Αυξημένοι κίνδυνοι ψυχικών διαταραχών κατά την εγκυμοσύνη λόγω υπερμεσολάβησης
Η μεγαλύτερη μελέτη που έχει γίνει ποτέ σχετικά με εγκύους που αντιμετωπίζουν υπερμεσολάβηση (hyperemesis gravidarum) έχει εντοπίσει αυξημένους κινδύνους για πολλές ψυχιατρικές και ψυχικές υγειονομικές καταστάσεις. Ερευνητές από το King’s College London και το South London and Maudsley NHS Foundation Trust πραγματοποίησαν μια μελέτη που περιλάμβανε 476.857 εγκύους που διαγνώστηκαν με υπερμεσολάβηση από 135 παρόχους υγειονομικής περίθαλψης παγκοσμίως. Αυτή είναι η πρώτη μελέτη που εξερευνά μια σειρά ψυχιατρικών και ψυχικών υγειονομικών επιπτώσεων για τις γυναίκες με υπερμεσολάβηση.
Στοιχεία της μελέτης
Οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια αναδρομική μελέτη κοόρτης χρησιμοποιώντας το TriNetX Global Collaborative Network, ένα δίκτυο που συγκεντρώνει ανώνυμα δεδομένα ηλεκτρονικών ιατρικών αρχείων από 18 διαφορετικές χώρες. Η υπερμεσολάβηση επηρεάζει έως και το 3,6% όλων των εγκυμοσυνών και αποτελεί την πιο κοινή αιτία νοσηλείας κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Οι περισσότερες περιπτώσεις υπερμεσολάβησης (αν και όχι όλες) επιλύονται από το δεύτερο τρίμηνο. Οι γυναίκες με υπερμεσολάβηση βιώνουν παρατεταμένη και σοβαρή ναυτία και εμετό, που οδηγούν σε αφυδάτωση και απώλεια βάρους. Συχνά, οι γυναίκες αισθάνονται άγχος για το αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν την εγκυμοσύνη τους, νιώθουν απομονωμένες και ανασφαλείς.
Ψυχικές επιπτώσεις και κίνδυνοι
Οι γυναίκες με υπερμεσολάβηση έχουν αναφέρει διάφορες προκλήσεις ψυχικής υγείας, όπως άγχος και κατάθλιψη, με περισσότερες από τις μισές να σκέφτονται την διακοπή της εγκυμοσύνης τους. Οι μητρικοί παράγοντες κινδύνου για την υπερμεσολάβηση ποικίλλουν, από βιολογικούς (νόσοι του θυρεοειδούς και παραθυρεοειδούς, διαβήτης τύπου 1, ή ιστορικό προηγούμενων εγκυμοσυνών) έως κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες και εθνοτική προέλευση. Επιπλέον, μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πέρυσι εντόπισε ότι η ευαισθησία σε μια ορμόνη που ονομάζεται GDF-15 μπορεί να είναι παράγοντας που οδηγεί στην διαταραχή αυτή.
Στη συγκεκριμένη μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν 24 ψυχιατρικές και ψυχικές καταστάσεις που αναφέρθηκαν εντός ενός έτους από τη διάγνωση. Διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος αυξάνεται κατά περισσότερο από 50% σε 13 καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της ψύχωσης μετά τον τοκετό και του μετατραυματικού στρες. Οι κίνδυνοι διπλασιάστηκαν για την εγκεφαλοπάθεια Wernicke (νευρολογική κατάσταση λόγω ανεπάρκειας βιταμίνης B1) και για το σύνδρομο επανατροφοδότησης, καθώς και για διαταραχές διατροφής και κατάθλιψη, με την κατάθλιψη μετά τον τοκετό να είναι 2,7 φορές πιο πιθανή.
Ο Δρ. Hamilton Morrin, υποψήφιος διδάκτορας στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης του King’s College London, δήλωσε: “Πολλές έγκυες γυναίκες βιώνουν ναυτία και εμετό, αλλά για τις γυναίκες με υπερμεσολάβηση, αυτό συμβαίνει σε επίπεδα που είναι πολύ πιο σοβαρά και μπορεί να είναι εξαιρετικά εξουθενωτικά. Ενώ ήδη γνωρίζαμε από προηγούμενες έρευνες ότι οι γυναίκες με υπερμεσολάβηση διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο άγχους, κατάθλιψης και PTSD, η μελέτη μας όχι μόνο επιβεβαίωσε αυτά τα ευρήματα, αλλά και έδειξε αυξημένο κίνδυνο σοβαρών ψυχικών καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένης της ψύχωσης και των διαταραχών διατροφής.”
Στην τελευταία Διεθνή Ταξινόμηση Νοσημάτων (ICD-11) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η υπερμεσολάβηση υποκατηγοριοποιείται σε “ήπια υπερμεσολάβηση” και “υπερμεσολάβηση με μεταβολικές διαταραχές”. Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης αν αυτή η κατηγοριοποίηση σχετίζεται με τις ψυχικές υγειονομικές επιπτώσεις. Σημαντικά, οι περιπτώσεις υπερμεσολάβησης με μεταβολικές διαταραχές έδειξαν σημαντικά μειωμένο κίνδυνο κατάθλιψης σε σύγκριση με ήπια υπερμεσολάβηση. Αυτό το εύρημα υπογραμμίζει τη σημασία της κατάλληλης ψυχικής υγειονομικής αξιολόγησης και υποστήριξης για όλες τις γυναίκες με υπερμεσολάβηση, ανεξαρτήτως της αντιληπτής σοβαρότητας.
“Αυτό που βρήκαμε είναι ότι η διεθνώς αναγνωρισμένη κατηγοριοποίηση της υπερμεσολάβησης με βάση τις μεταβολικές διαταραχές λειτουργεί καλά για να εντοπίσει άτομα που χρειάζονται άμεση παραπομπή σε ειδικές υπηρεσίες για επείγουσα αξιολόγηση και θεραπεία, διασφαλίζοντας την ασφάλεια της μητέρας και του παιδιού,” κατέληξε ο Δρ. Morrin.
