Ανατροπή στις αντιλήψεις για τη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα

Μια πρόσφατη μελέτη από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Duke αμφισβητεί τις παραδοσιακές απόψεις σχετικά με τη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα, αναδεικνύοντας έναν απροσδόκητο σύμμαχο στη μάχη κατά του διαβήτη τύπου 2. Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου στο περιοδικό Science Advances, αποκαλύπτει ότι τα άλφα κύτταρα του παγκρέατος, τα οποία θεωρούνταν ότι παράγουν μόνο γλυκαγόνη – μια ορμόνη που αυξάνει το σάκχαρο για να διατηρήσει την ενέργεια κατά τη διάρκεια της νηστείας ή της άσκησης – παράγουν επίσης GLP-1, μια ισχυρή ορμόνη που ενισχύει την ινσουλίνη και βοηθά στη ρύθμιση της γλυκόζης.

Η σημασία του GLP-1 στην παραγωγή ινσουλίνης

Το GLP-1 είναι η ίδια ορμόνη που μιμούνται φάρμακα όπως το Ozempic και το Mounjaro. Χρησιμοποιώντας μαζική φασματομετρία, οι ερευνητές του Duke διαπίστωσαν ότι τα ανθρώπινα άλφα κύτταρα ενδέχεται να παράγουν φυσικά πολύ περισσότερη βιοδραστική GLP-1 από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως. Υπό την καθοδήγηση του επιστήμονα Jonathan Campbell, PhD, η ομάδα ερευνητών μελετούσε παγκρεατικό ιστό από ποντίκια και ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, σωματικών βαρών και καταστάσεων διαβήτη. Διαπίστωσαν ότι ο ανθρώπινος παγκρεατικός ιστός παράγει πολύ υψηλότερα επίπεδα βιοδραστικής GLP-1 και ότι αυτή η παραγωγή συνδέεται άμεσα με την έκκριση ινσουλίνης.

Μια νέα προσέγγιση στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2

Αυτή η έρευνα δείχνει ότι τα άλφα κύτταρα είναι πιο ευέλικτα από ό,τι φανταζόμασταν. Μπορούν να προσαρμόσουν την παραγωγή ορμονών τους για να υποστηρίξουν τα βήτα κύτταρα και να διατηρήσουν την ισορροπία του σακχάρου στο αίμα. Αυτή η ευελιξία θα μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2, όπου τα βήτα κύτταρα στο πάγκρεας δεν μπορούν να παράγουν αρκετή ινσουλίνη για να διατηρήσουν το σάκχαρο σε υγιή επίπεδα. Ενισχύοντας την παραγωγή GLP-1 από τον οργανισμό, μπορεί να προσφέρει μια πιο φυσική μέθοδο υποστήριξης της ινσουλίνης και διαχείρισης του σακχάρου στο αίμα.

Στις μελέτες σε ποντίκια, όταν οι επιστήμονες μπλόκαραν την παραγωγή γλυκαγόνης, περίμεναν ότι τα επίπεδα ινσουλίνης θα έπεφταν. Αντίθετα, τα άλφα κύτταρα άλλαξαν κατεύθυνση – αυξάνοντας την παραγωγή GLP-1, βελτιώνοντας τον έλεγχο της γλυκόζης και προκαλώντας ισχυρότερη απελευθέρωση ινσουλίνης. “Νομίζαμε ότι η αφαίρεση της γλυκαγόνης θα εμπόδιζε την έκκριση ινσουλίνης, διαταράσσοντας την επικοινωνία μεταξύ άλφα και βήτα κυττάρων”, δήλωσε ο Campbell. “Αντίθετα, την βελτίωσε. Το GLP-1 ανέλαβε, και αποδείχθηκε ότι είναι ένας ακόμα καλύτερος διεγέρτης της ινσουλίνης από τη γλυκαγόνη.”