Αποκωδικοποίηση της εκφύλισης των κινητικών νευρώνων στην ALS
Η ALS, γνωστή και ως ασθένεια του Lou Gehrig, συγκαταλέγεται στις πιο απαιτητικές νευρολογικές διαταραχές. Είναι αδιάκοπα προοδευτική, θανάσιμη και δεν υπάρχει θεραπεία, ακόμη και μετά από περισσότερους από 150 χρόνια έρευνας. Παρά τις πολλές προόδους, μια βασική ερώτηση παραμένει αναπάντητη: γιατί οι κινητικοί νευρώνες, τα κύτταρα που ελέγχουν την κίνηση του σώματος, εκφυλίζονται ενώ άλλα κύτταρα παραμένουν ανέπαφα;
Η μελέτη των Kazuhide Asakawa και συνεργατών
Στη νέα τους μελέτη, οι Kazuhide Asakawa και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν απεικόνιση με ανάλυση σε επίπεδο μεμονωμένων κυττάρων σε διαφανείς ζαχαροκαλάμες, προκειμένου να δείξουν ότι οι μεγάλοι κινητικοί νευρώνες της σπονδυλικής στήλης, οι οποίοι παράγουν ισχυρές κινήσεις και είναι οι πιο ευάλωτοι στην ALS, λειτουργούν υπό μια συνεχόμενη, εσωτερική πίεση αποδόμησης πρωτεϊνών και οργανιδίων. Αυτοί οι νευρώνες διατηρούν υψηλά επίπεδα αυτοφαγίας, δραστηριότητας πρωτεασώματος και αντίκτυπου πρωτεϊνών που δεν έχουν διπλωθεί σωστά, υποδεικνύοντας μια αδιάκοπη προσπάθεια να διατηρηθεί η ποιότητα των πρωτεϊνών.
Η σημασία της απώλειας του TDP-43
Σημαντικά, η ομάδα διαπίστωσε ότι αυτή η πίεση επιδεινώνεται περαιτέρω από την απώλεια του TDP-43, μιας πρωτεΐνης της οποίας η δυσλειτουργία συνδέεται με τις περισσότερες περιπτώσεις ALS. Αρχικά, η επιτάχυνση της κυτταρικής αποδόμησης φαίνεται να είναι προστατευτική, υποστηρίζοντας την ανάπτυξη των αξόνων. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, αυτή η αυξημένη αντίδραση στο στρες μπορεί να υπερβεί τις δυνατότητες του κυττάρου, οδηγώντας στην επιλεκτική εκφύλιση που χαρακτηρίζει την ALS.
Τα ευρήματα μας υποδεικνύουν ότι το σημαντικό μέγεθος και η μεταβολική ζήτηση των μεγάλων κινητικών νευρώνων επιβάλλουν μια συνεχόμενη πίεση αποδόμησης. Αυτή η εσωτερική πίεση βοηθά στην κατανόηση του λόγου για τον οποίο αυτοί οι νευρώνες είναι οι πρώτοι που εκφυλίζονται στην ALS και υποδεικνύει τη μείωση της πίεσης αποδόμησης ως πιθανή θεραπευτική στρατηγική.
Η μελέτη όχι μόνο παρέχει άμεσες αποδείξεις για το άγχος που σχετίζεται με το μέγεθος των κυττάρων στους ευάλωτους νευρώνες, αλλά προσφέρει επίσης νέες προοπτικές σε ένα παλιό αίνιγμα της ιατρικής: γιατί η ALS επιμένει να πλήττει τους κινητικούς νευρώνες και παραμένει τόσο δύσκολη στην αντιμετώπιση.
