Ίσως οι περισσότεροι να το έχουν ξεχάσει, αλλά η εικόνα στις ΜΕΘ δεν έχει αλλάξει εδώ και ένα χρόνο.

 

Είναι η ίδια και τότε που μειώθηκε ο αριθμός των διασωληνωμένων αλλά και χθες που έφθασε τους 449, δηλαδή 20 περισσότερους από  το προηγούμενο 24ωρο. Ιδια αγωνία, ίδια πρόσωπα, ίδια συγκίνηση όταν κάποιος ασθενής αποσωληνώνεται. Βλέπεις τις νοσηλεύτριες, είτε είναι στις ΜΕΘ του Ευαγγελισμού, είτε στις ΜΕΘ της Σωτηρίας , ή στις ΜΕΘ κάθε νοσοκομείου της χώρας, με τις χαρακτηριστικές άσπρες μπλούζες, που γράφουν πάνω σε αυτές συνθήματα για τη ζωή ώστε να τα διαβάζουν οι διασωληνωμένοι για να παίρνουν δύναμη και  κουράγιο. Τις παρατηρείς να μπαίνουν βιαστικά μέσα στους θαλάμους κρατώντας τα τάμπλετ ανά χείρας και να προσπαθούν με αυτά να επικοινωνήσουν με τους συγγενείς των ασθενών: «Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε», λένε.

 

 Ο μονότονος ήχος του μόνιτορ των ΜΕΘ  δεν καλύπτει τη χαρά όταν οι νοσηλεύτριες καταφέρουν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά ή τη σύζυγο του ασθενούς τους, ή ακόμα όταν κάποιος ασθενής καταφέρνει και παίρνει εξιτήριο από τις ΜΕΘ. Η ένταση μεγάλη, το ίδιο και η συγκίνηση. Αγέρωχες, προσηλωμένες στο καθήκον, κοντά στον συνάνθρωπο και στη μοναξιά της αρρώστιας που έχει, πραγματικές ηρωίδες, που όταν βγήκαμε πέρυσι στα μπαλκόνια και τις χειροκροτήσαμε ήταν το λιγότερο που μπορέσαμε να κάνουν για αυτές. Οι εικόνες του περασμένου Μαρτίου επαναλαμβάνονται, ωσάν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, ωσάν να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές….

 

tanea.gr