Μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης παραχώρησε η γνωστή ηθοποιός Βάσια Παναγοπούλου, μιλώντας μεταξύ άλλων για το ελληνικό MeToo, τις καταγγελίες που συντάραξαν το ελληνικό θέατρο αλλά και τον εγκλεισμό κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Στην προσωπική σας ζωή, σας επηρέασε ο εγκλεισμός;
Σαφώς, από την αρχή πάθαμε όλοι ένα σοκ. Το να στερείσαι την ελευθερία σου και να πρέπει να στείλεις SMS και να πάρεις έγκριση για να μετακινηθείς από το σπίτι σου για να πας στο μανάβικο, ή το φαρμακείο, είναι μια απώλεια της ελευθερίας.
Βεβαίως είπαμε όμως ότι θα πειθαρχήσουμε όλοι για να αντιμετωπιστεί αυτό το κακό που έχει βρει την ανθρωπότητα.
Αυτό, όμως, που με προβληματίζει είναι ότι μας άφησε κατάλοιπα αυτή η ιστορία. Είναι μια ιστορία περίπου 1,5 έτους και μας άφησε κατάλοιπα εσωστρέφειας, αντικοινωνικότητας και κοιτάμε τον άλλον καχύποπτα μήπως είναι μολυσμένος.
Ξεμάθαμε να είμαστε έξω, ενώ ο Έλληνας πάντα είχε αυτό το χαρακτηριστικό, να είναι έξω και να χαίρεται την υπέροχη φύση, να γλεντάει έξω.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα μας ξανασυμβεί αυτό, γιατί αν μας ξανασυμβεί το χειμώνα που έρχεται, αν δεν προσέξουμε και δεν τηρήσουμε τα μέτρα, τότε νομίζω θα φτάσουμε στον παραλογισμό.
Πώς καταλήγετε σε αυτό το συμπέρασμα περί καταλοίπων;
Το βλέπω από τον κόσμο. Εγώ είμαι στο Χυτήριο πολύ συχνά και μιλάω με τους ανθρώπους που μας κάνουν την τιμή κι έρχονται και πληρώνουν το εισιτήριο τους για να δούνε παράσταση.
Ακόμη κι αυτοί, αλλά και ο κύκλος μου κι εγώ η ίδια -βάζω και τον εαυτό μου μέσα- ξεμάθαμε. Προβληματιζόμαστε και το σκεφτόμαστε δύο φορές.
Μάθαμε να μένουμε σπίτι. Δεν είναι ό,τι καλύτερο αυτό. Για την ψυχολογία μας και την διάθεσή μας είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας έχει συμβεί.
Λέμε «ο Έλληνας είναι έξω καρδιά» κι εμείς τα στρέψαμε όλα μέσα μας, συν τις δυσκολίες που έφερε η απραγία. Όλα αυτά μας έκαναν να μην έχουμε κέφι. Γι’ αυτό και φέτος το καλοκαίρι είδαμε όλο τον κόσμο να «δραπετεύει».
Ως μητέρα τριών παιδιών σας φόβισε αυτή η αβεβαιότητα;
Το γεγονός ότι είμαι μητέρα με κάνει σαφώς να σκέφτομαι πρώτα τα παιδιά και μετά τον εαυτό μου και θεωρώ ότι αυτό δεν είναι κάποια πρωτοτυπία. Όλοι όσοι είμαστε γονείς, έτσι σκεφτόμαστε. Πρώτα θα σκεφτούμε τα παιδιά μας και το μέλλον και το πλανήτη και την χώρα που παραδίδουμε και μετά όλα τα υπόλοιπα. Έχω ήσυχη την συνείδηση μου ότι έχω διδάξει στα παιδιά μου και το σεβασμό στη φύση και το σεβασμό στα ζώα και το σεβασμό στον άνθρωπο και στην γυναίκα. Θεωρώ ότι τα μαθήματα που έπρεπε να πάρουν τα πήραν, εγώ οφείλω να δώσω τα εφόδια να έχουν γερά φτερά και να πετάνε.
Τους προφύλαξα από την πανδημία, κατανόησαν τα παιδιά αυτό που συμβαίνει και βιώσαμε και όλη την δυσκολία να είμαστε σπίτι και να πρέπει να κάνουν μάθημα από το σπίτι. Το να έχεις δύο έφηβους όπου περιορίζονται ξαφνικά στο σπίτι τους δεν είναι εύκολο, αλλά επειδή είμαστε κοντά και τα συζητάμε όλα, ξεπερνιούνται όλα με καλή επικοινωνία.
Το ελληνικό #metoo το περιμένατε; Ακούγατε για άσχημες συμπεριφορές;
Την κόλαση που κρύβει ο καθένας μέσα του και την μαύρη του ψυχή, δεν την γνωρίζει και δεν μπορεί να την φανταστεί κανείς στην πραγματική της διάσταση. Κανείς δεν φαντάζεται πόσο μαύρα είναι τα εσώψυχα του άλλου. Από την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι ο καλλιτεχνικός χώρος -όπως και άλλοι φυσικά-, έχει πολλές κουβέντες και συζητήσεις σε επίπεδο κουτσομπολιού.
Με το κουτσομπολιό, όμως, δεν ασχολούμαστε και δεν θέλουμε να ασχολούμαστε, οπότε ναι, μπορεί να είχαμε ακούσει αλλά κανείς δεν πίστευε την διάσταση και την άβυσσο.
Φυσικά είναι σπουδαίο που επικοινωνήθηκε όλο αυτό και κάποιοι άνθρωποι στάθηκαν πολύ γενναίοι που είπαν την αλήθεια και ακόμα πιο σπουδαίο που η δικαιοσύνη έδρασε ακαριαία.
Ο φυσικός χώρος για να κριθούν αυτές οι υποθέσεις (όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό) είναι η δικαιοσύνη. Στεναχωρήθηκα, όμως, που για άλλη μια φορά έπεσαν οι προβολείς μόνο στο θέατρο το οποίο ήταν πολύ πληγωμένο μετά από την ανέχεια και την απραγία λόγω της πανδημίας.
Έπεσε πάλι ένας σταυρός πάνω του κι έγινε δακτυλοδεικτούμενο, αλλά ελπίζω να είναι η αρχή και για άλλους επαγγελματικούς χώρους να υπάρξει η οποιαδήποτε κάθαρση γιατί δυστυχώς μόνο το θέατρο παραμένει στην επιφάνεια.
in.gr
