Νέα ανακάλυψη υπόσχεται καλύτερη θεραπεία για τη νευροβλάστωμα

Μια σημαντική ανακάλυψη από Αυστραλούς ερευνητές μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους στη θεραπεία παιδιών με νευροβλάστωμα, έναν καρκίνο που δυστυχώς πλήττει 9 στα 10 μικρά παιδιά που αντιμετωπίζουν υποτροπή. Η ομάδα του Ινστιτούτου Ιατρικής Έρευνας Garvan στο Σίδνεϊ ανακάλυψε έναν συνδυασμό φαρμάκων που μπορεί να παρακάμψει τις αμυντικές μηχανές που αναπτύσσουν οι όγκοι, οι οποίες οδηγούν σε υποτροπή.

Η ανακάλυψη και η σημασία της

Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν σήμερα στο Science Advances, δείχνουν ότι ο αναπληρωτής καθηγητής David Croucher και η ομάδα του κατάφεραν να αποδείξουν ότι ένα φάρμακο που έχει ήδη εγκριθεί για άλλους καρκίνους μπορεί να προκαλέσει θάνατο στα καρκινικά κύτταρα της νευροβλάστωμα μέσω εναλλακτικών οδών, όταν οι συνήθεις διαδρομές είναι μπλοκαρισμένες. Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες στρατηγικές θεραπείας για παιδιά των οποίων οι καρκίνοι δεν ανταποκρίνονται πλέον στη συμβατική χημειοθεραπεία.

Κατανόηση της αντοχής του καρκίνου

Η νευροβλάστωμα είναι ο πιο συχνός συμπαγής όγκος στα παιδιά εκτός του εγκεφάλου, και αναπτύσσεται από νευρικά κύτταρα στις επινεφρίδιες αδένες πάνω από τους νεφρούς ή κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, του θώρακα, της κοιλιάς ή της λεκάνης. Συνήθως διαγιγνώσκεται σε παιδιά κάτω των δύο ετών. Ενώ τα παιδιά με χαμηλού κινδύνου νόσο έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα, περίπου το ήμισυ των ασθενών διαγιγνώσκονται με υψηλού κινδύνου νευροβλάστωμα, μια επιθετική μορφή όπου οι όγκοι έχουν ήδη εξαπλωθεί. Από αυτούς τους ασθενείς, το 15% δεν ανταποκρίνεται στην αρχική θεραπεία, και οι μισοί από αυτούς που ανταποκρίνονται θα δουν τον καρκίνο τους να επιστρέφει.

Εξερευνώντας νέες θεραπείες

Οι ερευνητές αρχικά μελέτησαν γιατί η νευροβλάστωμα γίνεται ανθεκτική στη θεραπεία. Ανέλυσαν καλλιεργημένα κύτταρα νευροβλάστωμα και συνέκριναν δείγματα όγκων από τα ίδια παιδιά κατά τη διάγνωση και μετά την υποτροπή. Αυτό τους επέτρεψε να παρακολουθήσουν τις αλλαγές που συμβαίνουν καθώς ο καρκίνος αναπτύσσει αντοχή.

Ανακάλυψαν ότι πολλά από τα συμβατικά φάρμακα χημειοθεραπείας βασίζονται στην ίδια κυτταρική «διακόπτη» που ονομάζεται JNK pathway, για να προκαλέσουν θάνατο στα καρκινικά κύτταρα. Ωστόσο, στους υποτροπιάζοντες όγκους, αυτός ο διακόπτης συχνά σταματά να λειτουργεί, γεγονός που καθιστά τις θεραπείες αναποτελεσματικές.

Δημιουργία νέων συνδυασμών

Αναζητώντας θεραπείες που δεν εξαρτώνται από αυτόν τον κυτταρικό διακόπτη, η ομάδα εξέτασε μια μεγάλη συλλογή φαρμάκων που έχουν εγκριθεί από τον FDA και διαθέτουν δεδομένα ασφαλείας για παιδιά. Εντόπισαν το ρομιδέψιν, ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση ορισμένων λεμφωμάτων, ως ιδιαίτερα ισχυρό κατά των κυττάρων νευροβλάστωμα, ανεξαρτήτως της λειτουργίας του JNK pathway.

Μέσω συνεργασίας με το Ινστιτούτο Παιδικού Καρκίνου, η ομάδα χρησιμοποίησε μοντέλα ζώων με υποτροπιάζουσα νευροβλάστωμα για να δοκιμάσει αν η προσθήκη του ρομιδέψιν στη συμβατική χημειοθεραπεία θα μπορούσε να ξεπεράσει την αντοχή. Στα μοντέλα τους, διαπίστωσαν ότι ο νέος συνδυασμός μείωσε την ανάπτυξη των όγκων και αύξησε τον χρόνο επιβίωσης σε σύγκριση με τη συμβατική θεραπεία, υποδεικνύοντας χαμηλότερη αντίσταση στη θεραπεία.

Επιπλέον, σε συνδυασμό με το ρομιδέψιν, χαμηλότερες δόσεις της συμβατικής χημειοθεραπείας πέτυχαν το ίδιο καρκινοκτόνο αποτέλεσμα όσο οι υψηλότερες δόσεις χημειοθεραπείας μόνες τους. Αυτό ανοίγει την προοπτική για μειωμένες παρενέργειες στις μελλοντικές θεραπείες – μια σημαντική παράμετρος όταν πρόκειται για τη θεραπεία μικρών παιδιών.

Η επόμενη πρόκληση

Αν και τα αποτελέσματα από το εργαστήριο είναι ενθαρρυντικά, ο αναπληρωτής καθηγητής Croucher τονίζει ότι απαιτείται περισσότερη έρευνα προτού αυτά τα ευρήματα μπορέσουν να μεταφραστούν σε κλινική φροντίδα. Η ομάδα του επικεντρώνεται τώρα στη βελτιστοποίηση των χρονοδιαγραμμάτων και των μεθόδων χορήγησης της συνδυαστικής θεραπείας για ασφάλεια και αποτελεσματικότητα.

«Αυτό αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, αλλά η επόμενη πρόκληση θα είναι να εργαστούμε για την εφαρμογή αυτών των ευρημάτων στην κλινική πράξη», δηλώνει ο αναπληρωτής καθηγητής Croucher. «Χρησιμοποιούμε αυτά τα δεδομένα ως απόδειξη αρχής για να αναπτύξουμε τους καλύτερους τρόπους χορήγησης αυτών των θεραπειών».