Τα έχουμε πει για τη απαράμιλλη αρχιτεκτονική των Κυκλάδων, που θεοποιεί το λευκό και το μπλε και ερωτεύεται μοναδικά το ελληνικό φως.

1.Παριανός Παράδεισος

Αυτή η υπέροχη, θερινή κατοικία βρίσκεται στα περίχωρα της Νάουσας, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Πάρου. Πρόκειται για ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι που ανοικοδομήθηκε και μετατράπηκε σε ένα τριώροφο, καλοκαιρινό καταφύγιο με τρία υπνοδωμάτια. Βρίσκεται σε έναν μικρό λόφο έκτασης 3.800 τ.μ. με την κύρια οικία να αποτελεί τα 171 τ.μ.

Τα λόγια είναι περιττά.

2.Συριανή υπεροχή

Στα Κόκκινα της Σύρου, σε ένα ιδιαίτερο τοπίο, βρίσκεται η καλοκαιρινή κατοικία μιας τετραμελούς οικογένειας. Η φύση του λόφου, η θέα στο βράχο με τη θάλασσα, ο αιγαιοπελαγίτικος ήλιος, τα μελτέμια αλλά και οι πολεοδομικοί κανόνες του νησιού έθεσαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι αρχιτέκτονες από την Block722 ξεδίπλωσαν τη δημιουργικότητά τους.

«Το στοιχείο του νερού παίζει καθοριστικό ρόλο, καθώς όλες οι δομές απλώνονται γύρω από τις πισίνες. Επίσης η κίνηση του ήλιου και του αέρα γύρω από το σπίτι δημιουργούν αυλές με διαφορετικές ποιότητες», τονίζει ο Σωτήρης Τσέργκας των Block722. Όπως συμπληρώνει, τα σπίτια των Κυκλάδων πρέπει να τα ζεις με ανοιχτές πόρτες, χωρίς όρια ανάμεσα στον εσωτερικό με τον εξωτερικό χώρο.

3.Ένα θαύμα στην Τήν0

Σε ένα τοπίο που μοιάζει απόκοσμο, σε ένα σκηνικό με ιδιαίτερη γεωμορφολογία, σε ένα χωριό που συνιστά ίσως την αυθεντικότερη τοποθεσία στην Τήνο – μοναδική τόσο στις Κυκλάδες, όσο και στον κόσμο- ο σχεδιασμός ενός κτιρίου που να αποτελεί συνέχεια ή συμπληρωματικό στοιχείο της εικόνας του Βώλακα συνιστά πρόκληση.

Η πλειονότητα των έργων του Αριστείδη Ντάλα βρίσκεται στον νησιωτικό ιστό, στα κυκλαδίτικα νησιά με το πλούσιο ανάγλυφο, με τους ξεχωριστούς βράχους και τις πλαγιές, τις λαξευμένες από τους δυνατούς ανέμους πέτρες και με τα υφιστάμενα, σχεδόν αρχετυπικά, κτίσματα.

Ο αρχιτέκτονας πιστεύει ότι η σύγχρονη αρχιτεκτονική οφείλει να κρατά κριτική σκέψη στο παρελθόν και να μεταφράζει τις ανάγκες του σήμερα μέσα από την ανάγνωση του χθες. Παράλληλα, «πρέπει να σέβεται τον άνθρωπο, τόσο τον χρήστη όσο και τον επισκέπτη του τόπου, και να μην μπαίνει στη λογική της μορφολογικής ακραιότητας και του εντυπωσιασμού», όπως υποστηρίζει.