Το audiobook της «Ιθάκης» του Αλέξη Τσίπρα με φωνές γνωστών ηθοποιών
Στις 24 Νοεμβρίου, η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα θα είναι διαθέσιμη στα βιβλιοπωλεία, ενώ παράλληλα θα κυκλοφορήσει και σε μορφή audiobook. Αυτή η ηχητική εκδοχή του βιβλίου έχει ηχογραφηθεί στα στούντιο της BookVoice, με τον Αιμίλιο Χειλάκη να δίνει τη φωνή του σε μεγάλο μέρος του κειμένου, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας διαβάζει τον πρόλογο και τον επίλογο.
Μια προσωπική εμπειρία
Ο Αλέξης Τσίπρας μοιράζεται την εμπειρία του από την ανάγνωση του κειμένου, δηλώνοντας: «Ομολογώ η ανάγνωση του κειμένου ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Διαβάζοντας ξανά και αφηγούμενος τα κείμενά μου, ένιωθα τα ίδια -ίσως και ισχυρότερα– συναισθήματα από αυτά της πρώτης γραφής». Στον πρόλογο, ο πρώην πρωθυπουργός εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει αυτό το βιβλίο, το οποίο θα κοστίζει 28 ευρώ και οι προπαραγγελίες έχουν ήδη ξεκινήσει.
Αναμνήσεις και προκλήσεις
Με έντονα συναισθηματικό ύφος, ο Τσίπρας αναφέρεται στο 2015, όταν κάποιοι τον προέτρεπαν να μην αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης. «Δεν δείλιασα», τονίζει, φτάνοντας στο 2019, όπου σημειώνει: «Το 2019, δεν ήμουν ο ίδιος. Το σημαντικότερο, η Ελλάδα δεν ήταν πια ίδια». Περιγράφει τη χώρα ως μια σκιά του εαυτού της, ταλαιπωρημένη και φοβισμένη.
«Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που φτάνεις σ’ έναν κόμπο», συνεχίζει, αναφερόμενος στις κρίσιμες αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει κατά τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής. «Η ευθύνη γίνεται σχεδόν υπαρξιακή», προσθέτει, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για υπευθυνότητα και σταθερότητα σε τέτοιες στιγμές.
Η ανάγκη για μαρτυρία
Ο Τσίπρας επισημαίνει ότι το βιβλίο δεν γράφτηκε για προσωπική δικαίωση ή για να ωραιοποιήσει γεγονότα. «Γεννήθηκε από την ανάγκη της μαρτυρίας», τονίζει, επιδιώκοντας να αποτυπώσει τις συνθήκες, τις συγκρούσεις και τα διλήμματα που βίωσε. «Στην Ιστορία δεν οφείλουμε να παρουσιαστούμε δικαιωμένοι, αλλά να μιλήσουμε με ευθύνη και χωρίς φόβο», καταλήγει.
Όταν ανέλαβε την ηγεσία ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς το 2008, σε ηλικία μόλις 34 ετών, πολλοί τον χαρακτήρισαν ως ρίσκο. Για τον ίδιο, ωστόσο, ήταν μια αναγκαία πράξη, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για μια γενιά που αναζητούσε φωνή. «Δεν υπήρχε δίχτυ ασφαλείας αν έπεφτα», αναφέρει, τονίζοντας την προσωπική του πρόκληση και την ανάγκη για αλλαγή.
