«Τα κλιματικά μοντέλα για τη Μεσόγειο προβλέπουν περαιτέρω αύξηση της θερμοκρασίας, μείωση των βροχοπτώσεων άρα και έλλειψη νερού και αύξηση της συχνότητας ακραίων καιρικών φαινομένων, όπως οι καύσωνες και οι πλημμύρες. Είναι δεδομένο ότι πρέπει να διαχειριστούμε το νερό μας καλύτερα – έχουμε ήδη αργήσει πολύ», τονίζει στην «Κ» η Μαρία Στουμπούδη. Η διευθύντρια του Ινστιτούτου Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων και Εσωτερικών Υδάτων του ΕΛΚΕΘΕ σχολιάζει τα στοιχεία της φετινής έκθεσης του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος (European Environmental Agency) για την κατάσταση των υδάτων στην Ευρώπη, από τα οποία προκύπτει ότι η Γηραιά Ήπειρος βρίσκεται ήδη σε καθεστώς «υδατικής πίεσης», και επικεντρώνεται φυσικά στη χώρα μας.
«Και στην Ελλάδα, κύριος χρήστης του νερού είναι ο αγροτικός τομέας με περισσότερο από 80% της συνολικής κατανάλωσης», αναφέρει. «Επίσης, σημαντικές ποσότητες καταναλώνει και ο τουριστικός τομέας, ιδίως στα νησιά και στην Κρήτη.
Η λύση δεν είναι η μεταφορά νερού από το ένα ποτάμι στο άλλο είτε για να έχει νερό η Αθήνα είτε για να εξακολουθούμε να ποτίζουμε υδροβόρες καλλιέργειες. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ξεκινήσουμε από τις απώλειες στα δίκτυα άρδευσης και ύδρευσης – στον Θεσσαλικό Κάμπο οι απώλειες στα αρδευτικά συστήματα είναι άνω του 60%. Επομένως η πρώτη μας μέριμνα θα πρέπει να είναι να μην “πετάμε” το νερό».
Αφαλάτωση ή φράγματα για τα νησιά;
Σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει η επαναχρησιμοποίηση του νερού στην άρδευση. «Το Ισραήλ χρησιμοποιεί ανακυκλωμένο νερό σε ποσοστό άνω του 70% και εμείς σχεδόν καθόλου. Είμαστε πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα και οφείλουμε να κάνουμε γρήγορα βήματα. Το ίδιο πρέπει να γίνει και στον ξενοδοχειακό τομέα – να γίνει υποχρεωτικό στις μεγάλες μονάδες να ανακυκλώνουν νερό για τις ανάγκες ποτίσματος και τα καζανάκια», λέει η κ. Στουμπούδη. «Ειδικά για τους αγρότες, πρέπει να ενσωματώσουμε στο παραγωγικό μας μοντέλο και τις θερμοκηπιακές καλλιέργειες. Ακούω ότι γίνονται κάποια βήματα σε αυτή την κατεύθυνση στη Θεσσαλία και είναι πολύ θετικό. Επίσης, πρέπει να επανεξετάσουμε καλλιέργειες με πολύ μεγάλο περιβαλλοντικό αποτύπωμα, όπως το βαμβάκι, το καλαμπόκι και το ρύζι».
«Το Ισραήλ χρησιμοποιεί ανακυκλωμένο νερό σε ποσοστό άνω του 70% και εμείς σχεδόν καθόλου», λέει η Μαρία Στουμπούδη, διευθύντρια ινστιτούτου του ΕΛΚΕΘΕ.
Πολύ σημαντική είναι και η διείσδυση των νέων τεχνολογιών. «Οι αφαλατώσεις, εφόσον συνδυάζονται και με ΑΠΕ, μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ύδρευσης των νησιών και να “ανακουφίσουν” τους υπόγειους υδροφορείς τους. Επίσης, στη Βόρεια Ευρώπη γίνεται τα τελευταία χρόνια πολλή δουλειά στον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφορέων στις μεγάλες βροχοπτώσεις. Αυτό είναι ένα ανεξερεύνητο πεδίο στη χώρα μας. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι να ευαισθητοποιήσουμε και το κοινό. Οσο το νερό είναι άφθονο και φθηνό δεν σκεφτόμαστε ότι θα μας λείψει στο άμεσο μέλλον».
