο και με πρόσχημα τη χορωδία του σχολείου. Αλλά είναι το «Crazy Ex Girlfriend» (2015-2019) που κάνει τη διαφορά. Με την ανεξάντλητη Ρέιτσελ Μπλουμ μπροστά και πίσω από την κάμερα και τον πρόσφατα χαμένο Άνταμ Σλέσιντζερ στην μουσική, πάτωσε σε τηλεθέαση αλλά βρήκε δεύτερη ζωή στο Netflix και ένα φανατικό κοινό, όπως αποδεικνύουν τα εκατομμύρια views των κομματιών στο youtube. Τα μουσικοχορευτικά νούμερα δεν χρειάζονται καλλιτεχνική αφορμή, ενώ προσανατολίζεται σε ένα εντελώς ενήλικο κοινό, με την ρομαντική πλοκή να αποτελεί ουσιαστικά το πλαίσιο για να μιλήσει για μια σειρά σοβαρών θεμάτων. Η θεότρελη ιστορία μίας επιτυχημένης και πολύ καταθλιπτικής δικηγόρου που εγκαταλείπει τη Νέα Υόρκη για μία ξεχασμένη καλιφορνέζικη πόλη προκειμένου να ξανακερδίσει τον εφηβικό της έρωτα, ντύνεται με σόκιν, ευφυέστατα αστεία, παρωδίες σύγχρονων τραγουδιών όσο και κλασικών σεκάνς, ενώ ταυτόχρονα απενοχοποιεί τα ψυχολογικά προβλήματα και την επίπονη διαδικασία προς την θεραπεία τους. Το γεγονός ότι με το που έριξε αυλαία, ξεφύτρωσε ένα νέο αντίστοιχης λογικής τηλεοπτικό μιούζικαλ ίσως δείχνει πως το μέλλον βρίσκεται στη μικρή οθόνη.Το πλέον πρόσφατο δείγμα επαναφοράς μεγάλων κινηματογραφικών μιούζικαλ είναι το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το οποίο μπορεί να μην ξεφεύγει ριζοσπαστικά από τις ιδέες του πρωτότυπου, όμως μπορεί να δώσει την απαραίτητη και καθοριστική ώθηση που χρειάζεται το είδος για να εμπιστευτούν και πάλι την ικανότητά του να αποδώσει ικανοποιητικά σε box office και κριτικές. Η σκοτεινή περίοδος που διανύουμε και απαιτεί λίγη έξτρα λάμψη, η οικονομική δυσκολία για παρακολούθηση πολυέξοδων παραστάσεων, σε συνδυασμό με μία γενιά που έχει διδαχθεί τα μιούζικαλ από την παιδική της ηλικία ως animation και τώρα είναι το πιο δυναμικό αγοραστικό κοινό, θυμίζει αρκετάμ τα προηγούμενα ‘20s και την πορεία που ακολούθησε το είδος. Ίσως στρώνεται σιγά-σιγά ο δρόμος για την επιστροφή του είδους, ίσως και να είναι μια τελευταία ανάσα πριν την οριστική απόσυρση του.Οι ταινίεςΧορεύοντας στο Σκοτάδι/ Dancer in the DarkΔανία, Γερμανία, Ολλανδία Ιταλία, ΗΠΑ, Ισλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Σουηδία, Φιλανδία, Νορβηγία, Δραματική, Μιούζικαλ, 2000. Διάρκεια: 140’. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Lars von Trier. Πρωταγωνιστούν: Björk, Catherine Deneuve, David Morse, Peter Stormare, Joel Grey, Cara Seymour.Η Σέλμα, μια Τσέχα μετανάστρια στις ΗΠΑ που χάνει σιγά σιγά το φως της εξαιτίας κάποιας κληρονομικής πάθησης, δουλεύει και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί στα μάτια και να μην έχει τη δική της τύχη. Όμως η μοίρα θα σταθεί σκληρή απέναντί της. Μια από τις σημαντικότερες ταινίες, όχι μόνο του εμπνευσμένου στοχαστή – δημιουργού, αλλά και του Παγκόσμιου σινεμά στο μεταίχμιο του 20ου και 21ου αιώνα. Ίσως δε, η πιο σπαρακτικά δραματική ταινία της δεκαετίας. Ο Λαρς Φον Τρίερ απογειώνει τις αισθήσεις