Η συγκινητική ομιλία του Διονύση Σαββόπουλου στο ΑΠΘ
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους πιο εμβληματικούς καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο μουσικό έργο και ένα μοναδικό χρονικό της σύγχρονης Ελλάδας. Η ανακοίνωση του θανάτου του ήρθε σαν το ήσυχο κλείσιμο μιας μεγάλης συναυλίας, όπου τα φώτα σβήνουν και μένει μόνο η αντήχηση της μουσικής. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με τους σπουδαίους δημιουργούς, η κληρονομιά του δεν τελειώνει εδώ.
Η τιμητική αναγόρευση του Σαββόπουλου σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2017, αποτελεί μια σημαντική στιγμή που αναδεικνύει τη συνεισφορά του στην ελληνική μουσική και λογοτεχνία. Η ομιλία του εκείνη την ημέρα, γεμάτη συναισθηματικά φορτισμένες εικόνες και υπαινιγμούς, μετατρέπεται σήμερα σε μια ιδιότυπη διαθήκη, που αποκαλύπτει την προσωπική του σχέση με την τέχνη.
Μια ομιλία γεμάτη μνήμες και συναισθήματα
Στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, ο Σαββόπουλος άρχισε την ομιλία του με μια απλή αλλά συγκινητική παραδοχή: «Κάθε φορά που μου λένε καλά και θερμά λόγια, νομίζω στην αρχή ότι μιλούν για έναν άλλον… και όταν λίγο μετά συνειδητοποιώ ότι τα λένε για μένα, κοντεύω να βάλω τα κλάματα». Αυτή η φράση αποτυπώνει την αθωότητα και την ταπεινότητα του ανθρώπου που, παρά τη φήμη του, δεν ξέχασε ποτέ την παιδική του ηλικία και τις ρίζες του.
Η ομιλία του, με τίτλο «Η μουσική των λέξεων – Γεννήθηκα στη Σαλονίκη», δεν ήταν απλώς μια παρουσίαση του έργου του, αλλά μια ποιητική αναδρομή στο παρελθόν του, στις μνήμες που τον διαμόρφωσαν. Ο Σαββόπουλος, με τη μοναδική του ικανότητα να συνδυάζει το έντεχνο με το λαϊκό, το ποιητικό με το πολιτικό, κατάφερε να δημιουργήσει ένα νέο τοπίο στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.
Η κληρονομιά του Διονύση Σαββόπουλου
Η αποδοχή του τιμητικού τίτλου από τον Σαββόπουλο έγινε με σεμνότητα, καθώς αναγνώρισε ότι στο πρόσωπό του τιμάται η τέχνη του τραγουδιού και όλοι οι καλλιτέχνες που συνέβαλαν στην εξέλιξή της. Ο Σαββόπουλος δεν άφησε πίσω του κενό, αλλά νήματα που συνδέουν τις λέξεις, τις μελωδίες και τις αφηγήσεις του με τις καρδιές των ανθρώπων. Η ομιλία του στο ΑΠΘ λειτουργεί σήμερα σαν ένα γράμμα που δεν γράφτηκε για να αποχαιρετήσει, αλλά για να μείνει, υπενθυμίζοντας σε όλους μας τη δύναμη της τέχνης να ενώνει και να χτίζει κοινότητες.
Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, ο Διονύσης Σαββόπουλος προσέφερε για πολλά χρόνια στην ερμηνεία του ελληνικού τραγουδιού, δημιουργώντας ένα μοναδικό ηχητικό και ποιητικό αμάλγαμα που αποτελεί ένα από τα πιο ερεθιστικά τεκμήρια της ζωής που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
