Ο Νίκος Βελιώτης και η μουσική του προσέγγιση
Ο Νίκος Βελιώτης είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, με διεθνή αναγνώριση για την πειραματική του χρήση του βιολοντσέλου και την αδιάκοπη αναζήτηση νέων ηχητικών πεδίων. Σε συνέντευξή του στο CNN Greece, μοιράστηκε τις σκέψεις του με αφορμή τη συμμετοχή του στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ 2025.
Η μουσική διαδρομή του Βελιώτη
Γεννημένος στην Αθήνα το 1970, ο Βελιώτης ξεκίνησε την καριέρα του από τον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής και του synthwave με τους In Trance 95, προτού στραφεί στη μελέτη του βιολοντσέλου. Η πειραματική του προσέγγιση τον έχει οδηγήσει σε ένα πολυδιάστατο έργο, που περιλαμβάνει σόλο εμφανίσεις, διαμεσικές δράσεις και συνεργασίες με σημαντικούς διεθνείς και εγχώριους καλλιτέχνες.
Ο Βελιώτης αναφέρεται στην πρακτική του, η οποία περιλαμβάνει τη χρήση ασυμφώνων ήχων, δηλώνοντας ότι «αγάπησα αυτά τα υπέροχα «φάλτσα» και τα χρησιμοποίησα δημιουργικά». Αυτή η προσέγγιση καθόρισε την εξερεύνησή του πέρα από τα όρια της κλασικής μουσικής.
Η κριτική του στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία
Ως ερμηνευτής και συνθέτης, ο Βελιώτης έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες της avant-garde και του ανεξάρτητου χώρου, κυκλοφορώντας έργα που συνδυάζουν το σύγχρονο κλασικό, την αυτοσχεδιαστική μουσική και την ηλεκτρονική πειραματική σκηνή. Δεν διστάζει να εκφράσει την κριτική του για τη σύγχρονη μουσική βιομηχανία, υποστηρίζοντας ότι «το streaming είναι μια εφιαλτική μουσική ταπετσαρία που υλοποιείται με ένα ατέρμονο σκρολάρισμα», τονίζοντας την αξία της ζωντανής μουσικής εμπειρίας.
Η συμμετοχή του στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ 2025 προσθέτει μια κριτική, ηχητική διάσταση στο φετινό πρόγραμμα, καθώς οι συνεργασίες του συνδυάζουν πειραματισμό, ηλεκτρονική επεξεργασία και οπτικοακουστική δράση, στοιχεία που ταιριάζουν με την επιμέλεια του φεστιβάλ.
Ο ίδιος αναφέρει με αυτοσαρκασμό ότι «το Αγοραφοβικό φεστιβάλ είναι το σωστό μέρος για την αγοραφοβία μου».
Η μουσική του φιλοσοφία περιλαμβάνει την ιδέα ότι ο θόρυβος μπορεί να λειτουργήσει ως «καρότο» αντί για «μαστίγιο» της μουσικής. Ο Βελιώτης εξηγεί ότι ο θόρυβος, που μπορεί να θεωρηθεί κακοφωνία, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του μουσικού γίγνεσθαι και οι αναλογίες του αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Αναφέρει τον Προκόφιεφ, ο οποίος είχε πει ότι ο Μπαχ χρησιμοποιούσε τη διαφωνία ως σωστό αλάτισμα στη μουσική, και υπογραμμίζει ότι η σημερινή κακοφωνία μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την αβαντ-γκαρντ.
