«Ήξερα, ενώ κρατούσα αγκαλιά το πρώτο μου παιδί, ότι έχανα το δεύτερο», είπε.

H Δούκισσα του Σάσεξ περιέγραψε την «αφόρητη θλίψη» που βίωσε μετά την άκρως οδυνηρή συναισθηματικά εμπειρία της αποβολής της, τον περασμένο Ιούλιο. 

Σε ένα δυνατό άρθρο που έγραψε για τους New York Times, η Μέγκαλ Μάρκλ εξήγησε πως το να χάνεις ένα παιδί σημαίνει ότι κουβαλάς μια σχεδόν αφόρητη θλίψη, που πολλές γυναίκες έχουν αισθανθεί αλλά λίγες μιλούν ανοιχτά γι’ αυτήν.
Στο άρθρο της με τίτλο «Οι απώλειες που μοιραζόμαστε» η Δούκισσα του Σάσεξ περιγράφει τη στιγμή που συνειδητοποίησε τι συνέβαινε, έχοντας μόλις αλλάξει πάνα στον μικρούλη Άρτσι, στο σπίτι της οικογένειας στο Λος Άντζελες.

Όταν ένιωσε τον αιχμηρό πόνο, κρατούσε αγκαλιά τον μικρό της γιο. «Ένιωσα μια έντονη κράμπα. Έπεσα στο πάτωμα με εκείνον στα χέρια μου, μουρμουρίζοντας ένα νανούρισμα για να κρατηθούμε και οι δύο ήρεμοι. Ο χαρωπός ρυθμός ερχόταν σε έντονη αντίθεση με την αίσθησή μου ότι κάτι πήγαινε στραβά».

«Ηξερα, καθώς κρατούσα το πρωτότοκο παιδί μου, ότι έχανα το δεύτερο…

Ώρες αργότερα, ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείο, κρατώντας το χέρι του άνδρα μου. Αισθάνθηκα το μουσκεμένο του χέρι και φίλησα τις αρθρώσεις, υγρές από τα δάκρυα και των δυο μας. Με το βλέμμα καρφωμένο στους ψυχρούς, λευκούς τοίχους, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μπορούσαμε να επουλώσουμε τις πληγές μας».

«Θυμήθηκα ένα στιγμιότυπο την περασμένη χρονιά, όταν ο Χάρι κι εγώ ολοκληρώναμε την μεγάλη περιοδεία μας στη Νότια Αφρική. Ήμουν εξαντλημένη. Θήλαζα τον γιο μας και προσπαθούσα να δείχνω γενναία στα μάτια του κόσμου. «Είστε καλά;» με ρώτησε ένας δημοσιογράφος. Του απάντησα ειλικρινά, χωρίς να ξέρω ότι αυτό που έλεγα θα έκανε πολλά άτομα να ταυτιστούν μαζί μου – νέες και έμπειρες μαμάδες, ή άλλους ανθρώπους που υπέφεραν σιωπηλά. Η αυθόρμητη απάντησή μου φαίνεται πως έδωσε σε κάποιους το κίνητρο να αποκαλύψουν την δική τους αλήθεια. Όμως αυτό που με βοήθησε πιο πολύ δεν ήταν η ειλικρινής απάντηση, αλλά η ίδια η ερώτηση. “Σ’ ευχαριστώ που ρωτάς. Δεν με ρωτάει πολύς κόσμος αν είμαι καλά”, απάντησα. Καθισμένη τώρα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, και βλέποντας την καρδιά του άνδρα μου να ραγίζει ενώ προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της δικής μου καρδιάς, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος να ξεκινήσει η επούλωση ήταν καταρχάς να ρωτήσω “Είσαι καλά;”. Είμαστε; Αυτή η χρονιά έχει φέρει τόσο πολλούς από εμάς στα όριά μας. Καθένας από εμάς έχει βιώσει απώλεια και πόνο το 2020, στιγμές γεμάτες ένταση και συναισθήματα που σε παραλύουν. Όλοι έχουμε ακούσει ανάλογες ιστορίες: Μια γυναίκα ξεκινά τη μέρα της φυσιολογικά όπως κάθε πρωί, αλλά μετά λαμβάνει ένα τηλεφώνημα ότι έχασε την ηλικιωμένη μητέρα της από Covid-19. Ένας άνδρας ξυπνάει νιώθωντας καλά, ίσως λίγο κουρασμένος, αλλά τίποτα το παράξενο. Κάνει τεστ για κορωνοϊό, βγαίνει θετικός και μετά από μερικές εβδομάδες – όπως γίνεται με εκατοντάδες χιλιάδες άτομα – πεθαίνει».

Όπως εξηγεί η Μαρκλ, την περίοδο μετά την αποβολή της εκείνη και ο σύζυγός της ανακάλυψαν ότι, μέσα σε ένα δωμάτιο με 100 γυναίκες, οι 10-20 από αυτές έχουν ζήσει την ίδια τραυματική εμπειρία. Ωστόσο παρά το πόσο συνηθισμένος είναι αυτός ο πόνος, το θέμα παραμένει ταμπού και πολλές γυναίκες υποφέρουν σιωπηλά, χωρίς να μοιράζονται την οδύνη τους. «Ορισμένες με γενναιότητα μοιράστηκαν την ιστορία τους, γνωρίζοντας ότι όταν ένα άτομο λέει την αλήθεια ενθαρρύνει όλους μας να κάνουμε το ίδιο. «Μάθαμε ότι όταν μας ρωτάει κάποιος πώς τα πάμε κι όταν πραγματικά ενδιαφέρεται να ακούσει την απάντηση, με ανοιχτή καρδιά και μυαλό, το φορτίο της θλίψης γίνεται ελαφρύτερο, για όλους μας».

Καταλήγοντας, η Δούκισσα του Σάσεξ προτρέπει τους συμπολίτες της αυτήν την γιορτή των Ευχαριστιών να ρωτήσουν τους συμπολίτες της αν είναι καλά, ακόμα κι αν τους χωρίζουν διαφωνίες ή μεγάλες αποστάσεις. «Προσαρμοζόμαστε σε μια νέα κανονικότητα όπου τα πρόσωπα είναι καλυμμένα με μάσκες, οι οποίες όμως μας αναγκάζουν να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια… Για πρώτη φορά μέτά από πολύ καιρό βλέπουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Είμαστε καλά; Θα είμαστε».