Νέα μελέτη αποκαλύπτει τη σχέση νυχτερίδων και επικίνδυνων ιών
Μια επαναστατική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Nature’s Communications Biology ρίχνει νέο φως στη σύνθετη σχέση μεταξύ νυχτερίδων και επικίνδυνων ιών. Η έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα, αποδεικνύει ότι, σε αντίθεση με τις ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις, δεν είναι όλες οι νυχτερίδες φορείς ιών με υψηλό επιδημικό δυναμικό, αλλά μόνο συγκεκριμένες ομάδες ειδών.
Η σημασία των νυχτερίδων στο οικοσύστημα
Πολλοί ιοί με σοβαρές συνέπειες – παθογόνοι παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές ασθένειες, θάνατο και εκτενή μετάδοση – προέρχονται από άγρια ζώα. Οι νυχτερίδες έχουν αναγνωριστεί ως φορείς πολλών ιών, όπως οι κορονοϊοί που μοιάζουν με τον SARS, ο ιός Marburg και οι ιοί Hendra και Nipah. Ωστόσο, οι νυχτερίδες παίζουν σημαντικό ρόλο στα οικοσυστήματα τους, προσφέροντας διάφορες υπηρεσίες. Στην Οκλαχόμα, οι νυχτερίδες Mexican free-tailed καταναλώνουν αγροτικά παράσιτα, συμβάλλοντας στην ευημερία των καλλιεργειών. Από την άλλη, οι φρουτόνυχτες λειτουργούν ως επικονιαστές στις κοινότητές τους.
Ανακαλύψεις σχετικά με τους ιούς
«Αν χάσουμε τις νυχτερίδες, η αγροτική παραγωγή θα επηρεαστεί αρνητικά, και το ίδιο θα συμβεί και στις οικονομίες μας», δήλωσε η Caroline Cummings, υποψήφια διδάκτωρ στη Σχολή Βιολογικών Επιστημών και κύρια συγγραφέας της μελέτης. Η έρευνα της Cummings αποκάλυψε ότι οι νυχτερίδες που φέρουν επικίνδυνους ιούς είναι πολύ λιγότερες από όσες πιστεύεται συνήθως. Χρησιμοποιώντας προηγμένη μηχανική μάθηση, η ομάδα εντόπισε συγκεκριμένες ομάδες νυχτερίδων που είναι πιο πιθανό να φιλοξενούν ιούς με υψηλή μεταδοτικότητα και θνησιμότητα. Διαπιστώθηκε ότι για ορισμένους ιούς, αυτά τα χαρακτηριστικά συγκεντρώνονται σε στενά συγγενικά είδη.
Στρατηγικές παρακολούθησης και προστασίας
«Αντί να θεωρούμε ότι όλες οι νυχτερίδες φέρουν όλους τους επικίνδυνους ιούς, είναι μόνο συγκεκριμένες νυχτερίδες που έχουν συν-εξελιχθεί με συγκεκριμένους ιούς, γι’ αυτό και ζουν μαζί τους χωρίς να αρρωσταίνουν», ανέφερε η Cummings. Με την αύξηση της εμφάνισης μολυσματικών ασθενειών στους ανθρώπους, η πρόβλεψη ποια άγρια είδη μπορεί να φιλοξενούν ιούς είναι χρήσιμη για τις προσπάθειες παρακολούθησης και διατήρησης. Η Cummings υπογραμμίζει ότι η παρακολούθηση ιών είναι συνήθως χρονοβόρα, απαιτεί πολλούς πόρους και είναι δαπανηρή. Τα αποτελέσματα της μελέτης μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση αυτής της έντασης, εστιάζοντας σε ομάδες νυχτερίδων υψηλού κινδύνου.
Για να ενισχύσει περαιτέρω την παρακολούθηση των ιών, η Cummings χαρτογράφησε πώς αυτές οι ομάδες νυχτερίδων υψηλού κινδύνου επικαλύπτονται με περιοχές υψηλής οικολογικής αναστάτωσης και ανθρώπινης παρέμβασης. Η οικολογική αναστάτωση και η ανθρώπινη παρέμβαση μπορούν να αυξήσουν τη μετάδοση ιών από νυχτερίδες στους ανθρώπους, τόσο μέσω της αύξησης της επαφής μεταξύ ειδών όσο και προκαλώντας άγχος στις νυχτερίδες, γεγονός που μπορεί να επιβαρύνει το ανοσοποιητικό τους σύστημα και να αυξήσει την απελευθέρωση ιών. Μια υγιής, αδιατάρακτη αποικία νυχτερίδων διατηρεί καλύτερη ανοσολογική ισορροπία, κρατώντας τους ιούς υπό έλεγχο. Η Cummings επισημαίνει ότι οι προσπάθειες διατήρησης που στοχεύουν στην προστασία των οικοτόπων των νυχτερίδων θα μπορούσαν να μειώσουν τον κίνδυνο μετάδοσης και να διατηρήσουν τις κρίσιμες οικολογικές υπηρεσίες που παρέχουν οι νυχτερίδες.
«Αυτή η εργασία προσφέρει την απαραίτητη λεπτομέρεια στις συζητήσεις γύρω από τις νυχτερίδες και το ρόλο τους ως φορείς ιών», δήλωσε ο Δρ. Daniel Becker, αναπληρωτής καθηγητής στη Σχολή Βιολογικών Επιστημών και ανώτερος συγγραφέας της μελέτης. «Η βιβλιογραφία συχνά κάνει γενικές δηλώσεις για τις νυχτερίδες και τον κίνδυνο ζωονόσων. Με την ικανότητα να εντοπίσουμε ποιες συγκεκριμένες ομάδες νυχτερίδων φέρουν επικίνδυνους ιούς και πού επικαλύπτονται με ανθρώπινες επιδράσεις, μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε τις αρνητικές ανθρώπινες-νυχτεριδικές αλληλεπιδράσεις.»
Πέρα από τη διατήρηση και την παρακολούθηση ιών, η Cummings αναφέρει ότι μελλοντική έρευνα για τα ανοσοποιητικά συστήματα αυτών των ομάδων νυχτερίδων που φιλοξενούν επικίνδυνους ιούς θα μπορούσε να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα στον τομέα της θεραπευτικής. Η κατανόηση των προσαρμογών που έχουν κάνει αυτά τα είδη για να συμβιώσουν με αυτούς τους ιούς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μελλοντικές ιατρικές εξελίξεις.