χάρη στην ασύλληπτη ερμηνευτικά οντότητα της Μπιορκ. Κατρίν Ντενέβ, Ντέιβιντ Μόρς και Πίτερ Στορμάρε. Ένας οραματιστής δημιουργός, απρόβλεπτος, παρορμητικός, δογματικός και πρωτοπόρος στο ζενίθ της καριέρας του. Χρυσός Φοίνικας και βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Bjork) στο φεστιβάλ Καννών. Καλύτερη ταινία και γυναικεία ερμηνεία (Bjork) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας στα Goya.Moulin RougeΗΠΑ, Αυστραλία, Μιούζικαλ, 2001. Διάρκεια: 127′. Σκηνοθεσία: Baz Luhrmann. Σενάριο: Baz Luhrmann, Craig Pearce. Πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Nicole Kidman, Jim Broadbent, Richard Roxburgh, John Leguizamo, Jacek Koman, Caroline O’Connor, Kerry Walker. … MarieΣτις αρχές του 20ού αιώνα, ένας Άγγλος ποιητής έρχεται στη Μονμάρτρη για να γνωρίσει την μποέμικη ζωή, συνεργάζεται με τον Τουλούζ-Λοτρέκ στο ανέβασμα ενός φαντασμαγορικού σόου στο Μουλέν Ρουζ και ερωτεύεται την πρωταγωνίστριά του Σατίν, την πιο ακριβοπληρωμένη πόρνη του Παρισιού, η οποία «ανήκει» στον χρηματοδότη της παράστασης. Η λέξη (σκηνογραφικό, ενδυματολογικό και μουσικό) «ντελίριο» είναι λίγη για να περιγράψει το εύρος των σκηνοθετικών ευρημάτων, τον πλούτο των αναφορών και το πολυσύνθετο του κάθε πλάνου αυτού του μεταμοντέρνου μιούζικαλ. Η πιο καινοτόμα επέμβαση του σκηνοθέτη έγινε στη μουσική επιλογή, η οποία βασίζεται σε ένα ποτ πουρί από γνωστά ροκ (και όχι μόνο) κομμάτια που έχουν ενορχηστρωθεί στο μουσικό ύφος μιας οπερέτας της Μπελ Επόκ. Το σενάριο, πάντως, είναι προβληματικό (το στόρι εικονογραφεί αρκετά απλοϊκά το μότο «The show must go on»), ενώ ο πληθωρικός καταιγισμός περίτεχνων –αλλά δίχως μέτρο– πλάνων μπορεί να κουράσει. Όσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης, σκηνικών και κοστουμιών. Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου γυναικείου ρόλου (Nicole Kidman) στην ίδια κατηγορία, και μουσικής. Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Jim Broadbent), μουσικής και ήχου. 5 βραβεία στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας. Υποψήφιο σε ακόμα 5 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας. Καλύτερη ταινία από την Ένωση Παραγωγών των ΗΠΑ.Σικάγο/ ChicagoΗΠΑ, Δραματική, Μιούζικαλ, 2002. Διάρκεια:113’.Σκηνοθεσία: Rob Marshall. Σενάριο: Bill Condon. Πρωταγωνιστούν: Renee Zellweger, Richard Gere, Catherine Zeta-Jones, Queen Latifah, John C. Reilly, Christine Baranski.Οι υποσχέσεις της Πόλης των Ανέμων για περιπέτειες και δόξα θαμπώνουν την επίδοξη τραγουδίστρια Ρόξι Χαρτ, της οποίας ίνδαλμα είναι η μεγάλη ντίβα του βαριετέ, Βέλμα Κέλι. Σύντομα, τόσο η καθιερωμένη σταρ, όσο και η ανερχόμενη στάρλετ καταλήγουν στη φυλακή, με διαφορετικές κατηγορίες για φόνο η καθεμιά. Τα όνειρα της Ρόξι αρχίζουν να πραγματοποιούνται όταν αναλαμβάνει την υπεράσπισή της ο διάσημος, γοητευτικός κι επιδέξιος δικηγόρος Μπίλι Φλιν. Η ιστορία του Σικάγο ξεκινά το 1926, οπότε και δημοσιεύθηκε το