Κωνσταντίνος Αβράμης: «Το θέατρο οφείλει να διχάζει – αλλιώς δεν είναι πολιτικό»
Λίγο πριν την πρεμιέρα του έργου Taniko, ο νεαρός σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Αβράμης μοιράζεται τις σκέψεις του με το CNN Greece. Ο Αβράμης μεταφέρει έναν ιαπωνικό μύθο σε ένα αθηναϊκό wine bar, αναδεικνύοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η πόλη λόγω του gentrification, της έλλειψης επιχορηγήσεων και της «ακούσιας υπηρέτησης της βίας» που πλήττει την κοινωνία.
Η ιδέα πίσω από το Taniko
Η νέα δουλειά του Κωνσταντίνου Αβράμη, Taniko, ξεκινά από μια απρόσμενη συνάντηση: έναν αρχαίο ιαπωνικό θρησκευτικό μύθο που τοποθετείται στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα σύγχρονο wine bar. Όπως εξηγεί ο ίδιος, αυτός ο χώρος «συμπυκνώνει τον εξευγενισμό μιας πόλης που αλλάζει πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούν να αντέξουν οι κάτοικοί της». Μέσα από αυτή τη μετατόπιση, το έργο εξετάζει την έννοια της υπηρέτησης ενός κανόνα ή μιας κοινωνικής επιταγής που, στην πραγματικότητα, απορρίπτει κανείς.
«Η πληγή που αναδεικνύεται», τονίζει ο Αβράμης, «είναι η ακούσια συμμετοχή στη βία». Ανήκοντας στη νέα γενιά δημιουργών, ο Αβράμης βλέπει το θέατρο ως μια κοινωνική διαδικασία και όχι απλά ως ψυχαγωγικό θέαμα. Σε μια εποχή που ο όρος «πολιτικό θέατρο» έχει γίνει κοινός τόπος, εκείνος επιμένει ότι το θέατρο είναι πολιτικό μόνο όταν «διχάζει» και αναγκάζει το κοινό να αντιμετωπίσει δύσκολες αλήθειες.
Η πραγματικότητα της δημιουργίας
Στη συζήτησή του, ο Αβράμης δεν διστάζει να αναφερθεί στις συνθήκες που επικρατούν στον χώρο της τέχνης. Η έλλειψη επιχορηγήσεων τον αναγκάζει να εργάζεται σε δύο δουλειές τον χειμώνα και να αναζητά επιπλέον εργασία το καλοκαίρι για να υποστηρίξει τις παραστάσεις του. Η κοινωνική ασφυξία που βιώνει η Αθήνα —με τα υψηλά ενοίκια και την πίεση που ασκείται στους πολίτες— διαπερνά τις ιστορίες που επιλέγει να αφηγηθεί. Έτσι, το Taniko λειτουργεί ως μια σκηνική μεταφορά μιας πόλης που νοσεί, με ανθρώπους που προσπαθούν, συχνά μάταια, να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.
Η έννοια του τίτλου και η «πληγή» του έργου
Ο τίτλος Taniko προέρχεται από το ιαπωνικό «Tanikō», που σημαίνει «κοιλάδα» και συνδέεται με το ελληνικό «τανικός», που περιγράφει το στυφό κρασί. Ο Αβράμης εξηγεί ότι το όνομα αυτό φέρει έναν μηχανισμό προδοσίας, μια διαδικασία προσχώρησης σε ό,τι θεωρεί απαράδεκτο. Στον ιαπωνικό μύθο, οι χαρακτήρες καλούνται να εφαρμόσουν έναν βίαιο θρησκευτικό νόμο, ενώ στο wine bar οι ήρωες καλούνται να υπηρετήσουν ένα δίκτυο εξευγενισμού που αλλοιώνει την πόλη και την καθιστά αβίωτη για τους κατοίκους της. Η πληγή του Taniko αναγνωρίζεται ως η ακούσια υπηρέτηση της βίας.
Το έργο του Αβράμη είναι μια καυστική κριτική του κόσμου γύρω μας, αναδεικνύοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία. Με φόντο την αθηναϊκή πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης καλεί το κοινό να αναλογιστεί τη θέση του και τις επιλογές του σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει.
