Avatar: Fire and Ash – Ένα φιλόδοξο ταξίδι στην Πανδώρα με άνισα αποτελέσματα
Η τρίτη ταινία του εμβληματικού έπους του Τζέιμς Κάμερον επιστρέφει στην Πανδώρα, προσφέροντας τη γνωστή οπτική μεγαλοπρέπεια, αλλά και μια αφήγηση που φαίνεται να διχάζει περισσότερο από ποτέ. Το Avatar: Fire and Ash επιχειρεί να επεκτείνει το σύμπαν της σειράς, προσφέροντας 197 λεπτά γεμάτα εντυπωσιακές εικόνες, έντονες θεματικές αναζητήσεις και πνευματικούς προβληματισμούς. Ωστόσο, οι συνδέσεις αυτές δεν καταφέρνουν πάντα να δημιουργήσουν ένα σφιχτό και λειτουργικό σύνολο.
Η φιλοδοξία και οι προκλήσεις της αφήγησης
Η τεράστια επιτυχία των δύο πρώτων ταινιών Avatar, οι οποίες κατέχουν τη θέση τους ανάμεσα στις πιο εμπορικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, δικαιολογεί την απόφαση για τη συνέχιση του franchise. Στο Fire and Ash, ο Κάμερον φαίνεται να είναι αποφασισμένος να εμβαθύνει στον κόσμο που έχει δημιουργήσει, επιλέγοντας μια πιο αργή και στοχαστική αφήγηση. Η διάρκεια της ταινίας ξεπερνά κατά μισή ώρα την πρώτη ταινία του 2009, γεγονός που για πολλούς θεατές λειτουργεί εις βάρος της συνοχής.
Ένα από τα κύρια ζητήματα που ανακύπτουν είναι ότι η ταινία δυσκολεύεται να σταθεί ως αυτόνομο έργο. Παρά την πλούσια θεματολογία και τις εντυπωσιακές σκηνές, η δραματουργική καμπύλη της δεν ακολουθεί τη συνηθισμένη δομή αρχής, μέσης και τέλους. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να απευθύνεται κυρίως σε θεατές που είναι ήδη εξοικειωμένοι με το σύμπαν της Πανδώρας, ζητώντας τους υπομονή και αφοσίωση σε μια ιστορία που αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου.
Η νέα γενιά των Να’βι και οι προοπτικές της αφήγησης
Σε αντίθεση με το πρώτο Avatar, που παρουσίαζε ένα τολμηρό φουτουριστικό όραμα, το Fire and Ash υιοθετεί έναν πιο γνώριμο και σχεδόν νοσταλγικό τόνο. Οι οικολογικές και πολιτικές θεματικές παραμένουν παρούσες, αλλά η αφήγηση μετατοπίζεται από τους Τζέικ Σάλι και Νεϊτίρι προς τα παιδιά τους, προσπαθώντας να εξερευνήσει τη νέα γενιά των Να’βι. Αυτή η επιλογή ανοίγει ενδιαφέρουσες προοπτικές, αν και οι νέοι χαρακτήρες δεν αποκτούν πάντα τη διακριτή ταυτότητα που θα περίμενε κανείς.
Η ταινία κινείται ανάμεσα σε εντυπωσιακές σκηνές δράσης και εκτενείς συζητήσεις γύρω από την πνευματικότητα και τις αξίες των Να’βι, ενώ παράλληλα περιλαμβάνει πιο ανάλαφρες, σχεδόν καθημερινές στιγμές που προσδίδουν έναν απροσδόκητα ανθρώπινο τόνο. Το αποτέλεσμα είναι άνισο: υπάρχουν στιγμές αυθεντικής κινηματογραφικής δύναμης, αλλά και σκηνές που φαίνονται να παρατείνουν την αφήγηση χωρίς σαφή δραματική αναγκαιότητα.
Οπτική και τεχνική αρτιότητα
Ακόμα και το οπτικό κομμάτι, που είναι σήμα κατατεθέν του franchise, φαίνεται να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη εξοικείωση από το κοινό. Η Πανδώρα παραμένει εντυπωσιακή, αλλά η αίσθηση της πρωτοπορίας έχει αμβλυνθεί, μετά από σχεδόν εννέα ώρες κινηματογραφικού χρόνου στον ίδιο κόσμο. Η τεχνολογία της performance capture διατηρεί υψηλά επίπεδα, αλλά δεν προκαλεί πια το ίδιο δέος όπως στο παρελθόν.
Τέλος, το γεγονός ότι έχουν ήδη ανακοινωθεί δύο ακόμη συνέχειες επηρεάζει αναπόφευκτα την αίσθηση του δραματικού ρίσκου. Η ιστορία μοιάζει περισσότερο με ένα μεγάλο, ενιαίο αφήγημα σε εξέλιξη, παρά με μια ταινία που κορυφώνεται και ολοκληρώνεται εδώ. Το Avatar: Fire and Ash δεν στερείται φιλοδοξίας ή τεχνικής αρτιότητας, αλλά μένει να φανεί αν η υπομονή του κοινού θα ανταμειφθεί στις επόμενες πράξεις αυτού του φιλόδοξου κινηματογραφικού έπους.
