Νέα μελέτη φωτίζει τη δυναμική της ενδοοικογενειακής βίας
Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη από τον εγκληματολόγο του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, οι ενδοοικογενειακοί κακοποιητές χρησιμοποιούν έναν συνδυασμό έντονης αγάπης και συναισθηματικής κακοποίησης, μαζί με ιστορίες από την παιδική τους ηλικία, για να δημιουργήσουν έναν βαθύ ψυχολογικό έλεγχο που μπορεί να μοιάζει με «εθισμό» για τα θύματα. Η μελέτη αυτή αναδεικνύει μια στρατηγική που χρησιμοποιείται από τους άνδρες κακοποιητές για να κατασκευάσουν έναν «δεσμό τραύματος», μια προσκόλληση που βασίζεται σε κύκλους απειλής και ανακούφισης, αφήνοντας τα θύματα απεγνωσμένα για έγκριση.
Η κατασκευή του δεσμού τραύματος
Η ερευνήτρια Mags Lesiak υποστηρίζει ότι αυτός ο δεσμός δεν είναι απλώς μια αντίδραση σε βίαιες καταστάσεις, αλλά συνειδητά κατασκευάζεται από τους δράστες μέσω στρατηγικών ελέγχου πολύ πριν αφήσουν ορατά σημάδια. Η Lesiak αναφέρει ότι οι στρατηγικές αποκατάστασης που βασίζονται σε θεωρίες συν-εξάρτησης «μεταθέτουν την ευθύνη στους θύματα», αγνοώντας την «συνειδητή πλύση εγκεφάλου» από τους κακοποιητές.
Τα ευρήματα της μελέτης
Για τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Violence Against Women, η Lesiak πραγματοποίησε εκτενείς συνεντεύξεις με δεκαοκτώ γυναίκες που είχαν υποστεί επανειλημμένη ενδοοικογενειακή βία κατά τη διάρκεια μιας σχέσης. Οι γυναίκες που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν οικονομικά ανεξάρτητες και συχνά ζούσαν μακριά από τους κακοποιητές τους, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι σχέσεις τους είχαν τελειώσει με ασφάλεια. Παρ’ όλα αυτά, πολλές από αυτές διατηρούσαν μια φαινομενικά ανεξήγητη επιθυμία να επιστρέψουν στον κακοποιητή τους.
Η Lesiak, η οποία εκπονεί διδακτορικό στο Ινστιτούτο Εγκληματολογίας του Κέιμπριτζ, αναφέρει ότι τα μοτίβα χειραγώγησης, grooming και καταναγκασμού ήταν τόσο συνεπή που φαινόταν ότι όλες οι γυναίκες μιλούσαν για τον ίδιο άνδρα. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή και την όπλιση της αγάπης παράγουν μια μορφή ψυχολογικής αιχμαλωσίας, που μπορεί να κρατήσει τις γυναίκες προσκολλημένες στους κακοποιητές τους, ακόμη και χωρίς φυσικό ή οικονομικό έλεγχο.
Η Lesiak επισημαίνει ότι η προσκόλληση του θύματος σε έναν κακοποιητή δεν είναι μια παθητική αντίδραση τραύματος, αλλά το αποτέλεσμα συνειδητής πλύσης εγκεφάλου από τον δράστη. Οι ψυχολογικές τακτικές του κακοποιητή συχνά συγκαλύπτονται από ιδέες συν-εξάρτησης, που υποδηλώνουν ότι το θύμα φέρει εν μέρει την ευθύνη λόγω κάποιου ελαττώματος ή μαζοχισμού. Η ενδοοικογενειακή βία δεν σχετίζεται με την παθολογία του θύματος, αλλά με τη στρατηγική του δράστη.
Οι συμμετέχουσες στην μελέτη ανέφεραν ότι όλες είχαν βιώσει παιδικά τραύματα, από συναισθηματικά απομακρυσμένους γονείς έως σεξουαλική κακοποίηση. Οι δράστες εκμεταλλεύτηκαν αυτή την κοινή εμπειρία πόνου, προκειμένου να δημιουργήσουν ψευδή οικειότητα ή να ταπεινώσουν τις συντρόφους τους, συγκρίνοντας τις ιστορίες τους για να μειώσουν την αξία τους. Όλοι οι δράστες χρησιμοποίησαν τη θεραπευτική δυνατότητα του αμοιβαίου τραύματος για να δικαιολογήσουν την κακοποίηση, να ενισχύσουν την εξάρτηση και να κρύψουν την ευθύνη τους.
