Χριστίνα Σάλτη: «Είχα ενοχές που τραγουδούσα ενώ η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο»
Η Χριστίνα Σάλτη βιώνει μια περίοδο πένθους, καθώς πρόσφατα αποχαιρέτησε τη μητέρα της, με την οποία είχε μια πολύ στενή σχέση. Σε μια συγκινητική εξομολόγηση στην εκπομπή «Super Κατερίνα» το πρωί της Τετάρτης, η γνωστή καλλιτέχνιδα μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε κατά τη διάρκεια της ασθένειας της μητέρας της, η οποία έφυγε από τη ζωή μετά από μάχη με τον καρκίνο.
Δύσκολες στιγμές και ενοχές
Η Χριστίνα αποκάλυψε ότι η περίοδος αυτή ήταν εξαιρετικά δύσκολη για εκείνη, καθώς η ενέργειά της ήταν αλλού. «Είναι πολύς καιρός που το παλεύαμε. Έκανα τα πάντα για τη δουλειά μου, αλλά ήμουν συνέχεια δίπλα της», ανέφερε, προσθέτοντας ότι η μητέρα της ήταν πάντα η προτεραιότητά της. «Με τη μαμά μου ήμασταν τα πάντα. Μετά την επιτυχία με την “Παράλληλη αγάπη”, ήρθε αυτό το δυσάρεστο γεγονός», είπε, αναφερόμενη στην ασθένεια της μητέρας της.
Η καλλιτέχνιδα μοιράστηκε επίσης ότι ο καρκίνος της μητέρας της εντοπίστηκε αργά, όταν είχε ήδη φτάσει σε τρίτο στάδιο. «Ο καρκίνος ξεκίνησε από το παχύ έντερο και δεν της έδινε σημάδια. Άργησε πολύ να το βρουν», αποκάλυψε, εκφράζοντας την αγωνία της για την κατάσταση της υγείας της.
Η σημασία της υγείας
«Πλέον εύχομαι σε όλους υγεία και τύχη, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο», δήλωσε η Χριστίνα, αναλογιζόμενη τη δύσκολη περίοδο που πέρασε. «Πίστευα ότι αν πάθει κάτι η μάνα μου, θα πεθάνω. Ωστόσο, σκέφτομαι πάντα τη μαμά μου που μου έλεγε “μικρά παιδάκια έχουν καρκίνο, βρε Χριστίνα, δεν πειράζει”», πρόσθεσε, αναγνωρίζοντας τις ενοχές που ένιωθε όταν έβγαινε να τραγουδήσει, ενώ η μητέρα της ήταν στο νοσοκομείο.
Η Χριστίνα Σάλτη εξομολογήθηκε επίσης ότι η σχέση τους ήταν πάντα άριστη. «Δεν την πίκρανα και δεν με πίκρανε. Αγαπιόμασταν πολύ», είπε, θυμούμενη τις τρυφερές στιγμές τους. «Ακόμα και στο νοσοκομείο, μου έλεγε “σε λατρεύω, σ’ αγαπώ πολύ”», πρόσθεσε με δάκρυα στα μάτια.
Μνήμες και επιθυμία για δουλειά
«Δουλεύω πολύ γιατί δεν θέλω να σκέφτομαι», παραδέχτηκε, αναφερόμενη στον τρόπο που προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια. «Τα βράδια είναι πιο δύσκολα. Την είδα μια φορά στον ύπνο μου. Περπατούσαμε ήρεμα σε έναν δρόμο του χωριού της», είπε, θυμούμενη τη στιγμή αυτή με συγκίνηση. «Δε μιλήσαμε, αλλά ήταν μια όμορφη στιγμή», κατέληξε.
