Η ψαλίδα των καταγγελιών στο χώρο του θεάτρου ανοίγει ολοένα και περισσότερο καθώς ηθοποιοί βγαίνουν από το… σκοτάδι πολλών ετών και με τόλμη καταθέτουν τη δική τους τραυματική εμπειρία. Το κείμενο του Ορφέα Παπαδόπουλου στα social media περιγράφει πως ένα νέο παιδί που ονειρεύεται να μπει στο χώρο συναντά στο δρόμο του συρματοπλέγματα που στο τέλος τον έκαναν να σιχαθεί τη δουλειά του.
«Μετά από 14 και… χρόνια σε αυτόν τον χώρο, που με τόση λαχτάρα πρωτοξεκίνησα, που με τόση λαχτάρα κράτησα τα πρώτα σενάρια στα χέρια μου, άλλο τόσο αυτή η λαχτάρα μετουσιώθηκε λίγο λίγο σε απογοήτευση. Όχι για την ίδια την τέχνη, για το ίδιο το θέατρο… αλλά για το πώς και πόσο εκπορνεύτηκε από τους νταβαντζηδες της. Η τέχνη αυτή που έγινε για “λίγους”, που χωρίστηκε με συρματοπλέγματα σε εμπορικούς και διανοούμενους. Που απαρτίζεται από λομπιστες, αυλικούς, χρίζοντας τους εαυτούς τους “εκλεκτούς”. Που επιζητά θυσίες κάθε λογής προκειμένου να την “αγγίξεις”, να νιώσεις τυχερός που είσαι μέρος της, που θα είναι τιμή σου ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ συμβιβαστείς……. να την ποιήσεις. Που εάν δεν είσαι όπως σου υπαγορεύουν οι πρεσβευτές της, ΔΕΝ είσαι καλλιτέχνης.
Σιχάθηκα… όσο και αν την αγάπησα, τα πόδια μου βάραιναν ολοένα και περισσότερο στη διαδρομή προς κάθε επόμενη δουλειά, που κάθε επόμενη δουλειά με τη σειρά της, αργούσε όλο και περισσότερο να έρθει…. Διότι τα ΟΧΙ, τα ειπωμένα και τα μη… έχουν τίμημα. Η ψαλίδα κλείνει. Οι πόρτες λιγοστεύουν, οι “καθαρές” πόρτες δυσδιάκριτες. Μια δυσωδία: κατεστημένο. Ζούμε την αρχή του τέλους, του Μεσαίωνα της τέχνης. Και παρακολουθώ συγκλονισμένος.. συγκινημένος… Γιατί τώρα; ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ… Καμία εξήγηση, καμία δικαιολογία. Είναι η ώρα να ξεπλύνουμε.. να ξεπλυθούμε. Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ, γυναίκες και άνδρες που μιλάτε, που φωνάζετε, που ξερνατε ότι μαύρο πέταξαν μέσα μας», γράφει ο ηθοποιός στην ανάρτησή του.
protothema.gr
