Πρόκειται για μια ξεχωριστή συγγραφική δουλειά, που γεννήθηκε μέσα στην πανδημία και φιλοδοξεί να γεμίσει τον κόσμο μετά από αυτήν, με σκέψεις και αλήθειες που δύσκολα γράφονται.
Μέσα στην πλοκή, καθρεπτίζεται η ιστορία χιλιάδων ανθρώπων που δεν μπορούν να μιλήσουν, γιατί δε θα τους ακούσει κανείς.
Γυναίκες και παιδιά, θύματα μιας ενδοοικογενειακής βίας που συνεχίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Και τα μυστικά μεγαλώνουν, η ψυχή ματώνει, η βία γίνεται συνήθεια, η σιωπή γίνεται πιο βαριά, η παραίτηση από τον αγώνα φαίνεται σαν λύση και η βία προχωρά. Ξεκινά από κάπου και πηγαίνει κάπου. Μας βρίσκει κάπου στη διαδρομή και μας προσπερνά.
Το βιβλίο του Τάκη Ζαχαράτου δεν είναι ένα μυθιστόρημα. Είναι η αλήθεια με δικούς του χαρακτήρες.
Οικογένειες που μένουν μαζί, όμηροι στη βία. Νέα παιδιά που φτάνουν στα άκρα.
Η ψυχή υποδουλωμένη στη γνώμη των άλλων. Κοινωνίες γεμάτες υποκρισία που δε θέλουν να βγουν από το ασημένιο τους σύννεφο. Επικριτικές, επιθετικές, απαξιωτικές.
Η κακοποίηση των γυναικών είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Δεν έχει νόημα να κοιτάμε άλλου και να προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει.
Η κακοποίηση των παιδιών είναι το πιο άσχημο πρόσωπο της κοινωνίας. Δεν είναι θέμα των θυμάτων, αλλά ευθύνη όλων μας.
Η άρνηση της διαφορετικότητας είναι άρνηση της πραγματικότητας. Πρέπει να γίνει συνείδηση πως όλοι είμαστε διαφορετικοί, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Λέσχη Θεσσαλονίκης, ο Όμιλος Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θεσσαλονίκης, οι εκδόσεις Διόπτρα και ο Βιβλιοφόρος.