Σπύρος Γραμμένος: Η Αλήθεια για τη Σεξουαλική Κακοποίηση

Ο Σπύρος Γραμμένος, ένας από τους πιο αυθεντικούς καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, μοιράζεται τη ζωή του και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Επί Σκηνής» του CNN Greece. Ο Γραμμένος, που αποφάσισε να αφήσει την επιχείρησή του, ένα κομμωτήριο, για να αφοσιωθεί στη μουσική, αναφέρεται και στην προσωπική του εμπειρία με τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη σε νεαρή ηλικία από έναν οικογενειακό φίλο.

Η Απόφαση να Ακολουθήσει τη Μουσική

Η ιστορία του Σπύρου δεν είναι συνηθισμένη. Μετακόμισε στα Ιωάννινα στα 15 του και παρέμεινε εκεί μέχρι τα 30 του. Η κομμωτική υπήρξε μια από τις πρώτες του αγάπες, ωστόσο, αποφάσισε να την θυσιάσει για να ακολουθήσει το όνειρό του στη μουσική. Όπως δήλωσε, “Άφησα το κομμωτήριο και αποφάσισα να ζήσω μόνο από τη μουσική. Ήταν δύσκολα, αλλά έκανα live, μουσικές για θέατρο, ραδιόφωνο, γράψιμο. Κάπως τα έχω καταφέρει.”

Η Σημασία του Χιούμορ

Η προσωπική του ζωή χαρακτηρίζεται από μια έντονη αίσθηση χιούμορ, το οποίο κατά τη γνώμη του είναι απαραίτητο. “Το χιούμορ είναι όπλο που πρέπει να το έχουμε στη φαρέτρα μας. Το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου και με έχει βοηθήσει πολύ,” εξηγεί. Ο Γραμμένος αναφέρεται επίσης στην εμπειρία του με την κακοποίηση και πώς αυτή τον επηρέασε. “Η κακοποίηση σε κάνει συνένοχο, σε γεμίζει με ενοχές που θα έπρεπε να έχει ο κακοποιητής. Χρειάστηκα πέντε χρόνια ψυχοθεραπείας για να καταφέρω να μιλήσω δημόσια για αυτό το συμβάν,” προσθέτει.

Ο Σπύρος Γραμμένος μοιράζεται επίσης την αγωνία που νιώθει πριν ανέβει στη σκηνή, περιγράφοντας μια κρίση πανικού που βίωσε κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. “Σε μια συναυλία πριν μερικά χρόνια ένιωσα πως θα λιποθυμήσω στο πρώτο λεπτό. Ήταν η πρώτη φορά που είπα μέσα μου ‘αν είναι να πεθάνω, ας πεθάνω εδώ’. Έζησα μαζί με την κρίση για πέντε λεπτά στη σκηνή και συνέχισα,” αναφέρει.

Αναφορικά με τη διαδικασία δημιουργίας των τραγουδιών του, ο Γραμμένος δηλώνει: “Πιστεύω πως τα τραγούδια μάς βρίσκουν, μας γράφουν. Δεν πιστεύω ότι εμείς γράφουμε τα τραγούδια. Η τέχνη υπάρχει εκεί έξω και απλώς σε βρίσκει.” Στο τέλος, εκφράζει τις πολιτικές και κοινωνικές του ανησυχίες, τονίζοντας την ανάγκη για αλληλεγγύη στους αδύναμους και τους αδικημένους.

Τέλος, απαντά στο ερώτημα αν μπορεί κάποιος να ζήσει από τη μουσική στην Ελλάδα σήμερα. “Μπορεί να ζήσει από τη μουσική, αρκεί να βγάζει πολλά χρήματα από τα τραγούδια του ή να κάνει πολλά πράγματα γύρω από τη μουσική και την τέχνη. Αν το θες πραγματικά, ζεις με αυτό, βρίσκεις τρόπους γύρω του,” καταλήγει.