«Οι μπουλντόζες, τα φορτηγά και ο υπόλοιπος εξοπλισμός της «δύναμης εισβολής» έφτασαν στην κοίτη περνώντας από διάφορες πόρτες.
Πρώτη και καλύτερη η Μεγάλή Πύλη του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών, κλπ, όπου σχεδιάστηκε το πλαίσιο του έργου, πιστό στα πατροπαράδοτα, περιβαλλοντοκτόνα και εργολαβικοκεντρικά πρότυπα αντιπλημμυρικής προστασίας. Ακολούθησε η Υψηλή Πύλη του Υπουργείου Περιβάλλοντος, με τη διεύθυνση ΔΙΠΑ (πρώην ΕΥΠΕ), όπου εξετάστηκαν διάφορες παραλλαγές του ίδιου σεναρίου διευθέτησης, χωρίς να αξιολογηθούν ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις, καταδικάζοντας έτσι σε θάνατο 2000 υγιή δέντρα, όπως και την υπόλοιπη βλάστηση του ρέματος.
Και κατέληξαν στην Ιερή Πύλη του Συμβουλίου της Επικράτειας, όπου η εισβολή νομιμοποιήθηκε χωρίς προσχήματα. Έκαναν και ένα μικρό πέρασμα από την πιο ταπεινή Πύλη της Περιφέρειας Αττικής, όπου διασφαλίστηκε η εύρεση των οικονομικών πόρων που θα χρηματοδοτούσαν την εισβολή.
Από που δεν πέρασαν οι εισβολείς; Από την πόρτα του δημαρχείου Ραφήνας Πικερμιου. Όχι επειδή τη βρήκαν κλειστή. Ορθάνοιχτη ήταν και παραμένει. Απλά είναι πολύ χαμηλή για να περάσει ο εξοπλισμός και πολύ στενή για να διέλθει τέτοιο ασκέρι. Μάταια τους καλούσε η προηγούμενη δημοτική αρχή. Μάταια στρώνει την πόρτα με ροδοπέταλα η σημερινή ηγεσία του δήμου. Αδιαφορούν γιατί δεν τους χρησιμεύει.
Με άλλα λόγια η στάση των δημοτικών αρχών μας είναι σχεδόν αδιάφορη στον εχθρό. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να σταματήσει την κάθοδο του προς το ρέμα. Μόνο κάποιες αρνητικές εντυπώσεις θα δημιουργούνταν εκατέρωθεν. Και επιπλέον, η όποια εναντίωση της δημοτικής αρχής δεν εγγυάται ούτε μαζικότητα στις αντιδράσεις ούτε διαφορετική έκβαση των δικαστικών αγώνων. Όχι ότι δικαιολογείται η στάση της δημοτικής αρχής. Είναι ανησυχητικό το ότι δεν έριξε μια τουφεκιά, έστω για την τιμή των όπλων, επειδή αυτό μας προϊδεάζει αρνητικά για τις εξελίξεις στο δήμο μας, όταν δηλαδή προκύψουν ζητήματα που είναι στο δικό της βεληνεκές.
Οι τοπικές συλλογικότητες και οι ενεργοί πολίτες της περιοχής μας έδωσαν έναν άνισο αγώνα. Οι πόρτες από όπου πέρασε ο εχθρός ήταν πολύ μεγάλες για το μπόι τους και ήταν αδύνατο να τις φράξουν με οποιοδήποτε μέσο. Αιφνιδιάστηκαν και βρέθηκαν απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουν ένα σύστημα εξουσίας που επέβαλε τους δικούς του ρυθμούς και δεν άφηνε περιθώρια για ανασύνταξη. Από εδώ και μπρος, η μόνη λύση που τους απομένει είναι να αμυνθούν – όχι όμως πίσω από μια γραμμή Μαζινό, που χρησιμεύει μόνο για να παραβιάζεται – κραδαίνοντας το μόνο όπλο που τους απομένει. Το δίκιο της επόμενης γενιάς που θα γνωρίσει ένα ρέμα – αγωγό ομβρίων, όμοιο με το όριο μιας Βιομηχανικής Ζώνης.
