Η Αργυρώ Ταμβάκου και η παράσταση “Αντιγόνη | The Handbrake Project”
Η Αργυρώ Ταμβάκου, σκηνοθέτις και ηθοποιός, συζητά με το CNN Greece για την παράσταση “Αντιγόνη | The Handbrake Project”, η οποία θα παρουσιαστεί στο BLUEBOX Creative Studio. Μέσα από το μοναδικό σκηνικό ενός αυτοκινήτου, η Ταμβάκου επαναξιολογεί το έργο του Σοφοκλή, εστιάζοντας στην έννοια της εξουσίας και της αντίστασης, αποδεικνύοντας πως οι αρχαίες τραγωδίες παραμένουν επίκαιρες.
Η δημιουργική προσέγγιση της Ταμβάκου
Η Αργυρώ Ταμβάκου έχει διαμορφώσει τη θεατρική της πορεία με τολμηρές επιλογές που συνδυάζουν την παράδοση με μια σύγχρονη και πειραματική προσέγγιση. Στην πιο πρόσφατη δουλειά της, “Αντιγόνη | The Handbrake Project”, επανασυστήνει τον κλασικό μύθο του Σοφοκλή μέσω ενός απροσδόκητου σκηνικού: ενός αυτοκινήτου που γίνεται χώρος δράσης και μνήμης. Η Ταμβάκου δεν βλέπει την “Αντιγόνη” απλώς ως μια ακόμα τραγωδία, αλλά ως ένα ζωντανό σχόλιο για την εξουσία, την αντίσταση και τα ηθικά διλήμματα της εποχής μας.
Η σημασία του αυτοκινήτου ως σκηνικό
Η Ταμβάκου εξηγεί ότι η ιδέα του αυτοκινήτου ως σκηνικού χώρου προήλθε από την επιθυμία της να δημιουργήσει μια παράσταση που να μπορεί να ταξιδεύει, φέρνοντας το θέατρο σε απομακρυσμένες περιοχές. Το αυτοκίνητο, που είναι παντού στη ζωή μας, χρησιμοποιείται ως πλατφόρμα για την παράσταση, συμβολίζοντας την εξουσία και την εσωτερική ζωή των χαρακτήρων. Η σκηνοθέτις αναφέρει ότι το αυτοκίνητο στην “Αντιγόνη” λειτουργεί ως ανάκτορο, σημείο εξουσίας και μήτρα από την οποία προκύπτουν όλα.
Ο υπότιτλος “The Handbrake Project” έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς το “χειρόφρενο” συμβολίζει την ανάγκη να σταματήσουμε και να αναλογιστούμε. Η Ταμβάκου ονειρεύεται μια σειρά παραστάσεων που θα χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο ως σκηνικό, με την ιδέα ότι το χειρόφρενο διακόπτει την εξωτερική ροή και ενεργοποιεί τη σκέψη και το σώμα μας, κάτι που ισχύει και στο θέατρο.
Η σκηνοθέτις αναφέρεται επίσης στον ρόλο του χορού στην τραγωδία, τονίζοντας την ανάγκη να κατανοήσουμε τη στάση του χορού απέναντι στα γεγονότα. Η προσέγγισή της στο έργο αποκαλύπτει την αποστασιοποίηση του χορού από τα γεγονότα, κάτι που παραλληλίζει με την κοινωνική μας πραγματικότητα σήμερα, όπου πολλοί παρακολουθούν τα γεγονότα χωρίς να εμπλέκονται συναισθηματικά.
