Γκιγιέρμο ντελ Τόρο: Η σκοτεινή μεταφορά του Φρανκενστάιν στο Netflix
Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες αναμονής, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο ολοκλήρωσε επιτέλους το όνειρό του: μια μεγαλοπρεπή και βαθιά προσωπική μεταφορά της κλασικής ιστορίας του «Φρανκενστάιν» της Μέρι Σέλεϊ, που τώρα προβάλλεται στο Netflix. Δίπλα του, οι Όσκαρ Άιζακ και Τζέικομπ Ελορντί ζωντανεύουν μια ιστορία τρόμου που αγγίζει τις ρίζες του κλασικού, ενώ ταυτόχρονα χτυπά τις πληγές της σύγχρονης ανθρώπινης ψυχής.
Η καρδιά της Μέρι Σέλεϊ
Κάθε εικόνα και κάθε σκηνή στην ταινία του ντελ Τόρο φέρει τη σφραγίδα της Μέρι Σέλεϊ, της συγγραφέως που το 1816 δημιούργησε το αριστούργημά της μέσα από καταιγίδες και προσωπικό πόνο. Για τον βραβευμένο με Όσκαρ δημιουργό, το έργο της Σέλεϊ δεν ήταν απλώς έμπνευση, αλλά σχεδόν θρησκεία. Ο ντελ Τόρο χαρακτήρισε το μυθιστόρημα ως «τη Βίβλο» του, ενώ το θρυλικό τέρας του Μπόρις Κάρλοφ αποκάλεσε «Μεσσία» του. Η επιθυμία του να αφηγηθεί αυτή την ιστορία ωρίμαζε μέσα του για δεκαετίες, μέχρι να φτάσει στην πρεμιέρα της ταινίας, η οποία είναι σκοτεινή, γοτθική και απίστευτης κλίμακας.
Μια προσωπική προσέγγιση
Παρόλο που η ταινία σέβεται το πρωτότυπο κείμενο, οι «μικρές τροποποιήσεις» στην ιστορία προσθέτουν δύναμη, καθιστώντας την την πιο προσωπική δουλειά του ντελ Τόρο. «Μεγάλα κομμάτια της ταινίας είναι αυτοβιογραφικά», παραδέχτηκε ο δημιουργός. Για εκείνον, η Σέλεϊ είχε γράψει μια «αυτοβιογραφία της ψυχής της», και τώρα εκείνος κάνει το ίδιο.
Ο Όσκαρ Άιζακ ενσαρκώνει τον Βίκτορ Φρανκενστάιν, προσεγγίζοντας τον χαρακτήρα όχι μόνο ως εμμονικό επιστήμονα, αλλά και ως άνθρωπο που κυνηγιέται από τραύματα και πατρική βία. Στην ταινία, ο Βίκτορ δεν έχει την ευτυχισμένη παιδική ηλικία που περιγράφεται στο βιβλίο, αλλά μεγαλώνει με έναν αυταρχικό πατέρα, τον οποίο υποδύεται ο Τσαρλς Ντανς, που τροφοδοτεί τις εμμονές του.
Η σχέση δημιουργού και πλάσματος
Από την άλλη πλευρά, ο Τζέικομπ Ελορντί ενσαρκώνει το Πλάσμα, ένα ον που είναι τρυφερό αλλά παραμορφωμένο από τον κόσμο και τον δημιουργό του. Ο Ελορντί δήλωσε ότι βλέπει το πλάσμα ως επέκταση του Γκιγιέρμο, του πόνου του και της δικής του ευαισθησίας. Για τον Άιζακ, η σχέση Βίκτορ–Πλάσματος δεν είναι απλώς αντιπαλότητα, αλλά μια προσπάθεια του Βίκτορ να δημιουργήσει το σπασμένο εσωτερικό παιδί του και στη συνέχεια να το εξαλείψει.
Η ταινία εξερευνά βαθιά τη φροϋδική ανάλυση, τη σχέση μητέρας-γιου, την ενοχή και τη συγχώρεση. Η Μία Γκοθ, που παίζει διπλό ρόλο ως μητέρα του Βίκτορ και ως Ελίζαμπεθ, ενισχύει τη θεματική της ψυχικής διάσπασης και της αναζήτησης αγάπης.
Σχόλια για τον σύγχρονο κόσμο
Ο ντελ Τόρο δεν διστάζει να συνδέσει την ιστορία της Σέλεϊ με τον σύγχρονο κόσμο. Μέσω του χαρακτήρα του Χένριχ Χάρλαντερ, που υποδύεται ο Κρίστοφ Βαλτς, σχολιάζει τη βιομηχανία του κινηματογράφου και τις σκοτεινές γωνιές του Χόλιγουντ.
Στο τέλος, ο ντελ Τόρο επιλέγει ένα λυτρωτικό φινάλε, όπου η συγχώρεση, όσο δύσκολη και αν είναι, γίνεται ύστατη σωτηρία. «Όλοι κουβαλάμε ενοχή και ντροπή», λέει ο Ελορντί. «Αλλά δεν είναι απαραίτητα άσχημες. Είναι ανθρώπινες». Έτσι, ο Φρανκενστάιν δεν είναι απλώς μια ταινία τρόμου, αλλά μια εξομολόγηση και στοχασμός πάνω στη δημιουργία και τη συγχώρεση, μια ιστορία που τελικά μιλά για ανθρώπους.
