Άρθρο του κ. Παναγιώτη Κατσίβελα – Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Εθελοντικής Αιμοδοσίας

Ο Σίσυφος τιμωρήθηκε για τις απάτες του στους θεούς: Οι «Κριτές των νεκρών» τον έβαλαν να κουβαλά έναν μεγάλο βράχο μέχρι την κορυφή ενός υψηλού λόφου. Ο σκληρός χαρακτήρας της τιμωρίας οφείλεται στην Ύβρη, που διέπραξε απέναντι στους Θεούς, ειδικά η υπερηφάνειά του, ότι ξεπερνά σε εξυπνάδα τον ίδιο τον Δία. Ο Άδης, με μαγικό τρόπο, έριχνε την πέτρα, όταν αυτή έφτανε στην κορυφή του λόφου και ο Σίσυφος επαναλάμβανε μόνιμα την ίδια διαδικασία.

Κάπως ανάλογα κινείται και η αιμοδοσία στην χώρα μας. Γίνεται μια υπερπροσπάθεια για την κάλυψη των αναγκών της χώρας σε αίμα και φτάνουμε στην άκρη του λόφου και τότε έρχονται οι γιορτές και οι διακοπές και πάλι κατρακυλάμε στην έλλειψη ή, καλύτερα, στην μερική έλλειψη.

Αλλά ας δούμε την πραγματικότητα με αριθμούς:

Η χώρα μας χρειάζεται 550.000 μονάδες τον χρόνο, 45.000 μονάδες τον μήνα ή 1.500 μονάδες την ημέρα, ένας αριθμός καθόλου ευκαταφρόνητος.
Το περασμένο Δεκέμβριο συλλέχθηκαν 40.400 μονάδες, αριθμός σημαντικά χαμηλότερος από τις ανάγκες μας .
Τον περασμένο Ιανουάριο συλλέξαμε 44.000 μονάδες, που ήταν οι περισσότερες της τετραετίας, αλλά και πάλι λιγότερες από τις ανάγκες μας.
Τον Φεβρουάριο συλλέξαμε 50.000 μονάδες και πάλι ρεκόρ τετραετίας, καλύπτοντας τις ανάγκες της χώρας και διορθώνοντας τις όποιες καθυστερήσεις στις θεραπείες των ασθενών μα , όπως και την ανάκτηση των αποθεμάτων που χρειάστηκε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα να χρησιμοποιήσουμε και να εξαντλήσουμε.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η κοινωνία μας, όταν είναι σε εγρήγορση, τα καταφέρνει και τα καταφέρνει καλά. Όταν, όμως, επαναπαυόμαστε αρχίζουν τα προβλήματα. Το βέβαιο είναι ότι μπορούμε, όταν είμαστε συνεπείς και διαρκείς στη συμπεριφορά μας, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι οι ανάγκες των συνανθρώπων μας δεν σταματούν, ακόμα και στις πιο ειδικές ή και μεγάλες ημέρες της καθημερινότητάς μας.

Θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά τώρα που τα πράγματα πάνε καλύτερα. Αφού μπορούμε, γιατί δεν δίνουμε σε αυτό διάρκεια; Οφείλουμε απέναντι στο αξιακό μας σύστημα, αλλά και απέναντι στην κοινωνία μας, να είμαστε σε μια διαρκή εγρήγορση, να είμαστε προνοητικοί, να είμαστε σταθεροί και διαρκείς στην αιμοδοσία, να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια υπόθεση που αφορά όλους μας και ότι οφείλουμε όλοι να προσπαθήσουμε περισσότερο για το μεγάλο αυτό σκοπό.

Η αρρώστια και η ανάγκη δεν κάνει ποτέ διακρίσεις. Η προστασία της ζωής είναι η μεγαλύτερη προσφορά μας στον άνθρωπο και αυτό το πετυχαίνουμε με τον καλύτερο τρόπο προσφέροντας αίμα. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε οι Επιμηθείς, ερχόμενοι να εξηγήσουμε τι δεν πήγε καλά και, όπως το προσμέναμε , οφείλουμε να είμαστε Προμηθείς των προβλημάτων μας, να προλαμβάνουμε και να μην ερχόμαστε εκ των υστέρων να τα δικαιολογήσουμε . Γι’ αυτό, σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να συμμετέχουμε όλοι και όλοι πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια παραπάνω.