Σε πολλές από τις (πολλές, πάρα πολλές) δίκες που έχω παρακολουθήσει, υπάρχει μια μόνιμη επωδός των οικογενειών των πρωταγωνιστών: “Διάβασα στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο , άκουσα στην τηλεόραση….”. Με δάκρυα πολλές φορές. Μια φορά για διακεκριμένη – σήμερα – επιστήμονας με την οποία συνεργαζόμουν για μια έρευνα, με άφησε άφωνο όταν μου αποκάλυψε ότι με είχε ακούσει πριν πολλά χρόνια, όταν ήταν ακόμα φοιτήτρια, να περιγράφω με μελανά χρώματα την υπόθεση με πρωταγωνίστρια τη μητέρα της. Με βάση τα όσα ανέφερε η δικογραφία βέβαια. “Αλλά μιλούσες έτσι για τη μητέρα μου”, μου είπε…

Όλα αυτά με έκαναν πολλές φορές να αναρωτιέμαι για τα όρια που πρέπει να βάζουμε. Αν υπάρχουν όρια. Αλλά μετά, μέσα μου πάντα , υπερτερούσε η αίσθηση του καθήκοντος δημοσίευσης. Αλλά με μεγαλύτερη προσοχή, με μεγαλύτερη επιμονή στην ακρίβεια.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί διάβασα την δήλωση του δικηγόρου της οικογένειας της Καρολάιν πως “θα ασχοληθεί να βγουν τα θέματα της ιστορίας από το Διαδίκτυο”. Η αλήθεια είναι πως μικρή Λυδία κάποια στιγμή, τη σωστή προφανώς (που ποιός την ξέρει άραγε;) θα μάθει την αλήθεια. Και θα χτυπήσει το όνομα της μητέρας της στον υπολογιστή. Και τα παιδικά μάτια θα γεμίσουν από τη φρίκη ενός εγκλήματος για το οποίο έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις πλέον.

Ο νέος κανονισμός για τα προσωπικά δεδομένα περιγράφει το δικαίωμα διαγραφής («δικαίωμα στη λήθη»). Είναι το δικαίωμα να ζητά το υποκείμενο των δεδομένων τη διαγραφή των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν, εφόσον δεν επιθυμεί πια αυτά τα δεδομένα να αποτελούν αντικείμενο επεξεργασίας και εφόσον δεν υφίσταται νόμιμος λόγος να τα κατέχει ο υπεύθυνος επεξεργασίας (βλ. άρθρο 17 ΓΚΠΔ και αιτιολογικές σκέψεις 65 και 66).

Χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, το δικαούνται ακόμα και καταδικασθέντες που ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ποινικής εμπλοκής.

Χωρίς να έχω εύκολη απάντηση στο ερώτημα, απλά αναρωτιέμαι: Η μικρή Λυδία δεν έχει “δικαίωμα στη λήθη;”

dikastiko.gr