Η τέχνη και η απόγνωση: Ο πίνακας του Γκογκέν που αποτυπώνει τη ζωή του
Ο Πολ Γκογκέν, ένας από τους πιο εμβληματικούς καλλιτέχνες της εποχής του, δημιούργησε το αριστούργημά του με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» και, γεμάτος απελπισία, επιχείρησε να δώσει τέλος στη ζωή του. Το έργο αυτό αποτελεί μια βαθιά αποτύπωση της ζωής, της φιλοσοφίας και των συναισθημάτων ενός καλλιτέχνη που βρισκόταν σε πλήρη σύγκρουση με τον κόσμο γύρω του.
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση αυτού του ιστορικού πίνακα, ο Γκογκέν βρέθηκε σε κατάσταση απόγνωσης και επιχείρησε να αυτοκτονήσει στα βουνά κοντά στο σπίτι του στην Ταϊτή. «Δεν ξέρω αν η δόση του αρσενικού ήταν πολύ ισχυρή ή αν ο εμετός την εξουδετέρωσε», θα ανέφερε αργότερα σε έναν φίλο του, περιγράφοντας τη νύχτα που ακολούθησε, γεμάτη πόνο, αλλά με τον ίδιο τελικά να παραμένει ζωντανός.
Η τελευταία διαθήκη του Γκογκέν
Ο πίνακας του Γκογκέν, με τις κυματιστές μπλε και πράσινες αποχρώσεις, τις θερμές πινελιές καφέ και χρυσού, καθώς και τις λάμψεις κόκκινου, αποτέλεσε την τελευταία του διαθήκη. Μέσα από αυτό το έργο, ο καλλιτέχνης προσπάθησε να συνοψίσει την τέχνη του, τις εμπειρίες του στην Ταϊτή, τη φιλοσοφία του και την πνευματική του αναζήτηση, επιδιώκοντας να γεφυρώσει τον κόσμο των συναισθημάτων με τον κόσμο του μυαλού.
Η σκληρή πραγματικότητα της Ταϊτής
Ωστόσο, η πραγματικότητα που συνάντησε στην Ταϊτή ήταν σφοδρή. Αντί για τον ιδανικό παράδεισο που είχε ονειρευτεί, βρέθηκε μπροστά σε μια κοινωνία που υπέφερε από ασθένειες, αλκοολισμό και αποικιακές εντάσεις. Η παραδοσιακή πολυνησιακή θρησκεία είχε σχεδόν εκλείψει, αντικαθιστώμενη από τον προτεσταντισμό και τον καθολικισμό. Στην προσωπική του ζωή, ο Γκογκέν γνώρισε την Τεχαμάνα, ένα 13χρονο κορίτσι που του προσφέρθηκε από τη μητέρα της, και την ερωτεύτηκε, ενώ στην Ευρώπη η εγκαταλελειμμένη ερωμένη του γέννησε την κόρη τους. Η φτώχεια, η χρήση μορφίνης για την ανακούφιση του πόνου και οι απώλειες παιδιών καθόρισαν την καθημερινότητα του ζωγράφου.
Ο πίνακας «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» δεν ήταν απλώς ένα έργο τέχνης, αλλά μια ανθολογία μορφών, χρωμάτων και ιδεών που επαναλάμβαναν μοτίβα προηγούμενων έργων του. Αφηγούνταν τη ζωή, τη δημιουργία, την πτώση, τον θάνατο και τη διαφθορά. Το πιο σημαντικό για τον Γκογκέν ήταν η διάθεση που απέπνεε το έργο: μια ωκεάνια ονειροπόληση, μια εμπειρία που ενεργοποιείται κάθε φορά που ο θεατής βυθίζεται σε αυτήν. Ο ίδιος πίστευε ότι το χρώμα μπορούσε να εκφράσει τα πιο βαθιά συναισθήματα, σχεδόν σαν μουσική, και ότι μόνο μέσω των ψευδαισθήσεων και των υπεκφυγών μπορούσε να αποκαλυφθεί η αλήθεια της ζωής.
Αυτό το έργο του παραμένει μέχρι σήμερα ένας χώρος όπου η τέχνη, ο χρόνος και η ψυχή συναντώνται, επιτρέποντας σε κάθε θεατή να δημιουργήσει τη δική του ιστορία μέσα σε ένα αιώνιο, κυλιόμενο παρόν.
