«Εκτός από το Αιγαίο, μας ενώνουν πάρα πολλά». Αυτή η φράση του Μίκη Θεοδωράκη συμπυκνώνει τις απόψεις του γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

 Ο σπουδαιότερος Έλληνας μουσικοσυνθέτης είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος μεγάλο μέρος της ζωής του προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης των τεταμένων σχέσεων της Ελλάδας με τα γειτονικά κράτη και ιδιαίτερα με την Τουρκία.

Αυτός είναι και ο λόγος που τον Σεπτέμβρη του 1986 ο Μίκης Θεοδωράκης αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για την δημιουργία της Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας.

Συνεργάζεται με διακεκριμένους πνευματικούς ανθρώπους όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασέρ Κεμάλ και ο Ζουλφού Λιβανελί, για να φέρει κοντά τους διανοούμενους, καλλιτέχνες και πολιτικούς από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Στην ελληνική Επιτροπή καλεί να συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων της χώρας.

Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. 

Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Πώς φτάσαμε στην ίδρυση της Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας

«Τελείως συμπτωματικά βρέθηκα στη Τουρκία διότι ο Λιβανελί είχε ακού­σει σ’ ένα στούντιο τον κύκλο τραγουδούν ‘Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα’. Αξιοποίησε τα τραγούδια, τα μετέφρασε στα τουρκικά, τα τραγούδησε και σε μερικούς μήνες (δηλαδή από την Άνοιξη μέχρι τον Οκτώβρη του ’86) ο δίσκος είχε πουλήσει 200.000 αντίτυπα» είχε πει αναφορικά με τη συνεργασία του με τον Λιβανελί.

«Αυτό το γεγονός τους έκανε να με καλέσουν στην Πόλη όπου η Εταιρεία δίσκων οργάνωσε πρες-κόνφερανς για την επίδοση του χρυσού δίσκου σε μένα και στον Λιβανελί. Έτσι ήρθαμε σε επαφή με μερικούς επιφανείς Τούρκους όπως ήταν ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασέρ Κεμάλ και άλλοι. Με την ευκαιρία αυτή έθεσα επί τάπητος το Θέμα της ελληνοτουρκικής φιλίας. Αποφασίσαμε να εξαγγείλουμε τη σύσταση της Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας διοργανώνοντας συνέντευξη Τύπου. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη όχι μόνο από Τούρκους δημοσιογράφους, απ ‘ όλα τα μέρη της Τουρκίας, αλλά και από πολλά ξένα πρακτορεία».

«Ακολούθησε η πρώτη συναυλία μου στην Πόλη που μόνο με τις συναυλίες που έ­κανα στο Καραϊσκάκη μπορούσε να συγκριθεί. Για τους Τούρκους δημοκράτες ήταν η πρώτη ευκαιρία να δείξουν την αντίθεσή τους στο στρατιωτικό καθεστώς και την αγάπη τους προς τη δημοκρατία και την

προς την τουρκική κυβέρνηση.

in.gr