Μέρες που είναι περίμενα ν’ ακούσω δεσμεύσεις από το Υπουργείο Υγείας για αξιοπρεπείς όρους νοσηλείας των ατόμων με σοβαρές ψυχικές διαταραχές σε ίση βάση με τους άλλους. Σε ίση βάση με όλους τους άλλους ασθενείς που δεν μεταφέρονται από περιπολικά αλλά από το ΕΚΑΒ, που δεν τους φοράνε χειροπέδες, που δεν τους φυλάνε οι σεκιουριτάδες, που δεν τους κρατάνε στα αστυνομικά τμήματα μέχρι την εισαγωγή τους.

Περίμενα ν’ακούσω για δεσμεύσεις ανοίγματος υπηρεσιών στην κοινότητα, για όλους. Για δημιουργία υπηρεσιών που σπάνε τα δεσμά της μοναξιάς και της απομόνωσης, που δίνουν ελπίδα και ευκαιρίες έκφρασης και αυτοβελτίωσης, που βλέπουν την ψυχική υγεία και τον ψυχικό πόνο ολιστικά για το άτομο και την οικογένειά του.

Περίμενα ν’ακούσω ότι επιτέλους η κεντρική και τοπική αυτοδιοίκηση θα αναλάβουν τις νομικές τους υποχρεώσεις υποστήριξης των Συλλόγων ασθενών που επιτελούν σημαντικό κοινωνικό έργο.

Περίμενα ν’ ακούσω δεσμεύσεις για την απόλυτη απαγόρευση και την αυστηρή λογοδοσία όσων παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα που τα άτομα με ψυχικό πόνο έχουν ως ασθενείς και ως πολίτες, ιδίως στους χώρους παροχής φροντίδας.

Περίμενα ν’ ακούσω και την πολιτική ηγεσία για την πρόθεση τροποποίησης νόμων και πολιτικών όπως επιβάλλουν οι διεθνείς συμβάσεις που δεσμεύουν τη χώρα ΚΑΙ με τη συμμετοχή των ατόμων με ψυχικές διαταραχές και των οικογενειών τους μέσω των αντιπροσωπευτικών τους οργανώσεων, όπως είναι η ΠΟΣΟΨΥ.

Ν’ ακούσω δικαστές και εισαγγελείς για την υποχρέωση απόλυτης εφαρμογής των νόμων «απ’όλους», όπως για παράδειγμα του Ν.2071 που από το 1992 δεν εφαρμόσθηκε σχεδόν ποτέ ούτε από τους ίδιους. Περίμενα να τοποθετηθεί και το Εργασίας ανακοινώνοντας την πρόθεση απαγόρευσης των αποκλεισμών που συνεπάγεται η διάγνωση της ψυχικής διαταραχής στο δημόσιο τομέα.

Περίμενα ν’ακούσω και το Παιδείας για την ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός μας να ισχύσει η εισαγωγή με το 5% στα ΑΕΙ και για τους νέους με ψυχική διαταραχή και να τοποθετηθούν ψυχολόγοι σε όλα τα σχολεία. Περίμενα ν’ακούσω και τον Υπουργό Επικρατείας που ξέχασε να συμπεριλάβει τα κρισιμότερα ζητήματα που αφορούν στα άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές στο πρώτο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Αναπηρία.

Η ψυχική υγεία και οι ψυχικές διαταραχές δεν είναι θέματα που πρέπει ν’αντιμετωπίζονται αμιγώς (ψυχ)ιατρικά. Το success story της μετά από 40 χρόνια μη-ολοκληρωθείσας ψυχιατρικής μεταρρύθμισης δεν θα κριθεί από μια τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, που κι αυτή ακόμη δεν θα είχε δημιουργηθεί αν δεν υπήρχε ο covid-19.

Όπως είχε πει ένας λήπτης υπηρεσιών ψυχικής υγείας: «Τρέλλα δεν είναι να χάνεις τα λογικά σου αλλά όλα τ’ άλλα».

Γι’ αυτούς που τάχασαν όλα αυτά πρέπει να παλέψουμε διπλά.

Είναι αδιανόητο μετά την κύρωση της Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες με την οποία η χώρα ανέλαβε την υποχρέωση να τιμήσει τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑ που η Σύμβαση επιβάλλει, να μην προσκαλείται η ΠΟΣΟΨΥ σε ΟΛΑ τα τραπέζια συζητήσεων για την ψυχική υγεία.

Εκτός κι αν συνεχίζουμε να υπογράφουμε διεθνείς Συμβάσεις χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το περιεχόμενο τους, έτσι, για νάχαμε να λέγαμε και να παινευόμαστε.

Αγαπητοί κυβερνώντες, σταματήστε επιτέλους να αυτο-χειροκροτείστε. Εμείς, ο λαός, θα σας πούμε και τι θέλουμε και εάν το κάνετε καλά. Μόνο έτσι θα καλύψετε πραγματικές ανάγκες και θ’αφήσετε κάτι ουσιαστικό στο πέρασμά σας από την εξουσία και την ιστορία.

Επιτέλους! Δεν μπορείτε να σχεδιάζετε και να αποφασίζετε για εμάς χωρίς εμάς! Έχετε ηθική και νομική υποχρέωση να μας συμπεριλαμβάνετε στους σχεδιασμούς.

Αγαπητοί συμπολίτες, μην θεωρείτε ότι τα παραπάνω δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν. Μέχρι τώρα τα στραβά και ανάποδα επηρέαζαν αρνητικά λίγους, 1 στους 4!

Η πανδημία του covid-19 δυστυχώς ήδη έχει αρχίσει ν’αγγίζει την ψυχική υγεία περισσότερων από 1 στους 4.

Είμαι η Κατερίνα κι’εδώ κι ένα χρόνο έχω κατάθλιψη. Είμαι η Κατερίνα κι’ έχω έναν αδελφό που ζει με σχιζοφρένεια εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Είμαι η Κατερίνα και τολμώ να μιλάω και να παλεύω για όσους δεν τολμούν.

vita.gr