Η επίδραση του διαβήτη τύπου 2 στην ανάπτυξη χρόνιων ασθενειών

Μια νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στην Ετήσια Συνάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD) στη Βιέννη (15-19 Σεπτεμβρίου) αποκαλύπτει ότι ο διαβήτης τύπου 2 (ΔΤ2) είναι ένας κρίσιμος παράγοντας στην επιτάχυνση της ανάπτυξης χρόνιων ασθενειών, ιδιαίτερα κατά τα αρχικά στάδια της νόσου. Οι ασθενείς με ΔΤ2 παρουσίασαν ταχύτερη πρόοδο προς τις ασθένειες σε σύγκριση με εκείνους που δεν έχουν τη συγκεκριμένη πάθηση. Αυτή η επιτάχυνση παρατηρήθηκε σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, με την τάση να είναι πιο έντονη στους μεσαίας ηλικίας ενήλικες.

Αυξανόμενη επιδημία και πολυνοσοκομειακή κατάσταση

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Δρ. Jie Zhang από το Steno Diabetes Center Aarhus στη Δανία, προειδοποιούν ότι ο ΔΤ2 αναμένεται να γίνει η μεγαλύτερη επιδημία παγκοσμίως, με εκτιμήσεις ότι θα επηρεάσει περίπου 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους μέχρι το 2050. Ο ΔΤ2 συχνά συνυπάρχει με άλλες χρόνιες καταστάσεις, όπως η υπέρταση, η καρδιοπάθεια, η χρόνια νεφρική νόσος και η κατάθλιψη, προσθέτοντας σημαντικά στο παγκόσμιο βάρος της πολυνοσοκομειακής κατάστασης.

Μελέτη και ευρήματα

Για να κατανοήσουν καλύτερα την ταχύτητα ανάπτυξης χρόνιων ασθενειών σε άτομα με ΔΤ2, οι Δανοί ερευνητές εξέτασαν 502,368 συμμετέχοντες από τη βάση δεδομένων UK Biobank. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων κατά την εγγραφή ήταν 58 χρόνια, και περίπου το 46% ήταν άνδρες. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ιατρικά αρχεία για να παρακολουθήσουν τα αποτελέσματα υγείας κατά τη διάρκεια 15 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων 47,725 συμμετέχοντες (9,5%) διαγνώστηκαν με ΔΤ2, και καταμετρήθηκαν οι χρόνιες παθήσεις που ανέπτυξαν.

Για να υπολογίσουν την ταχύτητα ανάπτυξης χρόνιων ασθενειών, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν πολυδιάστατα μοντέλα για να συγκρίνουν τους ρυθμούς μετάβασης μεταξύ ομάδων με ισοδύναμο συνολικό αριθμό ασθενειών. Για παράδειγμα, συγκρίθηκε πόσο χρόνο χρειάστηκε κάποιος με ΔΤ2 και μια επιπλέον χρόνια πάθηση για να αποκτήσει μια τρίτη πάθηση, σε σύγκριση με κάποιον που είχε δύο χρόνιες παθήσεις χωρίς ΔΤ2.

Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες με ΔΤ2 παρουσίασαν σταθερά υψηλότερους ρυθμούς μετάβασης (ταχύτερη πρόοδο) μεταξύ των σταδίων πολλών ασθενειών. Για παράδειγμα, για άτομα με δύο χρόνιες παθήσεις, εκείνοι με ΔΤ2 προχώρησαν σε μια τρίτη πάθηση με ρυθμό 5,7% ετησίως, σε σύγκριση με 3,5% ετησίως για εκείνους με δύο παθήσεις χωρίς ΔΤ2. Αυτό σημαίνει ότι οι πάσχοντες από ΔΤ2 αντιμετωπίζουν συνεχώς 60% υψηλότερο κίνδυνο διάγνωσης νέας ασθένειας σε σύγκριση με τους μη πάσχοντες.

Η μελέτη επίσης διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες με ΔΤ2 στις νεότερες ηλικιακές ομάδες (40-55 ετών) παρουσίασαν ταχύτερο ρυθμό συσσώρευσης ασθενειών σε σύγκριση με τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Ο Δρ. Zhang τόνισε την ανάγκη για πρώιμη παρέμβαση στη μέση ηλικία για να επιβραδυνθεί η πρόοδος της πολυνοσοκομειακής κατάστασης. Οι συγγραφείς αναγνωρίζουν αρκετούς περιορισμούς στη μελέτη, όπως το ότι οι παράγοντες κινδύνου, όπως η κοινωνικοοικονομική κατάσταση και η διατροφή, αξιολογήθηκαν μόνο στην αρχή της μελέτης, χωρίς να ληφθούν υπόψη τυχόν αλλαγές κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης.