Η Άννα Μανιάνι και η κληρονομιά της στον ιταλικό κινηματογράφο
Σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του αριστουργήματος «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, η Άννα Μανιάνι αναδεικνύεται ως μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του ιταλικού σινεμά. Αν και οι περισσότεροι εκτός Ιταλίας αναγνωρίζουν τη Σοφία Λόρεν ως την κορυφαία σταρ της ιταλικής κινηματογραφίας, οι κριτικοί συμφωνούν ότι η Μανιάνι είναι η πραγματική «βασίλισσα» της οθόνης. Το 1955, έγινε η πρώτη Ιταλίδα που κέρδισε Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου με την ταινία «The Rose Tattoo», και οι επιρροές της παραμένουν ισχυρές μέχρι σήμερα.
Η ερμηνεία της Μανιάνι και η επιρροή της
Στον ρόλο της Πίνα στην ταινία «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη», η Μανιάνι ενσαρκώνει την καθημερινή γυναίκα της Κατοχής, αποτυπώνοντας την αντοχή και την ευθραυστότητα της εποχής. Η εμβληματική σκηνή του θανάτου της, γυρισμένη χωρίς πρόβα, συγκλόνισε το κοινό και καθόρισε την ιστορία του νεορεαλισμού. Με τα σκούρα μαλλιά και τα εκφραστικά της μάτια, η Μανιάνι δεν ακολούθησε τα κλισέ της εποχής, κάτι που την έκανε να ξεχωρίζει. Ο πρώτος της σύζυγος, σκηνοθέτης Γκοφρέντο Αλεσαντρίνι, πίστευε ότι δεν είχε «κινηματογραφικό πρόσωπο», αλλά το κοινό την αγάπησε ακριβώς γι’ αυτή την αυθεντικότητα.
Η κληρονομιά της Άννας Μανιάνι
Η Μανιάνι δεν δίσταζε να δείξει τις ατέλειές της και να αποδεχτεί τις ρυτίδες της, δηλώνοντας πως χρειάστηκε μια ολόκληρη ζωή για να τις αποκτήσει. Ήταν μια γυναίκα που δεν προσποιούνταν και δεν επιδίωκε να «κυνηγήσει το φως», όπως έκαναν άλλες ηθοποιοί. Αντίθετα, η παρουσία της ήταν ακατέργαστη και αληθινή, κάτι που ίσως εξηγεί γιατί δεν απέκτησε ποτέ τη δημοτικότητα της Σοφίας Λόρεν, η οποία εκπροσωπούσε το όνειρο της μεταπολεμικής Ιταλίας. Στις ΗΠΑ, η ταινία «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» έγινε η πρώτη μη αμερικανική ταινία που ξεπέρασε το 1 εκατ. δολάρια σε εισπράξεις, και η Μανιάνι αναγνωρίστηκε ως η «τίγρης της ιταλικής οθόνης». Σήμερα, η εγγονή της, Ολίβια Μανιάνι, επισημαίνει ότι το παράδειγμα της για τις νέες ηθοποιούς παραμένει ζωντανό: μια γυναίκα που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με τις συμβάσεις της βιομηχανίας. Όπως έχει πει ένας ιστορικός του κινηματογράφου, «δεν μπορείς να την πιάσεις, να την αντιγράψεις ή να τη βάλεις σε βιτρίνα. Απλώς, δες τις ταινίες της».
