Καθώς οι τίτλοι τέλους γράφονται αυτό το καλοκαίρι για τα εκπαιδευτήρια «Νέα Γενιά Ζηρίδη», γονείς και καθηγητές περιγράφουν τις δραματικές στιγμές.

Το ιστορικό σχολείο, που ιδρύθηκε το 1933 στα Σπάτα, μέχρι το -μη ομολογούμενο ακόμα από την διοίκηση- λουκέτο που συντάραξε την αγορά.

Η Μαριέττα Κόντου όπως περιγράφη στο Dikaiologitika News, μητέρα δύο αγοριών, 15 και 17 χρονών αντίστοιχα, αισθάνεται πολύ απογοητευμένη με τον τρόπο που το σχολείο Νέα Γενιά Ζηρίδη κλείνει, χωρίς ακόμα η διευθύντρια του να προβαίνει σε μια επίσημη δήλωση.

Ο μεγάλος γιος της κα Κόντου παρακολούθησε όλο το Γυμνάσιο αλλά και τις δύο τάξεις του Λυκείου, με 100% χορηγούμενη υποτροφία του εκπαιδευτηρίου ως αριστούχος. Ο μικρότερος γιος είναι κι αυτός μαθητής στο εκπαιδευτήριο και φοιτούσε εκεί με μια μεγάλη έκπτωση στα δίδακτρα χάρις στην υποτροφία του μεγάλου αδελφού. Ως αριστούχος μαθητής που ήταν κι ο ίδιος, φέτος θα έδινε εξετάσεις για να διεκδικήσει υποτροφία για το Λύκειο.

«Μας απαντούσαν όλα καλά…»

Όπως εξηγεί η κα Κόντου: «Σκεφτείτε ότι μόλις τον περασμένο Μάιο, στις 24/5 ο μικρός έδωσε εξετάσεις για την υποτροφία. Προχωρούσαμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Παρ’ όλα αυτά, κι ενώ περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων το πολύ σε 10 ημέρες, δεν λάβαμε κάποια απάντηση. Δεν μας είπαν καν: “μην περιμένετε άδικα, αναζητήστε αλλού την υποτροφία”. Γνωρίζαμε ότι το σχολείο έχει οικονομικά προβλήματα αλλά κάθε φορά που οι γονείς ρωτάγαμε τι συμβαίνει, μάς απαντούσαν: όλα καλά….»

Σύμφωνα με την κα Κόντου οι γονείς που δεν έχουν προ πληρώσει δίδακτρα , αυτοί που θέλουν να τους επιστραφούν χρήματα από την περίοδο της καραντίνας για υπηρεσίες όπως το σχολικό ή οι λοιπές/εξωσχολικές δραστηριότητες, αυτοί που τα παιδιά τους παρακολουθούν το σχολείο με υποτροφία, αυτοί οι γονείς…«είμαστε στο σκοτάδι. Ποτέ, αλλά ούτε και τώρα, σε αυτή την τόσο κομβική στιγμή, η διοίκηση του σχολείου δεν βγήκε να μιλήσει με ειλικρίνεια σε εκπαιδευτικούς, γονείς και παιδιά. Νιώσαμε πως θυσιάζεται η ακαδημαϊκή και συναισθηματική ασφάλεια των παιδιών προκειμένου να προστατευτεί η φήμη του σχολείου..».
Όπως περιγράφει η μαμά των δύο σοκαρισμένων με τα γεγονότα αγοριών: «τα παιδιά βρίσκονται σε πένθος για όσα θα χάσουν- φίλους, παρέες, κανονισμένες εκδρομές, αποφοιτήσεις, projects που έτρεχαν… Υπάρχουν παιδιά που ακόμα ελπίζουν».

Για την ίδια πάντως, οι καθηγητές είναι και αυτοί ένα ξεχωριστό κομμάτι ανθρώπων του σχολείου που βιώνει το δικό του δράμα. Όπως μας εξήγησε, ανάμεσα στους καθηγητές υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και τάσεις όμως οι γονείς είναι απόλυτα ευχαριστημένοι από την δουλειά τους αλλά κι από την ανταπόκριση τους την περίοδο της καραντίνας. «Κάποιοι καθηγητές απείχαν, κάποιοι ανταποκρίθηκαν, το όλο εγχείρημα όμως προχώρησε πολύ καλά».

