«Αμπντούλ Χαμίντ Χαν». Προορισμός 55 χιλιόμετρα έξω από την Αττάλεια. Στο Yörükler-1. Αυτό είναι το πρώτο βήμα και όχι ο τελικός προορισμός για την «εκστρατεία» του «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» του «σουλτάνου» των τουρκικών γεωτρύπανων που άρχισε στις 9 Αυγούστου. Σύμφωνα και με τις δηλώσεις του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Σε μία συγκυρία που οι αλλαγές στη γεωπολιτική σκακιέρα μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, χαρακτηρίζονται «τεκτονικές». Και που το ζήτημα του σεβασμού των συνόρων, της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας έρχεται και πάλι στην κορυφή της ατζέντας της διεθνούς διπλωματίας η ασφαλής επιλογή της Αττάλειας μοιάζει και η μοναδική.
Τουλάχιστον στην παρούσα φάση και δεδομένων των στόχων του Ερντογάν, ο οποίος έχει αποδείξει ότι λειτουργεί μεθοδικά. Και γνωρίζει πώς να αξιοποιεί τον εκβιασμό μέσω της διπλωματίας την κατάλληλη στιγμή.
Σε αυτό το πλαίσιο ιδιαίτερη σημασία δίνει η Αθήνα στα όσα θα ακολουθήσουν με ορίζοντα τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, τον ερχόμενο Νοέμβριο αλλά και τις εκλογές στην Τουρκία το 2023.
Με δεδομένο ότι ο Ερντογάν θέλει βελτίωση των σχέσεων με την Ουάσιγκτον και πιέζει ιδιαίτερα για τα F-16 ως ένα μήνυμα ισορροπιών και απέναντι στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, εκτιμάται ότι τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες και το αποτέλεσμά τους θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις εξελίξεις.
Εκείνη την περίοδο εκτιμάται ότι ο Ερντογάν θα αποφασίσει τον δεύτερο σταθμό στο ταξίδι των προκλήσεων του «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν», που ανάλογα και με τις εξελίξεις στην Ουκρανία θα μπορούσε να βάλει πλώρη για τα νερά της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το σενάριο δε της μεγάλης έντασης, ο Ερντογάν εκτιμάται ότι το κρατάει για την περίοδο που θα πλησιάζουν οι εκλογές στην Τουρκία, τον Μάιο του 2023. Μία χρονική στιγμή που αν κριθεί αναγκαίο, το «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» μπορεί να επαναλάβει το ταξίδι του «Ορούτς Ρέις» του 2020. Με την εκστρατεία των προκλήσεων να προγραμματίζεται να ολοκληρωθεί τελικά σε τρεις φάσεις.
Στις δηλώσεις του την Τρίτη, άλλωστε, ο τούρκος πρόεδρος φρόντισε να ξεκαθαρίσει εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν κάνει βήμα πίσω από τη «Γαλάζια Πατρίδα» διαμηνύοντας ότι «το πλοίο μας δεν θα σταματήσει όταν τελειώσει τη γεώτρηση εδώ. Θα προχωρήσει σε άλλα πηγάδια».
Και έδειξε πως θα βαδίζει στον δρόμο της κλιμάκωσης το επόμενο διάστημα, υπενθυμίζοντας «σε όσους προσπαθούν να παραβλέψουν τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε βάσει του διεθνούς δικαίου, μιλώντας πέρα από τα όρια και προτείνοντας επινοημένους χάρτες, ότι προσπαθούν να δαγκώσουν περισσότερα από όσο μπορούν να μασήσουν. Δεν έχουμε και δεν θα διστάσουμε να αγωνιστούμε με νύχια και με δόντια όταν χρειαστεί για να προστατεύσουμε τα δικαιώματά μας», όπως αναφέρεται στο in.gr
Η ασφαλής επιλογή
Σε αυτή τη φάση η «αυτοσυγκράτηση» ήταν η μόνη ασφαλής επιλογή για τον τούρκο πρόεδρο. Ειδικά ζυγίζοντας τις διεθνείς αντιδράσεις μετά και την επίσκεψη της γερμανίδας ΥΠΕΞ, Αναλένα Μπέρμποκ σε Ελλάδα και Τουρκία. Οι ισορροπίες στην Ουάσιγκτον άλλωστε για τον Ερντογάν είχαν χαθεί πολύ πριν, με την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον.
Και η ελληνική πλευρά θεωρεί ότι η Αθήνα πέτυχε να είναι πολύ περισσότερο θωρακισμένη τόσο επιχειρησιακά όσο και διπλωματικά, σε σχέση με το 2020, με τον Μέγαρο Μαξίμου και το ΥΠΕΞ να υπογραμμίζουν τις διαφορές στις δύο περιόδους.
Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η διεθνοποίηση των κινδύνων που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία και ότι ενδεχόμενη πρόκληση της Αγκυρας σε κυπριακά νερά θα επέβαλε διεθνή κινητοποίηση υπέρ της Λευκωσίας. Εστω και αν η Τουρκία παραμένει μία χώρα με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία για τη Δύση, παρά τις παραφωνίες της που συνδέονται με τις σχέσεις Ερντογάν – Πούτιν.
