Παρολίγον ατύχημα στο 1ο ΕΠΑΛ Νέας Φιλαδέλφειας, όταν σοβάς από το ταβάνι αποκολλήθηκε και έπεσε λίγα μόλις βήματα μακριά από μαθητές. Το ατύχημα αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ασφάλεια στα σχολεία. Παρά τις εξαγγελίες για βελτίωση των υποδομών, γεγονότα σαν αυτό δείχνουν πως η κατάσταση παραμένει κρίσιμη. Θα περιμένουμε να συμβεί κάτι σοβαρότερο για να ληφθούν μέτρα; Είναι επιτακτική ανάγκη οι αρμόδιοι να αναλάβουν δράση πριν να είναι αργά.

Δεν είχε περάσει καν μία μέρα από το Δημοτικό Συμβούλιο, όπου η Λαϊκή Συσπείρωση κατήγγειλε την εγκατάλειψη των ΕΠΑΛ. Εν τω μεταξύ, ο Δήμαρχος συνεχώς διαβεβαίωνε πως όλα είναι υπό έλεγχο. Ωστόσο, η πραγματικότητα τον διέψευσε άσχημα: ένα πρόχειρο μερεμέτι του Δήμου δεν άντεξε, με αποτέλεσμα να πέσει κομμάτι σοβά στο διάδρομο του σχολείου. Οι μαθητές και οι γονείς ανησυχούν για την ασφάλεια των παιδιών τους, ενώ οι εκπαιδευτικοί ζητούν άμεσα μέτρα για τη βελτίωση των υποδομών.

Γιατί τα ΕΠΑΛ παραμένουν σε αυτή την κατάσταση;

Σύμφωνα με καταγγελίες, οι ευθύνες Δήμου, Περιφέρειας και Κυβέρνησης είναι τεράστιες. Το 1ο ΕΠΑΛ Νέας Φιλαδέλφειας περιμένει από το 2019 την απαιτούμενη μελέτη ενίσχυσης και αποκατάστασης του κτιρίου. Μάλιστα, έχει χαρακτηριστεί “μη επιλέξιμο” για σοβαρές παρεμβάσεις, κάτι που δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία. Πώς γίνεται, όμως, να επιλέγεται για τη διεξαγωγή των εξετάσεων PISA, όταν οι μαθητές του αναγκάζονται να φοιτούν σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον; Απαιτούνται άμεσες παρεμβάσεις για να αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού χώρου.

Η κατάσταση αυτή αναδεικνύει την ανισότητα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί κάποια σχολεία παραμένουν παραμελημένα, ενώ άλλα λαμβάνουν διαρκώς χρηματοδοτήσεις; Αυτή η ανισότητα δεν αφορά μόνο τις υποδομές αλλά και την ποιότητα της εκπαίδευσης. Θα δοθεί επιτέλους λύση στο κτιριακό πρόβλημα των ΕΠΑΛ ή θα συνεχιστεί η πολιτική της αδιαφορίας; Οι γονείς και οι μαθητές αξίζουν ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον για τη μάθηση και την ανάπτυξή τους.

Είναι σημαντικό να αναγνωριστεί ότι η αμέλεια των αρμόδιων φορέων δεν αφορά μόνο την υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και την ψυχολογία των μαθητών. Πολλοί από αυτούς βιώνουν άγχος και ανασφάλεια, γνωρίζοντας ότι φοιτούν σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον. Οι γονείς αγωνιούν για την ασφάλεια των παιδιών τους, και αυτό επηρεάζει την εμπιστοσύνη τους στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες για να αποκαταστήσει αυτή την εμπιστοσύνη, παρέχοντας τα απαραίτητα κονδύλια και υποστήριξη για τις αναγκαίες παρεμβάσεις.

Η κατάσταση αυτή αναδεικνύει την ανισότητα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί κάποια σχολεία παραμένουν παραμελημένα, ενώ άλλα λαμβάνουν διαρκώς χρηματοδοτήσεις; Θα δοθεί επιτέλους λύση στο κτιριακό πρόβλημα των ΕΠΑΛ ή θα συνεχιστεί η πολιτική της αδιαφορίας;