08/02/1981. Όταν ο ελληνικός αθλητισμός βίωσε τη μεγαλύτερη τραγωδία του. Η ημέρα που η Ελλάδα βυθίστηκε στην θλίψη. Μια ημερομηνία, που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ κανείς, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Μια αποφράδα ημέρα, που έχει γραφτεί με μαύρο χρώμα στο βιβλίο του ελληνικού αθλητισμού. Η ημέρα που έμεινε στην ιστορία για την τραγωδία της Θύρας 7 και τον άδικο χαμό 21 ανθρώπων, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για την αγαπημένη τους ομάδα.
08/02/2021: Σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από εκείνη την ημέρα, που βύθισε το λιμάνι της περηφάνιας και της εργατιάς σε πόνο ανείπωτο. Όταν ο αχόρταγος θεριστής δεν έδειξε κανένα οίκτο και αφαίρεσε τη ζωή από 21 ανθρώπους, που έφυγαν τόσο άδικα. 21 νεκροί. Αυτός ήταν ο μαύρος απολογισμός της τραγωδίας της Θύρας 7. Της τραγωδίας της 8ης Φεβρουαρίου του 1981.
Εκείνο το κατάμαυρο δείλι, όταν η χαρά έδωσε τη θέση της στη λύπη, τη στεναχώρια, τη θλίψη. Στο γιατί. Εκείνο το γιατί που ακόμα ψυλλίζεται στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα. Από τον θρίαμβο στον όλεθρο. Οταν ένα παιχνίδι εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία της χώρας. Μια Ελλάδα, που ακόμα θρηνεί και ψάχνει απαντήσεις για όσα έγιναν εκείνη την ημέρα. Ο Ολυμπιακός είχε υποδεχθεί την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη και οι Ερυθρόλευκοι είχαν κερδίσει με 6-0 την Ενωση. Ολοι στο γήπεδο έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Ολοι ήταν χαρούμενοι. Ολοι πανηγύριζαν. Λίγα λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας, οι οπαδοί της ομάδας του λιμανιού όρμησαν στα σκαλοπάτια της θύρας 7, με προορισμό τα αποδυτήρια. Για να δουν από κοντά τα ινδάλματά τους.
Για να αποθεώσουν τους θριαμβευτές. Τον Κουσουλάκη, τον Γαλάκο και τους υπόλοιπους παίκτες του Ολυμπιακού. Τους παίκτες που αγαπούσαν. Όταν έφτασαν στην έξοδο, όμως, οι πόρτες ήταν κλειστές. Τα μάνταλα στη θέση τους και οι σιδερόπορτες έστεκαν εκεί. Δεν είχαν ανοίξει. Καμιά απολύτως διέξοδος. Το πλήθος ορμούσε προς τις πόρτες, με τον έναν να πέφτει πάνω στον άλλον.
Οσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, όλο και περισσότεροι έτρεχαν με ορμή προς την έξοδο. Με την ιαχή Ολυμπιακός να δονεί την ατμόσφαιρα. Όμως, δεν γνώριζαν ότι δεν υπήρχε καμία έξοδος. Καμία διαφυγή. Οταν τελικά οι πόρτες άνοιξαν, οδυρμός. Ασθενοφόρα παντού και απόγνωση.
Τα συνθήματα και οι φωνές χαράς έδωσαν τη θέση τους στις σειρήνες. Ο κόσμος αλαφιασμένος δεν μπορούσε να πιστέψει την τραγωδία. Ανθρωποι έτρεχαν για να βοηθήσουν τους τραυματίες. Για να προσφέρουν όπως μπορούν. Τα σκαλοπάτια όμως ήταν γεμάτα αίματα. Σκηνικό τραγωδίας.
Μαυρίλα. Θλίψη. Στεναχώρια. Στα νοσοκομεία συναγερμός για να μεταφερθούν οι τραυματίες. Τα ραδιόφωνα διακόπτουν τα προγράμματά τους και ενημερώνουν τον κόσμο για την τραγωδία και τους τραυματίες. Η χώρα βυθίζεται στο πένθος. Οι συγγενείς όσων βρισκόντουσαν στο φαληρικό γήπεδο αγωνιούν. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους…
in.gr
