Η τραγωδία του ποταμού Λούρου
Στη θέση όπου σήμερα διακρίνονται τα υπολείμματα μιας παλιάς σιδερένιας γέφυρας τύπου Μπέλεϋ, στον ποταμό Λούρο, μεταξύ των χωριών Νέα Κερασούντα και Άγιος Σπυρίδωνας, διαδραματίστηκε τη νύχτα της 27ης προς 28η Απριλίου 1941 μια τραγική ιστορία, άγνωστη σε πολλούς. Δεκατρείς στρατιώτες, εξαντλημένοι από τις μάχες στο αλβανικό μέτωπο, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επιστρέψουν στα σπίτια τους, όταν βρήκαν τον θάνατο στον Λούρο ποταμό.
Η αναγκαιότητα της περαταριάς
Οι περαταριές, ξύλινες αυτοσχέδιες γέφυρες, αποτέλεσαν την μοναδική διέξοδο για τους στρατιώτες, επιτρέποντάς τους να παρακάμψουν τον συνωστισμό της γέφυρας της Άρτας και τα γερμανικά μπλόκα στη γέφυρα Καλογήρου. Χιλιάδες στρατιώτες κατέφθαναν στις όχθες του ποταμού, χωρίς οπλισμό, πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι, με σκοπό να συνεχίσουν προς νότια Ελλάδα. Έφταναν στο χωριό Νέα Κερασούντα και, με τη βοήθεια της περαταριάς, προσπαθούσαν να διασχίσουν τον ποταμό.
Μαρτυρίες και συνέπειες της τραγωδίας
Οι ερευνητές Φώτης Βράκας και Αποστόλης Μπρέντας από τον Άγιο Σπυρίδωνα έχουν καταγράψει μαρτυρίες για την «τραγωδία της περαταριάς», ως φόρο τιμής στους στρατιώτες που δεν επέστρεψαν ποτέ. Ο κ. Βράκας αναφέρει ότι ο άδικος θάνατος των νεαρών αντρών συγκλόνισε την τοπική κοινωνία. Οι μαρτυρίες προέρχονται από ανθρώπους που ήταν μάρτυρες του δυστυχήματος, αλλά δεν βρίσκονταν πάνω στην περαταριά.
Ο Αποστόλης Μπρέντας καταγράφει τη μαρτυρία του Στάθη Τσιόντζου, ο οποίος θυμάται ότι πολλοί στρατιώτες, κυρίως Κρητικοί, περνούσαν από εκεί, αναζητώντας τροφή και διέξοδο. Η περαταριά ήταν φτιαγμένη από μεγάλα καδρόνια και σανίδες, με ένα σχοινί που τη στήριζε. Όταν οι στρατιώτες προσπάθησαν να περάσουν, τα ζώα τους φοβήθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν να μπατάρει η περαταριά, με αποτέλεσμα να πνιγούν οι στρατιώτες.
Η τραγωδία αυτή, που συνέβη κατά τη διάρκεια της Άνοιξης, όταν το νερό του ποταμού ήταν σχετικά χαμηλό, αποδεικνύει τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες οι στρατιώτες προσπαθούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Οι μαρτυρίες αυτές διατηρούν ζωντανή τη μνήμη των θυμάτων και αναδεικνύουν τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τις στατιστικές των πολέμων.