Καθηγητές σε κατάσταση ομηρίας

Η φιλόλογος Νατάσα Μερκούρη, μας περιέγραψε την κατάσταση που βιώνουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου:

«Μετά από 22 χρόνια εργασίας και προσφοράς στα εκπαιδευτήρια Νέα Γενιά Ζηρίδη βιώνω, όπως και οι συνάδελφοί μου, ένα τέλος εποχής. Αυτό το κείμενο δεν είναι προσωπικό, εκφράζει τους συναδέλφους μου. Διατυπώνονται ψευδείς κατηγορίες ότι σε εμάς οφείλεται αυτή η εξέλιξη του σχολείου. Και θέλουμε να είμαστε σαφείς.

Μέχρι την τελευταία μέρα στηρίξαμε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και την καθημερινότητα του σχολείου. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ήδη από τη δεύτερη ημέρα, ήμαστε έτοιμοι, ξεκινήσαμε την ασύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ακολούθησε και η σύγχρονη, κάτι που τεκμηριώνεται από τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα του σχολείου. Η επιτυχία του εγχειρήματος αποτυπώνεται με ευκρίνεια στα σχόλια των γονέων. Και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

Πράγματι, έχουν φύγει πολλοί μαθητές μας, οι περισσότεροι. Και φεύγουν θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι από τη διοίκηση του σχολείου, από τις διαβεβαιώσεις ότι γίνονταν εγγραφές και από την ανεπίτρεπτα μεγάλη καθυστέρηση στην ενημέρωση. Όντως δυσκολεύονται πάρα πολύ να βρουν θέση σε άλλα ιδιωτικά.

Οι εκπαιδευτικοί ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση ομηρίας. Πέρα από το γεγονός ότι έγινε απόπειρα να ενταχθούμε στην ΕΡΓΑΝΗ, αν και εργαζόμασταν κανονικά, είμαστε απλήρωτοι από τον Απρίλιο. Γι’ αυτό και προκηρύχθηκε 48ωρη απεργία, για να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας.

Με ένα email στις 29 Μαΐου ενημερωθήκαμε για την αδυναμία πληρωμής λόγω Covid-19. Περιμένουμε εκπρόσωπο της διοίκησης, ακόμα και μετά τα προχθεσινά δημοσιεύματα, να τοποθετηθεί επίσημα για το μέλλον του σχολείου, αν θα κλείσει ή θα πτωχεύσει.

Χωρίς απόλυση στα χέρια μας δεν μπορούμε ούτε να εγγραφούμε στο Ταμείο Ανεργίας ούτε να διεκδικήσουμε αποζημίωση. Στο ενδεχόμενο της πτώχευσης είμαστε χαμένοι. Θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι απλήρωτοι εργαζόμενοι μέχρι να γίνει η εκκαθάριση. Κανείς δε μας ζήτησε ή μας πίεσε να παραιτηθούμε. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι με τη σιωπή και την αδράνειά της η διοίκηση εξωθεί το προσωπικό σε παραίτηση. Γιατί πώς θα βιοποριστούμε τόσους μήνες απλήρωτοι αν δεν αναζητήσουμε αλλού δουλειά;

Η εκπαιδευτική νομοθεσία είναι πράγματι σαφής για το πότε απολύεται ένας ιδιωτικός εκπαιδευτικός. Πρέπει να ισχύουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Υπάρχει ο νόμος Αχτσιόγλου-Βρούτση για μονομερή καταγγελία σύμβασης. Ζητήσαμε εγγράφως από το Υπουργείο να γνωμοδοτήσει αν ισχύει και για τη δική μας κατηγορία εργαζομένων, που υπαγόμαστε αναμφισβήτητα στο Υπουργείο Παιδείας και όχι στο Υπουργείο Εργασίας.

Ζητήσαμε, επίσης, να εξετάσει το ενδεχόμενο να «ανοίξουν» εκτάκτως οι πίνακες των αναπληρωτών για να υποβάλουν αίτηση όσοι ενδιαφέρονται. Το ξέρουμε καλά πως ίσως δε γίνει τίποτα από αυτά. Δεν μπήκαμε χθες στην εκπαίδευση… Ξέρουμε, όμως, ότι το Υπουργείο οφείλει να πάρει θέση συνεπικουρώντας στη λύση του προβλήματος, γιατί το πρόβλημα έχει πολλές προεκτάσεις, νομικές και πολιτικές. Τις ηθικές τις αφήνω κατά μέρος προς το παρόν.

Είναι όλα καλά “οργανωμένα” λοιπόν. Οπότε, δεν προκύπτει η αναγκαιότητα μέσα σε τόση αβεβαιότητα οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν το δίκιο τους; Με όποιο τρόπο κρίνουν πρόσφορο».

Πηγή:Dikaiologitika,gr