Το καταστροφικό αποτύπωμα της πλαστικής ρύπανσης στα ελληνικά θαλάσσια οικοσυστήματα και τα μικροπλαστικά να έχουν εισχωρήσει στην διατροφική αλυσίδα και στον ανθρώπινο οργανισμό, περιγράφει μιλώντας στο CNN Greece η διευθύντρια έρευνας στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», Αναστασία Μήλιου, η οποία αποκαλύπτει τα ιδιαίτερα ανησυχητικά ευρήματα της οργάνωσης στη χώρα μας.
Ειδικότερα, η υδροβιολόγος εξηγεί πως «τα αποτελέσματα της έρευνας του “Αρχιπελάγους” από το 2009 που μελετά την μικροπλαστική ρύπανση μας δείχνουν την πραγματική διάσταση του προβλήματος».
«Έχουμε αναλύσει πάνω από 25.000 δείγματα από διάφορα οικοσυστήματα στις ελληνικές θάλασσες, από επιφανειακά και βαθιά νερά, μέχρι ψάρια, ασπόνδυλα, ακόμη και στα λιβάδια Ποσειδωνίας, που μετατρέπονται σε ένα φίλτρο για τα πλαστικά» σημειώνει η ίδια.
«Ούτε ένα δείγμα που δεν περιέχει μικροπλαστικά»
«Το σοκαριστικό είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένα δείγμα, το οποίο δεν περιέχει μικροπλαστικά ή θραύσματα πλαστικού. Στα ψάρια, σε νεκρά δελφίνια και νεκρές χελώνες, ασπόνδυλα βρίσκουμε πλαστικά θραύσματα στο πεπτικό τους σύστημα».
«Επιπλέον ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ακόμη και σε ακατοίκητες περιοχές των ελληνικών θαλασσών, όπως σε μικρές νησίδες έχουμε διαπιστώσεις ότι οι συγκεντρώσεις να είναι αντίστοιχες με αυτές των ακτών της Αττικής. Αυτό αποδεικνύει ότι τα θαλάσσια ρεύματα ταξιδεύουν το πλαστικό σε κάθε γωνιά της ελληνικής ακτογραμμής» συμπληρώνει.
«Η πλαστική και μικροπλαστική ρύπανση είναι η αναπόφευκτη κατάληξη του διασκορπισμού των θραυσμάτων των πλαστικών απορριμμάτων, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα στις ελληνικές ακτές, σε δρόμους, στα βουνά, σε αρχαιολογικούς χώρους» σημειώνει.
«Από τα πλαστικά που βρίσκονται στους δρόμους, μέχρι αυτά που πετιούνται στο περιβάλλον με την πρώτη βροχή καταλήγουν στη θάλασσα».
Από τα κομμάτια πλαστικού, στα μικροπλαστικά και τα νανοπλαστικά
«Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για να μας ωθήσει να περιορίσουμε και το αποτύπωμα που δημιουργούμε στην καθημερινότητά μας, είναι ότι τα μικροπλαστικά δεν συλλέγονται» ξεκαθαρίζει.
Όπως εξηγεί η ίδια, «το πλαστικό είναι ένα επικίνδυνο υλικό και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Από τη στιγμή που θα βρεθεί εκτεθειμένο στο περιβάλλον, ο μονόδρομος της πορείας του είναι ότι θα θρυμματίζεται σε όλο και πιο μικρά κομμάτια, αυτά θα γίνουν θραύσματα, ακολούθως ίνες και αυτές με τη σειρά τους νανοπλαστικά».
Σημειώνει, δε, πως «τα νανοπλαστικά είναι ακόμη πιο επικίνδυνα και πλέον βρίσκονται στον εγκέφαλο, τον πλακούντα και στο αίμα».
Το συμπέρασμα, όπως υπογραμμίζει η κα Μηλιού, είναι ότι «ακόμη και σήμερα να σταματούσαμε να απορρίπτουμε τόσους τόνους πλαστικού, αυτά που έχουμε ήδη διασκορπίσει θα επιβαρύνουν τα θαλάσσια οικοσυστήματα για πάρα πολλά χρόνια».
«Αφήνουμε μια πολύ βαριά κληρονομιά στις επόμενες γενιές»
«Φαίνεται επίσης πως στη νοοτροπία και τις πρακτικές της Πολιτείας, που δεν έχουμε ούτε χώρους υγειονομικής ταφής, ούτε μας έχει αγγίξει η έννοια του μειώνω το πλαστικό μου αποτύπωμα. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε και οι πολίτες και η Πολιτεία, πως η ρότα που έχουμε πάρει είναι καταστροφική και η επίπτωσή της είναι ένα πολύ βαρύ αποτύπωμα που θα πλήξει όχι μόνο εμάς, αλλά και τις επόμενες γενιές».
«Αφήνουμε μια πολύ βαριά κληρονομιά στις επόμενες γενιές» προειδοποιεί.
«Πολλοί είναι αυτοί που καταλογίζουν στην Τουρκία ότι αυτή ευθύνεται για τα πλαστικά απορρίμματα που φτάνουν στις ακτές μας, όμως αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία είναι οι δικές μας ευθύνες και να δούμε το πρόβλημα που δημιουργούμε όλοι μας. Ακόμη και η νομοθεσία που υπάρχει για τα πλαστικά μίας χρήσης δεν εφαρμόζεται» τονίζει.
«Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ακόμη και σε μέρη, νησιά που διατείνονται πως είναι “plastic free”, οι υποδομές τους είναι ακατάλληλες» αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Χαϊδεύουμε το πρόβλημα»
Η διευθύντρια έρευνας του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» αφήνει επίσης αιχμές για τον τρόπο που τα κράτη διαχειρίζονται το φαινόμενο, τονίζοντας πως «ακόμη και στην Ελλάδα “χαϊδεύουμε” το πρόβλημα, και βλέπουμε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που επιβαρύνουν σημαντικά το περιβάλλον από τις δραστηριότητές τους να κάνουν δράσεις καθαρισμού ακτών, μαζεύοντας απορρίμματα από αυτές μία φορά το χρόνο».
Όπως σχολιάζει σκωπτικά «αυτή έχει γίνει μια κοινή πρακτική, τύπου “greenwashing”, σύμφωνα με την οποία ρυπογόνες εταιρείες που διασκορπίζουν μέσω των προϊόντων τους τόνους πλαστικού, κάνουν μια δράση, χωρίς τελικά αυτή να αλλάζει στην ουσία του προβλήματος».
Απεναντίας, η ίδια προτρέπει να «δούμε πιο δραστικές και ουσιαστικές λύσεις και γι’ αυτό είναι σημαντική τόσο η ατομική, όσο και η συλλογική και κρατική ευθύνη».
«Από τη μια πλευρά πρέπει και οι ίδιοι οι πολίτες να βλέπουν τι αγοράζουν, σε τι συσκευασία είναι το προϊόν που αγοράζουν στο σούπερμάρκετ και από την άλλη πλευρά πρέπει η Πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της». ΠΗΓΗ:CNN