θεατρικό κείμενο The Brave Little Woman. Το αμέσως επόμενο έτος έγινε ταινία από τον Φρανκ Άρσον, ενώ το 1942 ανάχθηκε σε επιτυχία από τον William A. Wellman ως Roxie Hart. Το σημαντικότερο όμως βήμα έγινε από τον Bob Fosse, που το ανέβασε στο Μπρόντγουεϊ σαν μιούζικαλ το 1975, δημιουργώντας ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ του είδους. Ο Bob Fosse ετοίμαζε να κάνει ταινία το θεατρικό που σκηνοθέτησε, αλλά δεν το έκανε ποτέ μέχρι και τον θάνατο του το 1987. Οι ηθοποιοί που είχαν προλάβει να εμπλακούν ήταν οι: Goldie Hawn, Liza Minnelli και Frank Sinatra.Όσκαρ καλύτερης ταινίας, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Catherine Zeta-Jones), μοντάζ, σκηνικών, κοστουμιών και ήχου. Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Richard Gere) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Renee Zellweger) στην ίδια κατηγορία. Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Catherine Zeta-Jones) και ήχου. Καλύτερη ταινία από την Ένωση Παραγωγών Αμερικής. Πέρα από τις καλές κριτικές και τα βραβεία, η ταινία τα πήγε πολύ καλά και στα ταμεία. Με κόστος 45 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε 306,8. Έγινε έτσι το εμπορικότερο μιούζικαλ, μέχρι που βγήκε το Mamma MiaLa La LandΗΠΑ, Μουσική, 2016. Διάρκεια: 128′. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Damien Chazelle. Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Emma Stone, John Legend, Rosemarie DeWitt, Finn Wittrock, Jessica Rothe, Sonoya Mizuno, Callie Hernandez, J.K. Simmons.Δύο ονειροπόλοι -η Μία, μια εμπνευσμένη βιοπαλαίστρια ηθοποιός, και ο Σεμπάστιαν, ένας εμπνευσμένος τζαζίστας- συναντιόνται στο Λος Άντζελες. Γρήγορα ερωτεύονται, και πριν το καταλάβουν βρίσκονται σε ένα σπινθηροβόλο ρομάντζο, με τις ελπίδες και τα οράματα τους πλέον να συνδέονται. Αλλά όπως τους έφερε κοντά, έτσι το Λος Άντζελες είναι ικανό να τους χωρίσει. Καθώς μάχονται να χτίσουν την προσωπικότητα τους μέσα σε έναν τόσο σκληρό ανταγωνισμό που τώρα τους περιβάλλει, η Μία κι ο Σεμπάστιαν ανακαλύπτουν ότι η διατήρηση ισορροπίας τέχνης και αγάπης σε ένα μέρος σαν αυτό, μπορεί να είναι το δυσκολότερο όλων.Όσκαρ σκηνοθεσίας, πρώτου γυναικείου ρόλου (Emma Stone), φωτογραφίας, μουσικής, σκηνικών και τραγουδιού (City of Stars). Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Ryan Gosling) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Emma Stone) στην ίδια κατηγορία, σκηνοθεσίας, σεναρίου, μουσικής και τραγουδιού (City of Stars). Bafta καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου γυναικείου ρόλου (Emma Stone), φωτογραφίας και μουσικής.. Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Emma Stone) στο φεστιβάλ Βενετίας.Η συνάντηση θα γίνει ζωντανά στο στέκι της Δράσης (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια) και διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom στην διεύθυνση:https://us06web.zoom.us/j/82167740508?pwd=N