Πορεία Μνήμης στην Αθήνα: Τα τρανς άτομα αξίζουν να ζήσουν
Μια μαζική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου πλήθος κόσμου συμμετείχε στην ετήσια Πορεία Τρανς Μνήμης. Το κεντρικό μήνυμα της εκδήλωσης ήταν η ανάγκη για ορατότητα και διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα.
Οι συμμετέχοντες κρατούσαν κεριά και πανό, τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων βίας, με τα στοιχεία να δείχνουν ότι το 2025 έχουν καταγραφεί παγκοσμίως 354 δολοφονίες. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε σε θύματα στην Ελλάδα, όπως η Άννα Ιβάνκοβα και η Δήμητρα από τη Λέσβο. Ωστόσο, οι παρευρισκόμενοι τόνισαν ότι οι αριθμοί αυτοί δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα, καθώς ο πραγματικός αριθμός επιθέσεων είναι πολύ μεγαλύτερος.
Απαίτηση για πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη
Η Οβέλια Μάιρα, μια τρανς γυναίκα από το Μπαγκλαντές που ζει στην Ελλάδα από το 2016, μίλησε στην κάμερα του Orange Press Agency για τον αποκλεισμό που βιώνει η κοινότητα, εστιάζοντας κυρίως στο τομέα της υγείας. “Βρίσκομαι εδώ για να υπενθυμίσω στον κόσμο ότι υπάρχουν πολλά τρανς άτομα που αξίζουν να ζήσουν, που αξίζουν να έχουν μια ζωή, αλλά λόγω της μη πρόσβασης σε υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης δεν μπορούν να την αποκτήσουν”, ανέφερε χαρακτηριστικά.
Η ίδια υπογράμμισε την ανάγκη για βελτίωση των συνθηκών, προσθέτοντας: “Είμαι εδώ για να απαιτήσω καλύτερη υγειονομική φροντίδα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη χώρα μας. Στη χώρα μου υπάρχουν τόσες πολλές κοινότητες, τόσα πολλά τρανς άτομα που πεθαίνουν λόγω της απουσίας υγειονομικής περίθαλψης”.
Η ανάγκη για μια συμπεριληπτική κοινωνία
Από την πλευρά του, ο Ζωρζ Κουνάνης αναφέρθηκε στην αυξανόμενη βία κατά των τρανς και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, επισημαίνοντας την ανάγκη για μια συμπεριληπτική κοινωνία. “Κάθε χρόνο καταγράφονται επίσημα περιστατικά δολοφονιών εναντίον τρανς και ΛΟΑΤΚΙ προσώπων και ο αριθμός αυξάνεται”, σημείωσε, προσθέτοντας ότι η συγκέντρωση αυτή έχει ως στόχο να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου.
Ο κ. Κουνάνης τόνισε επίσης την στάση μέρους της κοινωνίας, λέγοντας: “Δεν θέλουν μια πολυμορφική κοινωνία, αλλά μια μονοχρωματική. Θέλουν μόνο ένα ή δύο χρώματα”. Όλοι οι διαδηλωτές ζήτησαν ισότιμη πρόσβαση στην εργασία, την εκπαίδευση και τη στέγαση, υπογραμμίζοντας ότι η απάντηση στον αποκλεισμό είναι η συσπείρωση και η αλληλεγγύη.
