Mορφή χιονοστιβάδας παίρνουν πλέον οι καταγγελίες για σωματική, λεκτική και σεξουαλική βία στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γιατί όταν σβήσουν οι προβολείς, όταν κλείσει η αυλαία και σβήσουν τα χαμόγελα, ο «λαμπερός» κόσμος του θεάματος κρύβει κλάματα, φωνές, βρισιές, χτυπήματα και φυσικά καταστάσεις τόσο νοσηρές που η φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει.
Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο πεζή. Και συνοψίζεται σε μία φράση που είπε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο ο Απόστολος Γκλέτσος: «Για να δουλέψεις, πρέπει να κοιμηθείς με έναν σκ@τογερο». Αυτό δεν ισχύει μόνο για την πολιτική και την ηθοποιία, στην οποία αναφερόταν ο Γκλέτσος, αλλά για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό #MeToo ξεκίνησε με τη γενναία εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου, μιας αθλήτριας.
Όταν μια παραδοσιακά συντηρητική και πατριαρχική κοινωνία βλέπει τις γυναίκες – αλλά και τους άνδρες που δεν ανταποκρίνονται στο μάτσο πρότυπο – ως άτομα πιο αδύναμα που πρέπει να υποταχθούν, άτομα προς εκμετάλλευση, δεν μπορούν να απορούν κάποιοι με τον αριθμό των καταγγελιών που έχουν έρθει στο φως και θα συνεχίζουν να έρχονται στο φως από όλους τους τομείς της ζωής: από τα θέατρα και τον αθλητισμό μέχρι τα γραφεία και τα πανεπιστήμια.
Για να γυρίσουμε πίσω στον χώρο του θεάματος, όταν διάσημοι ηθοποιοί αποκαλύπτουν ότι έχουν υποστεί από ταπείνωση και εξευτελισμό μέχρι σεξουαλική παρενόχληση από άτομα του ίδιου χώρου, όλοι μπορούν να καταλάβουν την συμπεριφορά που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι νέοι στον χώρο. Έναν χώρο που πάει κάτι πολύ «λάθος», έναν χώρο που πρέπει να αφήσει πίσω του τις προσβολές και τις βρισιές που περισσότερο θυμίζουν στρατόπεδο στην αρχαία Σπάρτη πάρα τη σύγχρονη ελληνική τέχνη. Έναν χώρο που πρέπει να αλλάξει.
