Το κόστος της ξηρασίας στην παγκόσμια οικονομία φτάνει σε επίπεδα «ρεκόρ», με τον ΟΗΕ να εκτιμά ότι ανέρχεται στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύθηκε την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου, η ανομβρία αναμένεται να επηρεάσει το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού μέχρι το 2050, καλώντας τα κράτη να αναλάβουν άμεση δράση.
Η έκθεση τονίζει τη σημασία των φυσικών λύσεων, όπως η «αναδάσωση» και η «διαχείριση των βοσκοτόπων», για την αντιμετώπιση των συνεπειών της ξηρασίας. Αυτές οι πρακτικές μπορούν να μειώσουν τις απώλειες και να ενισχύσουν τα αγροτικά εισοδήματα, προσφέροντας ταυτόχρονα περιβαλλοντικά και κλιματικά οφέλη.
Η Μεσόγειος, σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, θερμαίνεται πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο κόσμο. Μια μελέτη του 2020 στην επιστημονική επιθεώρηση Global Change Biology έδειξε ότι οι επενδύσεις που βασίζονται στη φύση αποδεικνύονται συχνά πιο αποτελεσματικές από άλλες παρεμβάσεις για την καταπολέμηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Το 2024 χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες και παρατεταμένη ανομβρία σε περιοχές όπως η Μεσόγειος, ο Ισημερινός, η Βραζιλία, το Μαρόκο, η Ναμίμπια και το Μαλάουι. Οι συνέπειες αυτών των συνθηκών περιλαμβάνουν πυρκαγιές, ελλείψεις νερού και επισιτιστικών αποθεμάτων.
Το κόστος της ξηρασίας ξεπερνά τις άμεσες αγροτικές απώλειες, επηρεάζοντας τις αλυσίδες εφοδιασμού, μειώνοντας το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), και προκαλώντας προβλήματα όπως η πείνα, η ανεργία και η μετανάστευση, όπως αναφέρει ο Κάβε Μαντάνι, διευθυντής του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου του ΟΗΕ για το Νερό, το Περιβάλλον και την Υγεία (UNU-INWEH).
Η Αντρέα Μέσα, αναπληρώτρια εκτελεστική γραμματέας της Σύμβασης του ΟΗΕ για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης, υπογραμμίζει τη σημασία της βιώσιμης διαχείρισης της γης και των υδάτινων πόρων για την οικονομική ανάπτυξη και την ενίσχυση της ανθεκτικότητας των κοινοτήτων που πλήττονται από την ξηρασία.
Η έκθεση καλεί τους παγκόσμιους ηγέτες να αναγνωρίσουν τα υπερβολικά και αποτρέψιμα κόστη της ξηρασίας και να υιοθετήσουν προληπτικές λύσεις που βασίζονται στη φύση για να εξασφαλίσουν τη βιώσιμη ανθρώπινη ανάπτυξη.
