Η μητρική διαβήτη τύπου 1 μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά από την ασθένεια
Μια πρόσφατη μελέτη ρίχνει φως στο πώς η έκθεση στον διαβήτη τύπου 1 (Τ1Δ) της μητέρας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να «επανεκπαιδεύσει» το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού, προσφέροντας νέες ενδείξεις για μακροχρόνια προστασία από την ασθένεια. Οι ερευνητές ανέλυσαν σχεδόν 2.000 ζεύγη μητέρας-παιδιού, συγκρίνοντας τα παιδιά μητέρων με Τ1Δ με εκείνα μητέρων χωρίς την ασθένεια.
Επιγενετικές αλλαγές και προστασία
Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Metabolism, αποκάλυψε ότι οι επιγενετικές αλλαγές που παρατηρήθηκαν στα παιδιά που εκτέθηκαν στον διαβήτη τύπου 1 της μητέρας σχετίζονται με την προστασία από την αυτοάνοση νόσο που πλήττει τα νησίδια του παγκρέατος. Αυτή η κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από τη δυσλειτουργία των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα λόγω έλλειψης ινσουλίνης, είναι συχνή κατά την παιδική και εφηβική ηλικία.
Πώς επηρεάζει ο διαβήτης τύπου 1 την ανάπτυξη
Ο διαβήτης τύπου 1 είναι μια αυτοάνοση ασθένεια που προκαλείται από την καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος, τα οποία παράγουν ινσουλίνη. Οι γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες συνεργάζονται για να προκαλέσουν αυτή την αυτοάνοση αντίδραση. Ωστόσο, τα παιδιά που γεννιούνται από μητέρες με Τ1Δ φαίνεται να έχουν μειωμένο κίνδυνο ανάπτυξης αυτοάνοσης νόσου πριν από την ηλικία των δύο ετών.
Η μελέτη εξέτασε 790 ζεύγη μητέρων με Τ1Δ και τα παιδιά τους, σε σύγκριση με 962 ζεύγη μητέρων χωρίς την ασθένεια. Όλα τα παιδιά συμμετείχαν στην έρευνα λόγω του αυξημένου κινδύνου ανάπτυξης Τ1Δ, είτε λόγω οικογενειακού ιστορικού είτε λόγω υψηλού γενετικού κινδύνου.
Σημαντικές επιγενετικές τροποποιήσεις
Οι δείκτες μεθυλίωσης που αναλύθηκαν έδειξαν ότι οι αλλαγές σε συγκεκριμένα γονίδια ήταν διαφορετικές στα παιδιά μητέρων με Τ1Δ. Για παράδειγμα, το γονιδιακό σύμπλεγμα Homeobox A παρουσίασε διαφοροποιημένη μεθυλίωση, κάτι που υποδηλώνει ότι αυτές οι πρωτεΐνες είναι σημαντικές για την πρώιμη ανάπτυξη και την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος.
Συνολικά, 566 CpG θέσεις παρουσίασαν σημαντικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των ομάδων, ενώ 1.677 θέσεις σχετίζονταν με τον μητρικό Τ1Δ. Αυτές οι επιγενετικές τροποποιήσεις φαίνεται να επηρεάζουν τη ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης, κυρίως σε γονίδια που σχετίζονται με την ανοσία.
Η μελέτη αυτή προσφέρει νέες προοπτικές για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι περιβαλλοντικοί παράγοντες και οι συνθήκες υγείας της μητέρας μπορούν να επηρεάσουν τη βιολογία και την ευημερία των παιδιών τους σε μακροχρόνια βάση.
