Κατανόηση της ανάπτυξης των κηλών
Οι κηλές είναι υπερυψωμένες, υπερβολικές ουλές που μπορούν να αναπτυχθούν μετά από τραυματισμούς ή χειρουργικές επεμβάσεις, συχνά επεκτείνοντας πέρα από τα όρια της αρχικής πληγής. Για πολλούς ανθρώπους, οι κηλές δεν είναι μόνο ένα αισθητικό πρόβλημα, αλλά προκαλούν επίσης ενοχλητικά συμπτώματα όπως χρόνιο πόνο, κνησμό και περιορισμένη κίνηση. Παρά την ύπαρξη διαφόρων επιλογών θεραπείας, όπως η χειρουργική αφαίρεση, οι ενέσεις στεροειδών και η ακτινοβολία, οι κηλές είναι γνωστό ότι είναι δύσκολες στη διαχείριση, με ποσοστά επανεμφάνισης που φτάνουν έως και το 30%.
Ασαφείς μηχανισμοί ανάπτυξης
Ακόμα και μετά από δεκαετίες μελετών, παραμένει ασαφές γιατί οι κηλές αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα, σε αντίθεση με τις υπερτροφικές ουλές. Η τρέχουσα κατανόηση υποδεικνύει ότι η υπερπαραγωγή κολλαγόνου από τα ινοβλάστες, τα κύτταρα που παράγουν στοιχεία του συνδετικού ιστού, είναι εμπλεκόμενη και ότι η επαναλαμβανόμενη μηχανική τάση στο δέρμα συμβάλλει στη δημιουργία κηλών. Ωστόσο, οι ακριβείς κυτταρικοί και μοριακοί μηχανισμοί που οδηγούν σε αυτή την ανεξέλεγκτη ουλοποίηση παραμένουν ασαφείς. Πιο συγκεκριμένα, δεν γνωρίζουμε πώς ή ποια κύτταρα ανιχνεύουν την μηχανική πίεση και τελικά την μεταφράζουν σε ανώμαλη ανάπτυξη ιστού.
Νέα ευρήματα από τη μελέτη
Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 267, αριθμός 1 του Journal of Pathology στις 1 Σεπτεμβρίου 2025, προσφέρει νέα στοιχεία σε αυτό το παζλ. Μια ερευνητική ομάδα υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Yuzuru Ikehara, μαζί με τους συν-πρώτους συγγραφείς Dr. Shinsuke Akita και Dr. Sanae Ikehara, και τους συνεργάτες Prof. Kiyoshi Hirahara και Prof. Nobuyuki Mitsukawa, όλοι από τη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου Chiba στην Ιαπωνία, εξέτασαν τις ιστολογικές, γενετικές και μοριακές διαφορές μεταξύ κηλών και άλλων ινωτικών καταστάσεων για να εντοπίσουν τους μοναδικούς παράγοντες που οδηγούν στη δημιουργία και επανεμφάνιση των κηλών.
Η μελέτη περιλάμβανε μια ολοκληρωμένη ανάλυση δειγμάτων ανθρώπινου ιστού. Η ομάδα συνέκρινε ιστούς κηλών με εκείνους από λεμφοίδημα, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από ινώδη υπερβολή αλλά δεν οδηγείται κυρίως από μηχανική τάση, καθώς και με υγιή δείγματα δέρματος. Χρησιμοποίησαν πολλές προηγμένες τεχνικές, συμπεριλαμβανομένης της παγκόσμιας ανάλυσης γονιδιακής έκφρασης και της αλληλουχίας RNA σε επίπεδο κυττάρου, που τους επέτρεψαν να εξετάσουν τη δραστηριότητα γονιδίων σε μεμονωμένα κύτταρα και να προσδιορίσουν με ακρίβεια τους τύπους κυττάρων που εμπλέκονται. Μέσω αυτής της λεπτομερούς προσέγγισης, οι ερευνητές επιδίωξαν να εντοπίσουν τα μηχανιστικά ευαίσθητα κύτταρα και μόρια που συμβάλλουν στην παθολογία και επανεμφάνιση των κηλών.
Μια βασική ανακάλυψη ήταν ότι οι ιστοί κηλών παρουσίασαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα έκφρασης ενός μηχανιστικά ευαίσθητου ιοντικού διαύλου που ονομάζεται PIEZO2, σε σύγκριση με τους ιστούς λεμφοίδηματος. Απλά, το PIEZO2 λειτουργεί ως μικροσκοπικός αισθητήρας, επιτρέποντας στα κύτταρα να ανιχνεύουν και να ανταποκρίνονται σε μηχανικές δυνάμεις. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι οι κηλές με ιστορικό επανεμφάνισης μετά από χειρουργική επέμβαση παρουσίασαν ακόμη υψηλότερα επίπεδα PIEZO2.
Η περαιτέρω διερεύνηση μέσω ανάλυσης σε επίπεδο κυττάρου εντόπισε μια προηγουμένως άγνωστη υποομάδα ινοβλαστών που εξέφραζαν συγκεκριμένα υψηλά επίπεδα PIEZO2. Αυτοί οι ινοβλάστες που εκφράζουν PIEZO2 (ονομάζονται FBPZ2+) βρέθηκαν να είναι εξαιρετικά δραστήριοι στην παραγωγή κολλαγόνου και άλλων στοιχείων της εξωκυττάριας μήτρας, που αποτελούν τα δομικά στοιχεία του ιστού ουλής. Η ομάδα παρατήρησε επίσης ότι αυτά τα κύτταρα FBPZ2+ συγκεντρώνονταν γύρω από τα αιμοφόρα και λεμφικά αγγεία στον ιστό κηλών, ιδιαίτερα σε περιοχές που αναπτύσσονται ενεργά.
«Ο συνδετικός ιστός δεν αποτελείται μόνο από ινοβλάστες – περιλαμβάνει επίσης ανοσοκύτταρα, αιμοφόρα αγγεία και νεύρα, τα οποία συνεργάζονται για να διατηρήσουν τη σωστή ομοιόσταση, έναν κρίσιμο παράγοντα στην υποστήριξη των οργανικών λειτουργιών», εξηγεί ο καθηγητής Ikehara.
