Προσομοιωτής οδήγησης αποκαλύπτει πρώιμες δυσλειτουργίες του Πάρκινσον
Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Scientific Reports εξετάζει την ικανότητα ενός καινοτόμου προσομοιωτή οδήγησης να ανιχνεύει πρώιμες δυσκολίες οδήγησης σε άτομα με Πάρκινσον, τα οποία δεν έχουν άνοια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες με Πάρκινσον παρουσίασαν χειρότερη έλεγχο λωρίδας και πιο αργές αντιδράσεις σε σύγκριση με υγιείς οδηγούς, αν και οι μέσες επιδόσεις τους σε γνωστικά τεστ ήταν παρόμοιες. Ο προσομοιωτής αποκάλυψε ελλείμματα στην οδήγηση που δεν ανιχνεύονταν από τις τυπικές νευροψυχολογικές εξετάσεις.
Η σημασία της οδήγησης
Η οδήγηση απαιτεί γρήγορη ενσωμάτωση γνωστικών, αντιληπτικών και κινητικών διαδικασιών. Για να οδηγούν με ασφάλεια, οι οδηγοί πρέπει να διαχειρίζονται την προσοχή τους, να διατηρούν τον εκτελεστικό έλεγχο, να επεξεργάζονται οπτικοχωρικές πληροφορίες και να αξιολογούν τους κινδύνους. Αυτές οι δεξιότητες είναι κρίσιμες για την καλή αντίληψη της κατάστασης, την πρόβλεψη της συμπεριφοράς των άλλων και την κατάλληλη αντίδραση σε μεταβαλλόμενες συνθήκες κυκλοφορίας. Ωστόσο, πολλές άδειες οδήγησης, όπως αυτές στην Ισπανία, αξιολογούν την ικανότητα οδήγησης με τυποποιημένες εξετάσεις που εστιάζουν στην όραση, τον συντονισμό, τον χρόνο αντίδρασης και την προσοχή, παραβλέποντας συχνά τις ανώτερες γνωστικές ικανότητες που συμβάλλουν στην ασφαλή οδήγηση.
Δυσκολίες που σχετίζονται με το Πάρκινσον
Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια νευροεκφυλιστική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από απώλεια της ντοπαμινεργικής λειτουργίας. Τα κινητικά συμπτώματα είναι κεντρικά στη διάγνωση, αλλά οι γνωστικές δυσκολίες, όπως η εκτελεστική δυσλειτουργία και η μειωμένη προσοχή, μπορούν να εμφανιστούν σε ήπια έως μέτρια στάδια της νόσου. Αυτές οι ελλείψεις επηρεάζουν την οδήγηση, καθυστερώντας τις αντιδράσεις, μειώνοντας την ακρίβεια σε καταστάσεις πολλαπλών εργασιών και περιορίζοντας την ικανότητα σχεδιασμού και προσαρμογής. Ως αποτέλεσμα, οι ασθενείς με Πάρκινσον μπορεί να δυσκολεύονται σε ξαφνικά κυκλοφοριακά γεγονότα ή σε περίπλοκα οδήγηση, αυξάνοντας τον κίνδυνο ατυχημάτων.
Η μελέτη
Η διατομική μελέτη συνέκρινε επτά οδηγούς με διαγνωσμένο Πάρκινσον με επτά υγιείς οδηγούς, οι οποίοι ήταν ηλικιακά και φύλου ταιριαστοί. Όλοι οι συμμετέχοντες ήταν κάτω των 75 ετών, είχαν έγκυρες άδειες και τακτική εμπειρία οδήγησης. Οι συμμετέχοντες με Πάρκινσον πληρούσαν επιπλέον κριτήρια, όπως σταθερή φαρμακευτική αγωγή για 30 ημέρες, ήπια έως μέτρια σοβαρότητα της νόσου, και καμία οπτικο-αντιληπτική ανεπάρκεια.
Κατά τη διάρκεια μιας 120λεπτης συνεδρίας, οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν γνωστικά τεστ και μια προσομοίωση οδήγησης. Η νευροψυχολογική αξιολόγηση περιλάμβανε μια σειρά από υπολογισμένα καθήκοντα αντίδρασης που αξιολογούσαν την ταχύτητα, τη διαρκή προσοχή, τον έλεγχο αναστολής, τη λήψη αποφάσεων και την οπτική αναζήτηση. Η απόδοση οδήγησης αξιολογήθηκε μέσω ενός τριών οθονών, υψηλής πιστότητας προσομοιωτή που προσέφερε ρεαλιστική αντίσταση πεντάλ και ανατροφοδότηση στο τιμόνι. Πέντε πειράματα οδήγησης αξιολόγησαν χρόνους αντίδρασης, διατήρηση λωρίδας, ακρίβεια στροφών και συμπεριφορά ακολουθίας οχήματος, παρέχοντας ποσοτικά δεδομένα όπως αποκλίσεις λωρίδας, χρόνους αντίδρασης και διαφορές ταχύτητας.
